Τα γεγονότα που συγκλόνισαν την ελληνική κοινωνία κατά το μήνα Δεκέμβριο του 2008 έχουν διάφορες πτυχές και ερμηνείες, πολιτικές, κοινωνικές, αστυνομικές, δικαστικές κλπ. Προσωπικά ξεχωρίζω, όπως κάνουν και οι περισσότεροι συμπολίτες μας, την πλειοψηφία των νέων που αγωνιούν και διαμαρτύρονται, από τη μειοψηφία, η οποία καταστρέφει και ασκεί άλογη βία. Ο προβληματισμός δεν είναι καινούργιος. Εδώ και αρκετά χρόνια παρακολουθούμε ανήσυχοι τις καταλήψεις σχολείων, την απαξίωση των πτυχίων, την υποβάθμιση της γλώσσας μας, την έλλειψη αξιών και προτύπων σε μεγάλο τμήμα των νέων μας, την απομόνωση των παιδιών μας μπροστά στον ηλεκτρονικό υπολογιστή, τη στροφή πολλών αγοριών και κοριτσιών στα ναρκωτικά. Η εύκολη λύση είναι να τους καταδικάσουμε όλους επιρρίπτοντας κάθε ευθύνη στη νέα γενιά και απαλλάσσοντας αυτάρεσκα εμάς τους μεγαλυτέρους. Όμως, όχι, αυτή η μέθοδος οδηγεί σε αδιέξοδο. Πρέπει να αναζητήσουμε και τις δικές μας ευθύνες. Των πολιτικών, των γονέων, των εκπαιδευτικών, των δημοσιογράφων, των «ανθρώπων του πνεύματος». Να αναρωτηθούμε ποιά παιδεία και ποιά πρότυπα καλλιεργήσαμε κατά τις τελευταίες δεκαετίες.
Επί πολλούς αιώνες η παιδεία βασιζόταν στο ερώτημα: Τί άνθρωπο θέλουμε να πλάσουμε; Τί χαρακτήρα θέλουμε να διαμορφώσουμε; Η προσπάθεια όλων των υπευθύνων από την αρχαιότητα μέχρι προσφάτως ήταν να «μορφώσουμε», δηλαδή να διαμορφώσουμε ήθος μέσω των γνώσεων. Άλλες κοινωνίες το κατόρθωναν περισσότερο, άλλες λιγότερο. Πάντως προσπαθούσαν. Σήμερα το εκπαιδευτικό ιδεώδες αναφέρεται μόνο στην απόκτηση πρακτικών γνώσεων και δεξιοτήτων για να ασκήσει ο νέος κάποιο επάγγελμα. Η παιδεία κατήντησε επαγγελματική επιμόρφωση. Η διάπλαση ήθους, η διαμόρφωση χαρακτήρος δεν είναι καν δευτερεύων στοχος. Φυσικά όλοι θέλουμε τα παιδιά μας να βρουν δουλειά. Όμως μια κοινωνία επιχειρηματιών, υπαλλήλων και ελευθέρων επαγγελματιών χωρίς πρότυπα και αξίες θα μετατραπεί σε μία κοινωνία ανθρωπίνων ρομπότ που δουλεύουν και δεν σκέπτονται, δεν ονειρεύονται, δεν αγαπούν, δεν συμπάσχουν με τον συνάνθρωπο. Το σημερινό σχολείο θεωρεί τα πάντα εργαλεία. Η γλώσσα εργαλειοποιείται και αποκόπτεται από τις ρίζες της και από την μουσικότητα της. Η ιστορία μιλά για εξαγωγές σταφίδας και καπνοδόχους εργοστασίων, ενώ διαγράφει τελείως τους ήρωες και τους μάρτυρες. Η έκθεση ιδεών δεν παράγει πλέον ιδέες. Μετετράπη σε εργαλείο κατασκευής περιλήψεων, για να συνηθίσουν οι νέοι μας να διαβάζουν μόνο σύντομα άρθρα σε ταμπλόιντ εφημερίδες. Στα νεοελληνικά αναγνώσματα καταργήθηκαν οι μεγάλοι λογοτέχνες που προβάλλουν την εθνική και θρησκευτική μας παράδοση, που αγαπούν την ελληνική φύση, πού σέβονται τα ήθη και τα έθιμα του λαού μας. Αντικατασταθηκαν από κείμενα χωρίς έμπνευση. Από συνταγές μαγειρικής! Τα Θρησκευτικά βάλλονται πανταχόθεν. Κάποιοι δεν θέλουν παιδιά με πίστη στον Θεό, με απαντήσεις στα υπαρξιακά και μεταφυσικά τους ερωτήματα. Προτιμούν παιδιά έτοιμα να γίνουν πειθήνιοι καταναλωτές προϊόντων και συνθημάτων ή υποψήφιοι καταστροφείς καταστημάτων, βιβλιοθηκών, ναών, μνημείων.
