Σάββατο 25 Δεκεμβρίου 2010

ΧΡΙΣΤΟΥΓΕΝΝΑ 2010


Η ΧΟΡΩΔΙΑ ΤΟΥ ΣΧΟΛΕΙΟΥ ΜΑΣ ΣΤΑ ΧΡΙΣΤΟΥΓΕΝΝΙΑΤΙΚΑ ΤΡΤΑΓΟΥΔΙΑ


ΜΑΘΗΤΡΙΑ ΤΗΣ ΣΤ΄  ΑΝΑΦΕΡΕΤΑΙ ΣΤΟ ΝΟΗΜΑ ΤΗΣ ΕΟΡΤΗΣ


ΣΤΙΓΜΙΟΤΥΠΟ ΑΠΟ ΤΗΝ ΠΑΡΟΥΣΙΑΣΗ ΜΑΣ " ΦΡΙΚΑΝΤΕΛΛΑ Η ΜΑΓΙΣΣΑ ΠΟΥ ΜΙΣΟΥΣΕ ΤΑ ΚΑΛΑΝΤΑ"


ΣΤΙΓΜΙΟΤΥΠΟ ΑΠΟ ΤΗΝ ΠΑΡΟΥΣΙΑΣΗ ΜΑΣ " ΦΡΙΚΑΝΤΕΛΛΑ Η ΜΑΓΙΣΣΑ ΠΟΥ ΜΙΣΟΥΣΕ ΤΑ ΚΑΛΑΝΤΑ"


