ΕΝΑ ΜΕΓΑΛΟ ΚΑΙ ΑΠΟ ΚΑΡΔΙΑΣ ΕΥΧΑΡΙΣΤΩ
Είναι ανάγκη, είναι απαραίτητο τούτη τη στιγμή, που στη γιορτή λήξης της φετινής Σχολικής Χρονιάς, του Δημοτικού Σχολείου Πολιχνίτου, όπου και μου έγινε η έμπρακτη προσφορά αγάπης από το Σύλλογο διδασκόντων του 12/θ Δημοτικού Σχολείου Πολιχνίτου, να ξαναχρησιμοποιήσω, ύστερα από ένα χρόνο, τον ιστοχώρο τούτο για να καταθέσω λίγες σκέψεις αγάπης και συγκίνησης. Ο λόγος… η απονομή της τιμητικής πλακέτας, για τη προσφορά μου, όπως αναφέρει, στην εκπαίδευση, και στο Δημ. Σχολείο του Πολιχνίτου όπου και υπηρέτησα τα δυο τελευταία χρόνια της εκπαιδευτικής μου υπηρεσίας και από όπου συνταξιοδοτήθηκα. Θέλω λοιπόν να εκφράσω από τα βάθη της καρδιάς μου ένα μεγάλο, ένα αληθινό ευχαριστώ. Ένα ευχαριστώ από τα βάθη της καρδιάς μου, στα πρόσωπα αυτά με τα οποία συνεργαστήκαμε πάντοτε άριστα και χωρίς κανένα απολύτως πρόβλημα.
Το τριθέσιο Δημ. Σχολείο του Λισβορίου το έκλεισαν…
Μεταφερθήκαμε όλοι, δάσκαλοι και παιδιά, σε ένα αχανή χώρο, στο τεράστιο Σχολείο του Πολιχνίτου.
Ενδόμυχα υποπτευόμασταν προβλήματα προσαρμογής.
Δεν υπήρξε όμως, εκπαιδευτικά, κανένα πρόβλημα, εκτός βέβαια αυτό των μεταφορών. Η προσαρμογή ομαλότατη.
Προσωπικά σαν εκπαιδευτικός και συνάμα ιερέας, συνάντησα μια μεγάλη, τεράστια, ανοιχτή αγκαλιά, από όλους ανεξαίρετα και ιδιαίτερα από τον κ. Διευθυντή, που δεν θα τη ξεχάσω ποτέ.
Όλα άψογα
Μαρτύρησε ο κ. Διευθυντής πως τους φαινόταν παράξενο να βρίσκεται ένας ρασοφόρος μέσα στο Σχολείο και μέσα στο Σύλλογο διδασκόντων. Αλλά ο χρόνος έδειξε πως κανένα παράξενο δεν συμβαίνει.ΑΨΟΓΗ ΣΥΝΕΡΓΑΣΙΑ ΚΑΙ ΕΝ ΑΛΛΗΛΟΙΣ ΑΓΑΠΗ.
Θέλω κι εγώ με την ευκαιρία τούτη να του πω, χρησιμοποιώντας τη παράφραση της γνωστής μας παροιμίας, πως «τα ράσα δεν κάνουν τον παπά, μα ο παπάς τα ράσα», τούτο.
Δεν κάνουν το δάσκαλο, ούτε τα κουστούμια, ούτε τα ράσα, ούτε οποιαδήποτε άλλη φορεσιά. Τον δάσκαλο τον κάνει η καρδιά, τον κάνει το περίσσευμα συνείδησης.
Έτσι με τη καρδιά, έτσι με τη ψυχή εργάστηκα κι εγώ..
Νομίζω πως κάτι προσέφερα.
Και βέβαια εισέπραξα πολύ περισσότερα.
Εισέπραξα αγάπη.
Απ’ τους συναδέλφους, απ’ τους γονείς και κυρίως από τα παιδιά. Τα παιδιά που τα αγάπησα, τα αγαπώ και με αγαπούν κι αυτά και πάντα έχουν μια ανοιχτή αγκαλιά για μένα.
Να είναι βέβαια πως και η δική μου αγκαλιά είναι γι’ αυτά πάντα ανοιχτή.
ΕΥΧΑΡΙΣΤΩ ΘΕΡΜΑ
π.ΓΕΩΡΓΙΟΣ ΑΛΕΝΤΑΣ
Συν/χος εκπαιδευτικός