Ένα τέτοιο σχολείο αφήνει άδεια την ψυχή των νέων. Τους στερεί τα ιδανικά και τις αξίες. Τους στερεί τα πρότυπα τα οποία αναζητούν. Βάζει τον Χάρρυ Πότερ στην θέση του Ευαγόρα Παλληκαρίδη και τις συνταγές για «μακαρόνια με κυμά» στην θέση του Ύμνου εις την Ελευθερίαν. Περιθωριοποιεί κάθε αναφορά στον Χριστό και στερεί από τα παιδιά μας την παραβολή του Καλού Σαμαρείτου. Περιφρονεί την Ορθόδοξη Χριστιανική διδασκαλία για αγάπη και συμπόνια και την αντικαθιστά με ξεπερασμένα ειρηνιστικά και διεθνιστικά συνθήματα, τα οποία χρησιμοποίησαν οπαδοί αποτυχημένων και αντιδημοκρατικών πολιτικών συστημάτων. Δεν τους διδάσκει το ήθος του Κολοκοτρώνη και το «εμείς» του Μακρυγιαννη, γιατί αυτά τα πρόσωπα θεωρούνται «θρησκόληπτοι εθνικιστές».Το σημερινό σχολείο δεν δίνει στα παιδιά μας νερό να ξεδιψάσουν. Τα αφήνει διψασμενα να αναζητούν αδιέξοδες «διεξόδους» σε ναρκωτικά του σώματος και της ψυχής. Δεν τους μιλά για την ελληνορθόδοξη παράδοσή μας, που είναι μήνυμα ελπίδας και αισιοδοξίας. Τα αφήνει αγχωμενα και συσκοτισμενα χωρίς μία χαραμάδα φωτος. «Φώς εκ φωτος, Θεόν αληθινόν»!
Η σημερινή παιδεία που λαμβάνουν οι νέοι μας από το σχολείο και τα Μ.Μ.Ε. μιλά συνέχεια για δικαιώματα και καθόλου για υποχρεώσεις. Έχουμε Συνήγορο του Παιδιού, δεν έχουμε όμως κάποιον που να θυμίζει ότι ως μελλοντικοί πολίτες θα έχουν και υποχρεώσεις. Εδώ και μερικές δεκαετίες οι διδάσκοντες έχουν πάρει εντολή να εφαρμόζουν τις δήθεν «αντι-αυταρχικές» μεθόδους, οι οποίες, όμως, έχουν αποτύχει στη Σκανδιναβία και αλλού. Ό,τι σάπιο και αποτυχημένο υπάρχει σε όλο τον κόσμο έρχεται στην ελληνική εκπαίδευση. Οι διδάσκοντες δεν μπορούν να βάλουν κόκκινη μολυβιά στα λανθασμένα γραπτά, δήθεν για «να μην πληγωθούν τα παιδιά». Σε πολλά πανεπιστημιακά τμήματα συνδικαλιστές πιέζουν αφόρητα τον καθηγητή να βάζει σε όλους βαθμό πάνω από την βάση, το λεγόμενο «δημοκρατικό πέντε»! Αφού συνηθίζουν σε μία χαλάρωση/ έλλειψη της πειθαρχίας, αντιμετωπίζουν ξαφνικά τις πραγματικές συνθήκες της σκληρής ζωής και οι νέοι μας πελαγώνουν. Επιτυχία της παιδείας δεν είναι να τους καλλιεργεί ψευδαισθήσεις για ένα κόσμο όπου θα έχουν μόνο δικαιώματα, αλλά να τους προετοιμάζει να γίνουν υπεύθυνοι πολίτες, σωστοί επαγγελματίες, συνειδητοί οικογενειάρχες.