Δευτέρα 6 Δεκεμβρίου 2010

ΤΑ ΠΑΙΔΙΑ ΜΑΣ ΚΑΙ ΤΑ ΧΡΙΣΤΟΥΓΕΝΝΑ

Είπαν πως τα Χριστούγεννα είναι η γιορτή των παιδιών! Κι όλοι ξέρουμε με πόση λαχτάρα όλοι, αλλά τα παιδιά μας ιδιαιτέρως περιμένουν τη μεγάλη αυτή γιορτή! Που είναι πράγματι η δική τους γιορτή, αφού ο Μεγάλος Θεός, γεννιέται ως ένας απλός, μικρός άνθρωπος, ένα βρέφος, στο ταπεινό σταύλο της Βηθλεέμ!
Έχετε, όμως, αναρωτηθεί, πως γιορτάζουν τα παιδιά μας τα Χριστούγεννα; Ας επιχειρήσουμε μιαν απλή προσέγγιση.
Κι ας δούμε πρώτα στο Σχολείο τι γίνεται. Σε πολλά Σχολεία ασφαλώς προετοιμάζουν οι δάσκαλοι τα παιδιά μιλώντας τους για το νόημα των Χριστουγέννων. Για τα γεγονότα εκείνης της ξεχωριστής νύχτας, που χώρισε την ιστορία του κόσμου στα δυό. Κι ίσως να βρίσκουν το χρόνο να διοργανώνουν και σχολικές γιορτές, με τραγούδια, με ποιήματα και θεατρικά έργα. Άλλα θα δραματοποιούν τα γεγονότα της Γέννησης. Κι άλλα, δυστυχώς, θα μιλάνε για καλλικάντζαρους, για πέταλα, για καζαμίες κι ονειροκρίτες, για ροδομάγουλους, χοντρουλούς, ξενόφερτους, εισαγόμενους, κοκκινωπούς Αη-Βασίληδες... Ίσως, μερικοί, να μην τονίζουν καν τη μεγάλη σημασία, για όλη την ανθρωπότητα, αυτής της γιορτής με τέτοιου είδους εκδηλώσεις, αλλά να διοργανώνουν «πάρτυ», με μοντέρνα χορευτική μουσική, φαγοπότι και τα συναφή...
Ασφαλώς αυτά δεν έχουν καμμιά σχέση με το νόημα και το περιεχόμενο της Γιορτής. Όπως δεν έχουν καμμία σχέση και τα επίκαιρα σχολικά μαθήματα στο βιβλίο «Η ΓΛΩΣΣΑ ΜΟΥ», που μιλούν για αγελάδες και χριστόψωμα, για «βοριάδες και ψυχρά χιονόνερα», γι΄ αναμνήσεις από τα παιδικά μας χρόνια με τις δίπλες και τα γλυκά, δίπλα στο τζάκι, για την ασπροντυμένη πλάση, χωρίς καμιά αναφορά στο νόημα της Γιορτής και στα ξεχωριστά εκείνα γεγονότα, που τόσους διηγηματογράφους και ποιητές ενέπνευσαν, με μόνη εξαίρεση στο βιβλίο της Ε΄ Δημοτικού, όπου υπάρχει μια καλή αναφορά στις βυζαντινές εικόνες της Γεννήσεως του Χριστού. Έτσι, εκτός την καλή διάθεση του δασκάλου να μιλήσει όσο θέλει κι όποτε θέλει, μέσα στη σχολική τάξη για το γεγονός της σαρκώσεως του Θεού - Λόγου, τα παιδιά μας θ΄ ασχοληθούν με τα Χριστούγεννα στη μία ή δύο διδακτικές ώρες που προβλέπει το μάθημα της Μελέτης του Περιβάλλοντος στη Β΄ τάξη.
Και στο σπίτι, πως τα παιδιά μας ζουν τα Χριστούγεννα; Με τα έτοιμα γλυκά που αγοράζει πια και δε φτιάχνει η μητέρα, να μοσχοβολήσει το σπίτι; Με τα κάλαντα που δεν ξέρει να πει ή κι όταν βγει να τα πει, βρίσκει τις πόρτες μας κλειστές με τη δικαιολογία «μας τα 'παν άλλοι»; Με τα πλούσια, πανάκριβα δώρα; Με το ξενύχτι στα «ρεβεγιόν» της πιο Μεγάλης Νύχτας; Με τους ξέφρενους χορούς και την άμετρη κατανάλωση του αλκοόλ; Μα, είναι αυτά Χριστούγεννα; Χριστούγεννα χωρίς Χριστό, γίνεται;
Μετά, γιατί διαμαρτυρόμαστε όταν ακούμε τα παιδιά μας να λένε ότι «οι πιο βαρετές μέρες είναι οι μέρες των γιορτών»; Και δεν συγκλονιζόμαστε από το φοβερό γεγονός ότι αυτές τις ημέρες ακριβώς διαλέγουν κάποιοι συνάνθρωποί μας, και νέοι δυστυχώς οι περισσότεροι, για να δώσουν ένα τραγικό τέλος στην τραγική ζωή τους, τις «άδειες» μέρες... «Άδειες», γιατί εμείς τις αφήσαμε άδειες! Βγάλαμε τον Χριστό, την ουσία, το νόημα, αφήσαμε μόνο τα στολίδια, τα γλέντια και τα σχετικά και τρέχουν τα παιδιά μας να βρουν σε άλλες «ουσίες», που - τι τραγικό! - σκοτώνουν στο τέλος τα παιδιά μας!
Ο μακαριστός Γέροντας π.Παϊσιος, ο Αγιορείτης, συνιστούσε να πανηγυρίζουμε πνευματικά τις μεγάλες γιορτές. Να 'χουμε το νου μας στις άγιες ημέρες κι όχι στις δουλειές. Να λέμε την ευχή του Ιησού, δοξολογώντας το Θεό! Να μελετάμε τα γεγονότα της κάθε γιορτής, να συμμετέχουμε στις ακολουθίες και να παρακολουθούμε τα τροπάρια που ψάλλονται με ευλάβεια. Ο νους μας να ζει τα θεία νοήματα και να αλλοιώνεται! Να πηγαίνει στον ουρανό!
Φοβάμαι πως δεν έχουμε άλλον καιρό! Να μιλήσουμε στα παιδιά μας! Να τους πούμε απλά και καθαρά, γιατί ο Χριστός έγινε άνθρωπος! Ότι πήρε σάρκα, έγινε ορατός, έγινε ψηλαφητός, ο Υιός του Θεού, έγινε Υιός της Παρθένου, για να μας ξαναγυρίσει στην ευτυχία που είχαμε και χάσαμε!
Ότι έγινε ο Θεός άνθρωπος, για να γίνουμε κι εμείς «θεοί κατά χάριν»!
Ότι φτώχεψε Εκείνος, για να πλουτίσουμε εμείς με τη θεϊκή Του δόξα!
Ότι πήρε δούλου μορφή, για ν΄ απολαύσουμε εμείς την ελευθερία!
Ότι κατέβηκε στη γη, για να υψωθούμε εμείς στον Ουρανό!
Να του πούμε ότι ήρθε ο Χριστός στη γη, η ίδια η εικόνα του Θεού, για να δώσει στον άνθρωπο, τη φθαρμένη εικόνα του Θεού, την πρώτη της ομορφιά! Και να μπορέσει να γνωρίσει, με καθαρή καρδιά και καθαρό μυαλό μετά, τον αληθινό Θεό!
Κι είναι τόσο απλό - κι εύκολο - να δώσουμε το πραγματικό νόημα των Χριστουγέννων, στις καρδιές των παιδιών μας. Να, την ώρα που στολίζουμε μαζί το δέντρο, ή του εξηγούμε την εικόνα της Γεννήσεως του Χριστού, π.χ., να του πούμε:
Βλέπεις, παιδί μου, τη φάτνη, το παχνί; Πόσο καθαρά, πόσο ταπεινά ήταν! Έτσι κι εσύ κάνε την καρδούλα σου! Ταπεινή! Χωρίς να έχεις μεγάλη ιδέα για τον εαυτό σου! Χωρίς υπερηφάνειες! Να μην επιδεικνύεσαι! Να μη δείχνεις αυτά που έχεις! Να μη θες να ξεχωρίζεις επίτηδες από τους άλλους!
Βλέπεις τους Μάγους; Από πόσο μακρυά έφυγαν, πόσο ταξίδι έκαναν, πόσα πράγματα άφησαν πίσω τους για να βρουν και να συναντήσουν τον Μεσσία, που τόσους αιώνες περίμεναν! Ας αφήσουμε κι εμείς τα γήινα, τις σκοτούρες και τις .έγνοιες τις καθημερινές κι ας πλησιάσουμε περισσότερο το Χριστό, όχι το χρυσό! Αυτός, ο Χριστός, να μπει περισσότερο στην καρδούλα σου, περισσότερο στη ζωή σου!
Εκείνοι προσέφεραν δώρα, χρυσό, λιβάνι και σμύρνα! Δώσε κι εσύ κάτι σ' εκείνον που το έχει ανάγκη! Δώσε ψωμί σ΄ ένα φτωχό, δώσε μια δραχμή και πάρε Παράδεισο!
Βλέπεις παιδί μου; Καθένας κάτι προσέφερε στο Χριστό! Η γη το σπήλαιο, η έρημος τη φάτνη, οι ποιμένες το θαύμα, οι άγγελοι τον ύμνο, οι ουρανοί τον αστέρα, κι εμείς τη Μητέρα Παρθένο...
- Εσύ, παιδί μου, τι δώρα θα κάνεις στο νεογέννητο Χριστό; Διώξε την κακία από την καρδιά σου, τα βρώμικα λόγια και τα ψέματα από τα χείλη σου... Τη ζήλια, την τεμπελιά... Ξερίζωσε όλα αυτά τα αγκαθάκια που ασχημίζουν τον κήπο της ψυχής σου... Κι ομόρφυνέ τον! Στόλισέ τον με τις αρετές! Κι ετοίμασε τόπο καθαρό, με τη μετάνοια και με την ειλικρινή εξομολόγηση, για να γεννηθεί μέσα σου ο Χριστός!
Ίσως είναι ευκαιρία τα φετινά Χριστούγεννα, αγαπητοί ακροατές, αφού «Παιδίον εγεννήθη υμίν», να φτιάξουμε μιαν άλλη, καλύτερη σχέση, με το Χριστό μας. Αλλά και μιαν άλλη, καλύτερη σχέση και με τα παιδιά μας. Μια ευκαιρία να βρει κι εκείνος και τα παιδιά μας ανοικτή και καθαρή την πόρτα της καρδιάς μας! Για να μπει μέσα στη ζωή μας και να μη φύγει ποτέ πια!

Δημοτικό Σχολείο Πυλών

Τετάρτη 15 Σεπτεμβρίου 2010

Παρασκευή 18 Ιουνίου 2010


Τα παιδιά της Ε και ΣΤ τάξης στη γιορτή της λήξης του Σχ. έτους 2009 - 2010 παρουσίασαν την παράφραση του έργου του Αριστοφάνη ¨Όρνιθες'  με τίτλο ΤΑ ΠΟΥΛΙΑ που έγραψε ο Δημήτρης Ποταμίτης.