Με θλίψη διαβάσαμε το καλοκαίρι τις δηλώσεις του κ. Θανου Βερέμη, Προέδρου του Εθνικού Συμβουλίου Παιδείας, ο οποίος ζήτησε να καταργηθεί τελείως η διδασκαλία της Βίβλου στα σχολεία. Αντί να βοηθήσει τα παιδιά μας να έχουν μία πηγή αιωνίων αξιών και αρχών, θέλει να τα αφήσει στην πνευματική τους ένδεια. Επιπλέον δε αξίζει να του θυμίσουμε ότι με αυτόν τον τρόπο οδηγεί τους νέους σε αντιδημοκρατικές ατραπούς. Το εξηγεί με σαφήνεια ο Γάλλος ιστορικός Φιλίπ Νεμό στο βιβλίο του «Τί είναι η Δύση»: «Οι πολιτικοί φιλόσοφοι που τήρησαν εχθρική στάση απέναντι στη βιβλική κληρονομιά, όλοι, σαν από σύμπτωση, υπήρξαν κήρυκες ενός μη δημοκρατικού κρατισμού, δηλαδή της επαν-ιεροποίησης του κράτους, είτε υπό την αυταρχική ή απολυταρχική μορφή (Μακιαβέλλι, Χόμπς, Ρουσσώ, Χέγκελ, Μωρράς κ.ά.) είτε υπό ολοκληρωτική μορφή (Μάρξ, Λένιν, οι νεοπαγανιστές ναζί)». ( έκδοση ΕΣΤΙΑΣ, Αθήνα 2008, σελ. 105).
Δόξα τω Θεώ έχουμε μία αξιόλογη νεολαία, στην μεγάλη της πλειοψηφία. Αλλά δεν την βοηθούμε. Δεν της παρέχουμε παιδεία με αρχές και αξίες, με ελπίδα και πρότυπα. Δεν την βοηθούμε να γευθεί την αναζωογονητική δύναμη της Αρχαίας Ελληνικής Γραμματείας, της Ορθόδοξης Πίστης μας, της Νεοελληνικής Λογοτεχνίας και την αγωνιστική-αντιστασιακή πνοή της διαχρονικής Ελληνικής Ιστορίας. Την αφήνουμε να έχει λανθασμένους στόχους. Δεν την προετοιμάζουμε να λέει ΝΑΙ στο κοινό καλό και ΟΧΙ σε κάθε προσωπικό ή εθνικό εξευτελισμό. Πράγματι, έχουν ενδιαφέροντα, αλλά και άγχος τα παιδιά μας. Ας τα βοηθήσουμε να ξεφύγουν από το τέλμα και να γίνουν πραγματικά δημοκρατικοί πολίτες. Διότι δημοκρατία σημαίνει ευθύνη, αγάπη, κοινωνικότητα, συμμετοχή, συνύπαρξη και αλληλοσεβασμός.
Ένα τέτοιο σχολείο αφήνει άδεια την ψυχή των νέων. Τους στερεί τα ιδανικά και τις αξίες. Τους στερεί τα πρότυπα τα οποία αναζητούν. Βάζει τον Χάρρυ Πότερ στην θέση του Ευαγόρα Παλληκαρίδη και τις συνταγές για «μακαρόνια με κυμά» στην θέση του Ύμνου εις την Ελευθερίαν. Περιθωριοποιεί κάθε αναφορά στον Χριστό και στερεί από τα παιδιά μας την παραβολή του Καλού Σαμαρείτου. Περιφρονεί την Ορθόδοξη Χριστιανική διδασκαλία για αγάπη και συμπόνια και την αντικαθιστά με ξεπερασμένα ειρηνιστικά και διεθνιστικά συνθήματα, τα οποία χρησιμοποίησαν οπαδοί αποτυχημένων και αντιδημοκρατικών πολιτικών συστημάτων. Δεν τους διδάσκει το ήθος του Κολοκοτρώνη και το «εμείς» του Μακρυγιαννη, γιατί αυτά τα πρόσωπα θεωρούνται «θρησκόληπτοι εθνικιστές».Το σημερινό σχολείο δεν δίνει στα παιδιά μας νερό να ξεδιψάσουν. Τα αφήνει διψασμενα να αναζητούν αδιέξοδες «διεξόδους» σε ναρκωτικά του σώματος και της ψυχής. Δεν τους μιλά για την ελληνορθόδοξη παράδοσή μας, που είναι μήνυμα ελπίδας και αισιοδοξίας. Τα αφήνει αγχωμενα και συσκοτισμενα χωρίς μία χαραμάδα φωτος. «Φώς εκ φωτος, Θεόν αληθινόν»!