Ακολούθησαν χοροί και παιχνίδια.

Οι μαθητές της Ε και ΣΤ τάξης του σχολείου μας με τη λήξη του Σχολικού έτους 2009 - 2010


Αυτοί που τέλειωσαν το Δημοτικό και πάνε για το Γυμνάσιο

Πέμπτη 27 Μαΐου 2010

ΣΧΟΛΙΚΟΙ ΑΓΩΝΕΣ ΣΤΙΒΟΥ ΜΥΤΙΛΗΝΗ 27-5-2010


Το σχολείο μας, με την ευθύνη της εκπαιδευτικού Φυσ. Αγωγής κ. Βασλά Ευθυμίας έλαβε μέρος και στους Σχολικούς αγώνες στίβου που πραγματοποιήθηκαν την Πέμπτη 27-5-2010 στη Μυτιλήνη.
Συγχαρητήρια σε όλα τα παιδιά και πάντα με τέτοια ν'  ασχολούνται.

Τα παιδιά της Ε και Στ τάξης με τη γυμνάστρα τους.


Απ'  τη βράβευση των παιδιών που διακρίθηκαν.

Τετάρτη 26 Μαΐου 2010

ΜΟΥΣΕΙΟ ΒΡΑΝΑ 26-5-2010

Το Μουσείο - Ελεοτριβείο ΒΡΑΝΑ στον Παπάδο Γέρας επισκέφθηκε το σχολείο μας στις 25 Μαΐου 2010.




Όλοι μας εντυπωσιασμένοι από τη δουλειά που έχει γίνει εκεί, γνωρίσαμε πως μπορούμε να διαχειριστούμε την πολιτιστική μας κληρονομιά.
Μακάρι να μπορούσαμε να δουλέψουμε έτσι σε ότι μας κληροδότησαν οι πατεράδες μας.


Παρασκευή 30 Απριλίου 2010



















Την Παρασκευή 29-4-2010 το σχολείο μας επισκέφθηκε το Κέντρο Περιβαλλοντικής Εκπαίδευσης Ευεργέτουλα στο Ασώματο Λέσβου, στα πλαίσια προγράμματος του ΚΠΕ και της περιβαλλοντικής Εκπαίδευσης του σχολείου μας.
Στα παιδιά μίλησε ο υπεύθυνος του ΚΠΕ κ. Μιχάλης Καπιωτάς.
Στη συνέχεια επισκεφθήκαμε τη μονάδα ανακύκλωσης "Χυτήρια Λέσβου", όπου τα πληροφορήθηκαν από κοντά τα σχετικά με την ανακύκλωση.

Τετάρτη 21 Απριλίου 2010

ΒΡΑΒΕΥΣΗ ΜΑΘΗΤΩΝ ΜΑΣ


ΒΡΑΒΕΥΣΗ ΜΑΘΗΤΩΝ ΜΑΣ ΣΤΟΝ ΕΤΗΣΙΟ ΔΙΑΓΩΝΙΣΜΟ ΤΗΣ ΒΙΒΛΙΟΘΗΚΗΣ ΤΟΥ ΛΥΚΕΙΟΥ ΠΟΛΙΧΝΙΤΟΥ ΜΕ ΘΕΜΑ
"ΑΝΑΚΥΚΛΩΣΗ ΔΙΝΕΙ ΑΝΑΣΑ ΖΩΗΣ"



ΒΡΑΒΕΥΤΗΚΑΝ ΟΙ ΜΑΘΗΤΕΣ ΜΑΣ


  1. Καραευαγγέλου Παναγιώτης - τάξη ΣΤ  1ο   βραβείο ποίησης.

  2. Δαλβαδάνη Σοφία - τάξη ΣΤ  2ο βραβείο ποίσης.

  3. Μοιρασγεντή Στέλλα - τάξη Ε  3ο βραφείο ζωγραφικής.

  4. Γιαννόγλου Άννα-Μαρία τάξη ΣΤ  έπαινος ζωγραφικής.

Σάββατο 17 Απριλίου 2010

25Η ΜΑΡΤΙΟΥ 2010

ΠΑΙΔΙΑ ΤΟΥ ΣΧΟΛΕΙΟΥ ΜΑΣ ΣΕ ΣΧΟΛΙΚΟΥΣ ΑΓΩΝΕΣ 14-1-2010

25Η ΜΑΡΤΙΟΥ Ο ΕΥΑΓΓΕΛΙΣΜΟΣ ΤΟΥ ΓΕΝΟΥΣ ΜΑΣ

Το να μιλούμε για την Ελλάδα και να αναφερόμαστε στους μαρτυρικούς προγόνους μας που τόλμησαν την επανάσταση του 21 από την οποία γεννήθηκε το νέο ελληνικό κράτος και ο νέος Ελληνισμός αποτελεί ύψιστο χρέος τιμής για κάθε Έλληνα και κάθε Ελληνίδα όπου της γης. Η εικόνα της τουρκοκρατούμενης Ρωμιοσύνης δεν ήταν απλά μόνο θολή, ήταν ουσιαστικά ανύπαρκτη γιατί όπως λέει ο εθνικός μας ποιητής «όλα τα σκίαζε η φοβέρα και τα πλάκωνε η σκλαβιά».




Του παπά Στυλ. Θεοδωρογλάκη



Ένα διαλυμένο κυριολεκτικά ανύπαρκτο κράτος, που για αιώνες δοκιμάστηκε από τη σκληρή μεταχείριση των βαρβάρων κατακτητών του. Το μόνο και μοναδικό ρωμαλέο και υγιές κομμάτι του Ελληνισμού είναι η χαλύβδινη ελληνική ψυχή και το ηρωικό αδούλωτο ελληνικό φρόνιμα. Οι «ευρωπαίοι» «φίλοι μας», γελούσαν και κορόιδευαν την επανάσταση και τους επαναστάτες από τους Φιλικούς ως τους θρυλικούς καπεταναίους της στεριάς και της θάλασσας της Πελοποννήσου της Στερεάς και των Ελληνικών νησιών του Αιγαίου και της Κρήτης. Γιατί δε μπορούσαν να πιστέψουν ότι μια χούφτα γκιαούρηδων, όπως αποκαλούσαν τους έλληνες θα σηκώσουν κεφάλι στην Οθωμανική αυτοκρατορία και θα επικρατούσαν. Με την χαλύβδινη ψυχή και το αδούλωτο φρόνημα που για τους Έλληνες είναι ιερή παρακαταθήκη, κληρονομιά αιώνων, οι σκλάβοι αντιπαρατίθενται στους κατακτητές και με νύχια και με δόντια τους ξεντροπιάζουν στην ευρωπαϊκή κοινή γνώμη της οποίας μικρός αριθμός μεμονωμένων προσώπων κερδίζει την εμπιστοσύνη και τον θαυμασμό των Ελλήνων. Τους ευρωπαίους Φιλέλληνες δεν τους γέννησε ο Ευρωπαϊκός ουμανισμός τους γοήτευσε και τους σαγήνεψε η πρωτόγνωρη ηρωική συμπεριφορά των επαναστατών ανδρών, γυναικών και παιδιών που δε λύγησαν δεν γονάτισαν και δεν προσκύνησαν τους βαρβάρους. 
Επειδή και σήμερα ακόμα στεκόμαστε με δέος μπροστά σε κάθε εθνικό απελευθερωτικό κίνημα και θαυμάζομε πάντοτε ηρωικές πρακτικές ανδρείας και αυτοθυσίας, η Επανάσταση και οι Έλληνες επαναστάτες έχουν κάτι πολύ ισχυρότερο και δυναμικότερο που πράγματι αξίζει να προσπαθούμε να το ζούμε στην ύπαρξη, το πρόσωπο και τη συνείδησή μας. Τον Δασκαλογιάννη λυσσασμένοι Τούρκοι των γδέρνουν ζωντανό και αναστεναγμός δεν βγαίνει από το στόμα του.Τον Αθανάσιο Διάκο οι Τούρκοι τον σουβλίζουν ζωντανό και εκείνος αντί αναστεναγμό τραγουδά την ομορφιά της Πατρίδας μας «Για δες καιρό που διάλεξε ο χάρος να με πάρει…» Στο Αρκάδι ο ηρωικός ηγούμενος ανατινάζει την πυριταποθήκη και ένας κόσμος ολόκληρος γυναικών και παιδιών γίνεται παρανάλωμα της φωτιάς με ευχαρίστηση που δεν έπεσαν στα χέρια των Τούρκων. Αυτά και άλλα ανάλογα περιστατικά υπήρξαν οι μήτρες που γέννησαν τους φιλέλληνες και τον φιλελληνισμό.Αυτό είναι η κληρονομιά μας. Αυτό είναι η ιερή παρακαταθήκη για κάθε Έλληνα. Αυτό είναι η Ελλάδα, η Πατρίδα μας, ζυμωμένη με το αίμα των ηρωικών μας προγόνων. Αυτό είναι η Ελευθερία μας «από τα κόκαλα βγαλμένη των Ελλήνων τα Ιερά» όπως τραγουδά και πάλι ο Εθνικός μας ποιητής. Από τούτη την ιερή μεγάλη κληρονομιά μας προσδιορίζεται η ευθύνη μας ως νεοελλήνων να μη δώσουμε ποτέ «τα άγια τοις κυσίν»Να κρατήσουμε την κληρονομιά μας καθαρή, αυθεντική και γνήσια όπως μας την κληροδότησαν οι μεγάλοι εκείνοι πρόγονοι μας (Μακρυγιάννης, Θρυλικός γέρος του Μωριά, ο Παπαφλέσσας, ο εθνεγέρτης Κοσμάς ο Αιτωλός και άλλοι πολλοί πριν και μετά απ’ αυτούς). Να μη γίνουμε ποτέ τροφή της παμφάγου αλλοτρίωσης που με πολλά και ελκυστικά ως και παραπειστικά συνθήματα αποζητά να μας κάνει οικειοθελή θύματά της όπως είναι η διεθνοποίηση, η παγκοσμιοποίηση και όποιας άλλης μορφής κοινωνικής διεύρυνσης και κοινωνικών διαφερόντων. Με όλα τα έθνη και με όλους τους λαούς μπορούμε να ζήσουμε και να επιβιώσουμε ως Έλληνες «τοις κείνων ρήμασιν πειθόμενοι».
Οφείλουμε να εμπνέουμε τα έθνη και τους λαούς όχι μόνον μεταπολεμικά ανδραγαθήματα του παρελθόν αλλά κατ’ εξοχήν με την προβολή των μεγάλων πολιτσμικών μας αξιών και παραδόσεων που έχουν πνοή και ζωή. Η Ελληνική παράδοση μας έχει τη δύναμη να μας αναδείξει ως νέα δύναμη στις διευρυμένες κοινωνίες της Ευρώπης, να προκαλέσει το θαυμασμό και να γοητεύσει και να σαγηνεύσει τους λαούς και τα έθνη. Οφείλουμε στο ιερό χρέος της μνήμης των ηρωικών μας προγόνων να φανούμε αντάξιοι της ιστορίας, τίμιοι με την Πατρίδα , τίμιοι με την Ελλάδα και τον Ελληνισμό. Ο πολιτισμός μας έχει έντονο προσωπικό χαρακτήρα. Πίσω από τα γράμματα και πίσω από τα άρματα, πίσω από τις τέχνες και τις επιστήμες και πίσω από τη φιλοξενία και τις άλλες μεγάλες αξίες της ζωής, υπάρχουν πρόσωπα άξια και τιμημένα που κανένας δε μπορεί να αγνοεί και να παραγνωρίζει.
Η σημερινή μεγάλη ημέρα του Ελληνισμού καλεί όλους μας σ’ αυτή την εμβάθυνση κι αυτή την εντρύφηση και αυτό θα είναι η καλύτερη προσωπική μας αναγνώριση όλων εκείνων των διακεκριμένων αρχιτεκτόνων της από αιώνων οικοδομής στήριξης και τροφοδότησης του νέου Ελληνισμού. Παράλληλα με την σημερινή εορτή του Ευαγγελισμού, εορτή απαρχής της αναδημιουργίας και αναγέννησης του ανθρώπινου γένους με απόλυτο ειρηνικό χαρακτήρα και απόλυτη αγαπητική διάθεση επιβάλλει και δικαιώνει κάθε προσπάθεια ειρηνικής προώθησης του πολιτισμού μας, στα πέρατα της οικουμένης. Είναι ευθύνη μας ο επαναευαγγελισμος των ύψιστων αξιών της ζωής που προσδιορίζουν και κατοχυρώνουν τα ανθρώπινα δικαιώματα και στολίζουν και τιμούν το ανθρώπινο πρόσωπο. Τον πόλεμο τον χαρίζουμε στους βαρβάρους. Διαχρονικά οι Έλληνες αγωνίστηκαν πολιτεύτηκαν, επαναστάτησαν και εργάστηκαν για την Ειρήνη, την πρόοδο και τον πολιτισμό. Μέσα στη διαχρονική παράδοση του ελληνισμού κατεξοχήν τιμάται το πρόσωπο του ανθρώπου. Καθώς εορτάζουμε σήμερα την επανάσταση του γένους μας τον εθνικό μας ξεσηκωμό αλλά και τον Ευαγγελισμό της Παναγίας , ακατάλυτες διαχρονικές δυνάμεις πνοής και ζωής, έχουμε όχι μόνο την τιμή αλλά και την ευθύνη, το ιερό χρέος να τροφοδοτούμε μ’ αυτές εμάς τους ίδιους και τα παιδιά μας. Μέσα από ένα ζωντανό ρωμαλέο και δημιουργικό παρόν μπορούμε να επενδύσουμε με στόχο τις μεγάλες και ακατάλυτες αξίες της ζωής, τα ύψιστα εθνικά μας ιδανικά και να οραματιζόμαστε αισιόδοξα το μέλλον και σαν πρόσωπα και σαν έθνος και σαν λαός.
Οφείλουμε να είμαστε οι πρώτοι και οι μεγαλύτεροι επενδυτές στην Παγκόσμια Τράπεζα των πνευματικών αξιών. Η Επανάσταση του 21, ο ευαγγελισμός ης Παναγίας ο ελληνισμός κλασικός και Βυζαντινός καθώς και η Ορθοδοξία είναι μεγάλα πνευματικά κεφάλαια που περιμένουν την καθημερινή αξιοποίηση τους, όχι φυσικά με τρόπο εθνικιστικό και ρατσιστικό αλλά με απόλυτο σεβασμό στην ιδιαιτερότητα και την ελευθερία του ανθρώπινου προσώπου, «ότι το Πνεύμα του Θεού είναι ελευθερία» και οι Έλληνες γνωρίζουν να ζουν, να μεγαλουργούν και να πεθαίνουν ελεύθεροι .