Η σημερινή παιδεία που λαμβάνουν οι νέοι μας από το σχολείο και τα Μ.Μ.Ε. μιλά συνέχεια για δικαιώματα και καθόλου για υποχρεώσεις. Έχουμε Συνήγορο του Παιδιού, δεν έχουμε όμως κάποιον που να θυμίζει ότι ως μελλοντικοί πολίτες θα έχουν και υποχρεώσεις. Εδώ και μερικές δεκαετίες οι διδάσκοντες έχουν πάρει εντολή να εφαρμόζουν τις δήθεν «αντι-αυταρχικές» μεθόδους, οι οποίες, όμως, έχουν αποτύχει στη Σκανδιναβία και αλλού. Ό,τι σάπιο και αποτυχημένο υπάρχει σε όλο τον κόσμο έρχεται στην ελληνική εκπαίδευση. Οι διδάσκοντες δεν μπορούν να βάλουν κόκκινη μολυβιά στα λανθασμένα γραπτά, δήθεν για «να μην πληγωθούν τα παιδιά». Σε πολλά πανεπιστημιακά τμήματα συνδικαλιστές πιέζουν αφόρητα τον καθηγητή να βάζει σε όλους βαθμό πάνω από την βάση, το λεγόμενο «δημοκρατικό πέντε»! Αφού συνηθίζουν σε μία χαλάρωση/ έλλειψη της πειθαρχίας, αντιμετωπίζουν ξαφνικά τις πραγματικές συνθήκες της σκληρής ζωής και οι νέοι μας πελαγώνουν. Επιτυχία της παιδείας δεν είναι να τους καλλιεργεί ψευδαισθήσεις για ένα κόσμο όπου θα έχουν μόνο δικαιώματα, αλλά να τους προετοιμάζει να γίνουν υπεύθυνοι πολίτες, σωστοί επαγγελματίες, συνειδητοί οικογενειάρχες.
Με θλίψη διαβάσαμε το καλοκαίρι τις δηλώσεις του κ. Θανου Βερέμη, Προέδρου του Εθνικού Συμβουλίου Παιδείας, ο οποίος ζήτησε να καταργηθεί τελείως η διδασκαλία της Βίβλου στα σχολεία. Αντί να βοηθήσει τα παιδιά μας να έχουν μία πηγή αιωνίων αξιών και αρχών, θέλει να τα αφήσει στην πνευματική τους ένδεια. Επιπλέον δε αξίζει να του θυμίσουμε ότι με αυτόν τον τρόπο οδηγεί τους νέους σε αντιδημοκρατικές ατραπούς. Το εξηγεί με σαφήνεια ο Γάλλος ιστορικός Φιλίπ Νεμό στο βιβλίο του «Τί είναι η Δύση»: «Οι πολιτικοί φιλόσοφοι που τήρησαν εχθρική στάση απέναντι στη βιβλική κληρονομιά, όλοι, σαν από σύμπτωση, υπήρξαν κήρυκες ενός μη δημοκρατικού κρατισμού, δηλαδή της επαν-ιεροποίησης του κράτους, είτε υπό την αυταρχική ή απολυταρχική μορφή (Μακιαβέλλι, Χόμπς, Ρουσσώ, Χέγκελ, Μωρράς κ.ά.) είτε υπό ολοκληρωτική μορφή (Μάρξ, Λένιν, οι νεοπαγανιστές ναζί)». ( έκδοση ΕΣΤΙΑΣ, Αθήνα 2008, σελ. 105).
Δόξα τω Θεώ έχουμε μία αξιόλογη νεολαία, στην μεγάλη της πλειοψηφία. Αλλά δεν την βοηθούμε. Δεν της παρέχουμε παιδεία με αρχές και αξίες, με ελπίδα και πρότυπα. Δεν την βοηθούμε να γευθεί την αναζωογονητική δύναμη της Αρχαίας Ελληνικής Γραμματείας, της Ορθόδοξης Πίστης μας, της Νεοελληνικής Λογοτεχνίας και την αγωνιστική-αντιστασιακή πνοή της διαχρονικής Ελληνικής Ιστορίας. Την αφήνουμε να έχει λανθασμένους στόχους. Δεν την προετοιμάζουμε να λέει ΝΑΙ στο κοινό καλό και ΟΧΙ σε κάθε προσωπικό ή εθνικό εξευτελισμό. Πράγματι, έχουν ενδιαφέροντα, αλλά και άγχος τα παιδιά μας. Ας τα βοηθήσουμε να ξεφύγουν από το τέλμα και να γίνουν πραγματικά δημοκρατικοί πολίτες. Διότι δημοκρατία σημαίνει ευθύνη, αγάπη, κοινωνικότητα, συμμετοχή, συνύπαρξη και αλληλοσεβασμός.
Του Κωνσταντίνου Χολέβα, Πολιτικού Επιστήμονος - Συγγραφέως
http://www.faneromenihol.gr 