ΟΙ ΑΓΙΟΙ ΠΡΟΣΤΑΤΕΣΤΗΣ ΠΑΙΔΕΙΑ

Ο ΜΕΓΑΣ ΒΑΣΙΛΕΙΟΣ

Άγιος Βασίλειος γεννήθηκε το 329μ.Χ. στην Νεοκαισάρεια της Καππαδοκίας. Ήταν ένα από τα εννέα παιδιά του Βασιλείου και της Εμμελείας. Εκτός από τον Άγιο Βασίλειο, τα αδέρφια του Γρηγόριος και Πέτρος καθώς και η αδερφή του Μακρίνα ανακηρύχθηκαν επίσης Άγιοι από την Εκκλησία μας. Ο Άγιος μεγάλωσε σε μια βαθειά θρησκευόμενη οικογένεια.
Διδάχθηκε και αγάπησε τον Χριστό από τα πρώτα χρόνια της ζωής του. Τα πρώτα γράμματα του τα δίδαξε ο πατέρας του, ο οποίος ήταν δάσκαλος. Τις σπουδές του συνέχισε στην Καισάρεια της Καππαδοκίας, στην Κωνσταντινούπολη και τελικά στην Αθήνα. Στην Αθήνα σπούδασε γεωμετρία, αστρονομία, φιλοσοφία, ιατρική, ρητορική και γραμματική. Στις σπουδές του αυτές αφιέρωσε τεσσεράμισι χρόνια. Κατά την διάρκεια αυτών των ετών, ο Άγιος Βασίλειος και ο Γρηγόριος ο Θεολόγος ανέπτυξαν μεγάλη και ισχυρή φιλία. Ταυτόχρονα με τις σπουδές τους ανέπτυξαν, οι δύο μαζί, ιεραποστολική δράση διοργανώνοντας χριστιανικές συγκεντρώσεις, στις οποίες ανέλυαν θρησκευτικά ζητήματα, και ίδρυσαν τον πρώτο φοιτητικό χριστιανικό σύλλογο. Μετά το τέλος των σπουδών του, ο Άγιος Βασίλειος επέστρεψε στην Καισάρεια και άρχισε να εξασκεί το επάγγελμα του διδασκάλου ρητορικής και του δικανικού ρήτορος, κάτι ανάλογο του σημερινού δικηγορικού επαγγέλματος.
Και τα δύο επαγγέλματα τα άσκησε με μεγάλη ευσυνειδησία και επιτυχία, πράγμα που τον έκανε γνωστό σε όλη την περιοχή. Μετά από παρότρυνση της αδερφής του Μακρίνας, και αφού βαπτίσθηκε, εγκατέλειψε την επαγγελματική του καριέρα και αφιέρωσε τον χρόνο του στην Άσκηση και την μελέτη χριστιανικών βιβλίων. Για τον λόγο αυτό αποσύρθηκε σε ένα κτήμα που διατηρούσε η οικογένεια του στον Πόντο. Αξιοσημείωτο είναι ότι μετά την βάπτιση του δώρισε στους φτωχούς και στην εκκλησία το μεγαλύτερο μέρος της περιουσίας του. Θέλοντας ο Άγιος να εντρυφήσει στην χριστιανική πίστη, αποφάσισε να συναντήσει πολλούς ασκητές και μοναχούς και να γνωρίσει τον τρόπο ζωής τους. Για τον λόγο αυτό, ταξίδεψε στους Αγίους Τόπους, στον Ιορδάνη, στην Αίγυπτο και στην Μεσοποταμία. Όταν γύρισε στο Πόντο από το ταξίδι αυτό, μοίρασε και την υπόλοιπη περιουσία του και αποσύρθηκε στο κτήμα του επιθυμώντας να ζήσει το υπόλοιπο του βίου του ως μοναχός. Εκεί έγραψε τους: «Κανόνισμούς δια τον Μοναχικόν βίον», κανόνες που ρυθμίζουν την ζωή στα μοναστήρια μέχρι τις μέρες μας. Η φήμη του Αγίου Βασιλείου σιγά σιγά εξαπλώθηκε σε όλη την Καππαδοκία. Ο Μητροπολίτης της Καισάρειας Ευσέβιος κάνοντας πράξη την Θεία Βούληση αλλά και την βούληση των χριστιανών της περιοχής χειροτόνησε τον Άγιο Βασίλειο πρεσβύτερο. Το 370μ.Χ., και σε ηλικία 41 ετών, διαδέχθηκε ο Άγιος Βασίλειος τον Ευσέβιο μετά τον θάνατο του τελευταίου.
Ο Άγιος Βασίλειος υπήρξε υποδειγματικός Επίσκοπος. Ως άριστος ποιμένας, βοηθούσε κάθε πεινασμένο, άρρωστο και αδικημένο με όσες δυνάμεις διέθετε. Υπήρξε πάντα υπερασπιστής, οδηγός και βοηθός του ποιμνίου του. Υπάρχουν εκατοντάδες διηγήσεις περιστατικών που δείχνουν την δράση αυτή του Αγίου. Μεταξύ όσων έκανε για τους χριστιανούς της Καισάρειας, είναι η ίδρυση του φιλανθρωπικού ιδρύματος «Βασιλειάδα». Στο ίδρυμα λειτουργούσε νοσοκομείο, ορφανοτροφείο, γηροκομείο και ξενώνας. Τις υπηρεσίες του τις πρόσφερε το ίδρυμα δωρεάν σε όποιον τις είχε ανάγκη. Το προσωπικό του ιδρύματος αυτού ήταν εθελοντές που προσφέρανε την εργασία για το καλό του κοινωνικού συνόλου. Είναι αξιοθαύμαστο πως εκείνη την εποχή, μιλάμε για τον 4ο αιώνα μ.Χ. ο Άγιος Βασίλειος εμπνεύστηκε, ίδρυσε και λειτούργησε ένα ίδρυμα που και στις μέρες μας θα αποτελούσε πρότυπο. Στην πολύπλευρη δράση του Αγίου συμπεριλαμβάνεται και ο «πόλεμος» που διεξήγαγε εναντίων της αιρέσεως του Αρειανισμού. Στον πόλεμο αυτό δεν δίστασε να αντιταχθεί πολλές φορές με την εκάστοτε πολιτική εξουσία. Όπλα του ήταν η πίστη και η προσευχή. Με τους λόγους, τα κηρύγματα αλλά και την πένα του μετέδιδε την αγάπη του για τον Χριστό. Έγραψε πολλά ασκητικά και παιδαγωγικά συγγράμματα, επιστολές και ομιλίες.Μέχρι τις τελευταίες στιγμές τις ζωής του αγωνίστηκε για τον Χριστιανισμό και την ευημερία του ποιμνίου του. Παρέδωσε το πνεύμα του στον Δημιουργό, την 1η Ιανουαρίου του 379μ.Χ. σε ηλικία 49 ετών.Την μνήμη του Αγίου Βασιλείου εορτάζουμε την 1η Ιανουαρίου.
Η Αθήνα του 4ου μ.χ. αιώνα βρισκόταν σε κατάπτωση. Παρ’ όλα αυτά η παιδεία διατηρούσε ένα υψηλό επίπεδο.
Εδώ ο Μέγας Βασίλειος σπούδασε για μια τετραετία ρητορική, φιλοσοφία, γραμματική, διαλεκτική, αστρονομία, γεωμετρία και ιατρική. Σκοπός του Βασιλείου ήταν, μας λέει ο Γρηγόριος “να κατακτά τα σταθερά και μόνιμα αγαθά δια των ασταθών και ρεόντων του κόσμου τούτου πραγμάτων”. Την ελληνική του παιδεία χρησιμοποίησε ως μέσο για την εξυπηρέτηση της διάδοσης της χριστιανικής διδασκαλίας. Γιατί το “τέλειον δεν έχει ανάγκην συμπληρώσεως και το εξ αυτού αυτάρκες δεν χρήζει βοηθείας”. “Η ρητορική του Μ. Βασιλείου είχε δύναμιν πυρός”. Προοιωνίζονταν γι’ αυτόν λαμπρό επαγγελματικό στάδιο. Όμως ο Βασίλειος έχει άλλες προθέσεις. Τον ηλεκτρίζει η ζωή των ασκητών, χειροτονείται διάκονος και αργότερα πρεσβύτερος. Σε ηλικία σαράντα ετών, το 370 μ.χ. καλείται στο μητροπολιτικό θρόνο Καισάρειας.
Ο Βασίλειος παρόλα τα προβλήματα της υγείας του επιτέλεσε έργο θαυμαστό. Αγωνίστηκε κατά των αιρέσεων της εποχής, αναδείχτηκε, μεγας χριστιανός ανθρωπιστής, με κορυφαίο έργο την ανοικοδόμηση της Βασιλειάδας και εργάστηκε σκληρά για την ανύψωση της πνευματικής στάθμης κλήρου και λαού.



Ο ΑΓΙΟΣ ΙΩΑΝΝΗΣ Ο ΧΡΥΣΟΣΤΟΜΟΣ:

Ο Άγιος Ιωάννης ο Χρυσόστομος γεννήθηκε στην Αντιόχεια της Συρίας το 347μ.Χ.
Ο πατέρας του ονομαζόταν Σεκούνδος και η μητέρα του Ανθούσα. Οι γονείς του βαπτίσθηκαν Χριστιανοί, όταν γεννήθηκε ο Άγιος Ιωάννης. Ο Άγιος έμεινε ορφανός από πατέρα λίγο καιρό μετά την γέννηση του. Η μητέρα του δεν ξαναπαντρεύτηκε, θέλοντας να αφιερώσει όλες τις φροντίδες της στην ανατροφή του γιου της.
Το γεγονός ότι η οικογένεια του Αγίου ήταν πολύ πλούσια, επέτρεψε στον Άγιο να διδαχθεί από τους καλύτερους δασκάλους της Αντιόχειας. Από μικρός έδειξε την αγάπη του τόσο για τα γράμματα όσο και για την Χριστιανική πίστη.
Το 363μ.Χ., βαπτίσθηκε Χριστιανός. Σε ηλικία 20 ετών, το 367μ.Χ., ξεκίνησε να εργάζεται ως δικανικός ρήτορας (δικηγόρος δηλαδή) στην Αντιόχεια, με μεγάλη επιτυχία. Δεν εξάσκησε πολύ καιρό το επάγγελμα αυτό αφού όνειρο του ήταν να μονάσει και να αφιερωθεί στον Χριστό. Στην αρχή, και για χάρη της μητέρας του, μόνασε στο ίδιο του το σπίτι, αφιερώνοντας τον χρόνο του στην προσευχή και στην μελέτη χριστιανικών συγγραμμάτων. Μετά τον θάνατο της μητέρας του, και αφού μοίρασε όλη του την περιουσία στους φτωχούς της πόλης, εγκατέλειψε την Αντιόχεια και εισήλθε ως μοναχός σε ένα μικρό μοναστήρι. Στο μοναστήρι αυτό ασκεί το πνεύμα του μελετώντας και συγγράφοντας αλλά δεν παραλείπει να ασχολείται και με τις καθημερινές εργασίες της μονής. Με την χάρη του Ιησού Χριστού, ξεκινά να κάνει θαύματα θεραπεύοντας ανίατες ασθένειες. Από το μοναστήρι θα λείψει για ένα μακρύ χρονικό διάστημα όπου το πέρασε ασκητεύοντας σε μία σπηλιά. Η υγεία του είναι αυτή που θα επιβάλει την επιστροφή του στην μονή.
Εκεί θα συνεχίσει το θεάρεστο έργο του έως το 380μ.Χ., όπου μετά από Θεϊκή Παρέμβαση θα επιστρέψει στην γενέτειρα του, Αντιόχεια, και θα χειροτονηθεί διάκονος. Τα επόμενα έξη χρόνια εκτός από τα καθήκοντα του αξιώματος του, θα ασχοληθεί με την μελέτη και συγγραφή χριστιανικών κειμένων.Το 386 μ.Χ. μετά από παράκληση του Πατριάρχη Αντιοχείας Φλαβιανού, ο Άγιος Ιωάννης ο Χρυσόστομος χειροτονείται Πρεσβύτερος. Από αυτήν την στιγμή ξεκινά να ιερουργεί και ταυτόχρονα να αναπτύσσει μεγάλη κοινωνική και θρησκευτική δράση. Στέκεται στο πλευρό του ποιμνίου του όποτε υπάρχει ανάγκη και θερμαίνει τις καρδιές των πιστών με τους λόγους που εκφωνεί από τον Άμβωνα της εκκλησίας. Τότε του δόθηκε ο χαρακτηρισμός Χρυσόστομος, αφού τα λόγια του είναι χρυσάφι για τις καρδιές και τις ψυχές των χριστιανών. Την πολύπλευρη αυτή του δράση, συμπληρώνουν οι αγώνες που διεξήγαγε εναντίων τόσο των ειδωλολατρών όσο και των αιρετικών.
Για δεκατρία συνεχή έτη, ο Άγιος Ιωάννης ο Χυσόστομος, αγωνίζεται καθημερινά για την υλική και κυρίως για την πνευματική ευημερία του ποιμνίου του.Η δράση του Αγίου είναι η αιτία που η φήμη του έφτασε ως την Κωνσταντινούπολη. Έτσι όταν χήρεψε ο Πατριαρχικός Θρόνος της Βασιλεύουσας, κλήθηκε ο Άγιος Ιωάννης να αναλάβει αυτή την θέση. Ο λαός της Αντιόχειας αντιδρά σε αυτό, μη θέλοντας να αποχωριστεί τον ποιμένα του. Τελικά ο Άγιος θα απαχθεί από στρατιώτες του Βυζαντίου, κρυφά από τον λαό της Αντιόχειας, και θα οδηγηθεί στην Κωνσταντινούπολη. Στις 15 Δεκεμβρίου του 398μ.Χ. ο Άγιος Ιωάννης ο Χρυσόστομος, θα καθίσει στον Πατριαρχικό Θρόνο της Πόλης. Την δράση που είχε ως Ιερέας στην Αντιόχεια, θα συνεχίσει, σε μεγαλύτερη κλίμακα, ως Πατριάρχης στην Κωνσταντινούπολη.
Αυτό είναι κάτι που θα στρέψει πολλούς εναντίων του, μεταξύ των οποίων η Βασίλισσα Ευδοξία και ο Πατριάρχης Αλεξάνδρειας Θεόφιλος. Αυτοί οι δύο με δόλια μέσα, πετυχαίνουν να εκδοθεί διαταγή από τον Αυτοκράτορα Αρκάδιο, σύμφωνα με την οποία ο Άγιος Ιωάννης εξορίζεται από την Πόλη και του αφαιρείται το Πατριαρχικό αξίωμα. Ο Άγιος μην θέλοντας να δημιουργηθούν φασαρίες, αποχωρεί ήσυχα από την Βασιλεύουσα και επιστρέφει στο ποίμνιο του στην Μικρά Ασία. Γρήγορα όμως βγήκαν στο φως οι ραδιουργίες κατά του Αγίου και ο Αυτοκράτορας τον καλεί να επιστρέψει στην Κωνσταντινούπολη.
Ο Άγιος επιστρέφει, αλλά λίγο καιρό μετά ξανασυκοφαντείται από την Ευδοξία. Για δεύτερη φορά θα πάρει τον δρόμο της εξορίας που θα τον οδηγήσει στην Χαλκηδόνα. Εκεί θα συλληφθούν όσοι τον συνοδεύουν και έτσι μοναχός θα συνεχίσει τον δρόμο ως την πόλη Κουκουσό. Στην Κουκουσό, δίδαξε τον χριστιανισμό, βάπτισε πολλούς Χριστιανούς και οργάνωσε την Εκκλησία χειροτονώντας Επισκόπους και Ιερείς. Ταυτόχρονα στέλνει πολλές επιστολές στην Κωνσταντινούπολη με τις οποίες καλεί τους πιστούς να συνεχίσουν τους αγώνες τους κατά των αιρετικών και υπέρ της εξάπλωσης του Χριστιανισμού. Οι διωγμοί του Αγίου όμως δεν θα λάβουν τέλος. Μετά από εντολή του Αρκαδίου, ο Άγιος οδηγείτε, συνοδεία στρατιωτών, προς την πόλη Πιτυούντα στον Καύκασο. Επέλεξαν την απομακρυσμένη αυτή πόλη ώστε να εμποδίσουν την επικοινωνία του Αγίου με τους πιστούς της Κωνσταντινούπολης. Η υγεία του Αγίου δεν είναι σε καλή κατάσταση. Αυτήν την κατάσταση επιβαρύνει δραματικά η βάναυση συμπεριφορά των στρατιωτών που τον συνοδεύουν. Πριν καταφέρουν να φτάσουν στην Πιτυούντα, και σε ένα μοναστήρι του Αγίου Βασιλίσκου, που ήταν στον δρόμο τους, ο Άγιος Ιωάννης ο Χρυσόστομος άφησε την τελευταία του πνοή στις 14 Σεπτεμβρίου του 407μ.Χ., σε ηλικία 60 ετών. Το λείψανο του τάφηκε στο μοναστήρι αυτό και παρέμεινε εκεί έως το 434μ.Χ. όπου μεταφέρθηκε στην Κωνσταντινούπολη. Ο Άγιος Ιωάννης ο Χρυσόστομος μας κληρονόμησε πλήθος ομιλιών, επιστολών και πραγματειών. Τα διδακτικά του αυτά κείμενα αποτελούν πνευματικό χρυσάφι για όλους τους Χριστιανούς.
Την μνήμη του Αγίου Ιωάννου του Χρυσοστόμου εορτάζουμε στις 13 Νοεμβρίου.

Ο ΑΓΙΟΣ ΓΡΗΓΟΡΙΟΣ Ο ΘΕΟΛΟΓΟΣ:

Ο Άγιος Γρηγόριος ο Θεολόγος, γεννήθηκε το 329μ.Χ. στην πόλη Ναζιανζό. Ο πατέρας του, Γρηγόριος και αυτός, την ίδια χρονιά που γεννήθηκε ο Άγιος, έγινε Επίσκοπος της Ναζιανζού. Η μητέρα του ονομαζόταν Νάννα και ήταν πολύ θερμή χριστιανή. Αυτή δίδαξε, στον Άγιο, τα πρώτα γράμματα και του μετέδωσε την αγάπη της για τον Χριστό και την Χριστιανική πίστη.
Ο Άγιος Γρηγόριος εξελίσσεται μέρα με την μέρα σε ένα φιλομαθή και ενάρετο νέο. Την σκυτάλη της εκπαίδευσης του Αγίου, παίρνει μετά την μητέρα του, ο θείος του Αμφιλόχιος. Ο Αμφιλόχιος του διδάσκει Ελληνικά και ρητορική. Ο Άγιος με την φιλομάθεια που τον διακρίνει και την συνεχή μελέτη, εξάντλησε γρήγορα τα αποθέματα γνώσεων τόσο της μητέρας του όσο και του θείου του. Έτσι αναγκάστηκε να πάει στην Καισάρεια όπου συνέχισε την εκπαίδευση του στην εκεί Θεολογική Σχολή. Την Καισάρεια ακολουθεί η Αλεξάνδρεια και τελικά η Αθήνα.
Στην Αθήνα σπουδάζει φιλοσοφία, ρητορική και ιατρική. Το ίδιο διάστημα, γνωρίζεται με τον Μέγα Βασίλειο, ο οποίος επίσης σπουδάζει, και γίνονται αχώριστοι φίλοι. Ζουν ενάρετα, αφιερώνοντας τον χρόνο τους στις σπουδές και στην μελέτη χριστιανικών συγγραμμάτων. Οι σπουδές τους τελειώνουν το 356μ.Χ. και οι δύο Άγιοι χωρίζονται. Ο Μέγας Βασίλειος επιστρέφει στην γενέτειρα του, ενώ ο Άγιος Γρηγόριος αναλαμβάνει καθήκοντα διδασκάλου ρητορικής στην Αθήνα. Σε αυτήν την θέση θα μείνει μόνο ένα χρόνο, αφού το 357μ.Χ. θα αφήσει την Αθήνα και θα επιστρέψει στην οικογένεια του στην Ναζιανζό.
Επιστρέφοντας στην γενέτειρα του, βαπτίσθηκε και στην συνέχεια βοηθούσε τον πατέρα του σε υποθέσεις της Επισκοπής. Παράλληλα δίδασκε τους νέους της πόλης και εργαζόταν στα κτήματα της οικογένειας του. Μετά από λίγο καιρό, όμως, άφησε την Ναζιανζό και πήγε να συναντήσει τον Μέγα Βασίλειο, ο οποίος είχε αποσυρθεί σε ένα κτήμα του στον Πόντο. Σε αυτό το κτήμα ασκήτεψαν για αρκετό καιρό οι δύο Άγιοι. Τον χρόνο τους τον μοίραζαν στην προσευχή, στην μελέτη, στην συγγραφή αλλά και στις καθημερινές εργασίες του κτήματος. Τις ενασχολήσεις τους αυτές, ήρθε να διακόψει μια επιστολή, από τον πατέρα του Αγίου Γρηγορίου, που τον καλούσε να επιστρέψει στην Ναζιανζό και να τον βοηθήσει στα Επισκοπικά του καθήκοντα.
Ο Άγιος Γρηγόριος για δεύτερη φορά αποχωρίζεται τον αδερφικό του φίλο, Μέγα Βασίλειο, και επιστρέφει στην γενέτειρα του. Εκεί, μετά από παρακλήσεις τόσο του πατέρα του όσο και των χριστιανών της περιοχής. χειροτονείται Διάκονος και Πρεσβύτερος.Από το νέο αυτό μετερίζι, ο Άγιος Γρηγόριος, υπηρετεί τον Χριστό και την πίστη του. Η δραστηριότητα του δεν εξαντλείτε μόνο στα Ιερατικά του καθήκοντα. Συνεχίζει να διδάσκει, αλλά και να ασκεί μεγάλο κοινωνικό έργο, καθώς βρίσκεται στο πλευρό του ποιμνίου του σε κάθε περίσταση και ανάγκη. Παράλληλα γίνεται, όπως και ο Μέγας Βασίλειος, ένας από τους μεγαλύτερους εχθρούς τόσο των ειδωλολατρών, όπως ο Ιουλιανός ο Παραβάτης, όσο και των αιρετικών.
Το 374μ.Χ. πέθανε ο πατέρας του Αγίου και μετά από λίγο καιρό πέθανε και η μητέρα του. Μετά τον θάνατο της, ο Άγιος Γρηγόριος αποσύρθηκε στο μοναστήρι της Αγίας Θέκλας στην Σελεύκεια. Από το μοναστήρι αυτό θα φύγει το 379μ.Χ. για να πάει στην Κωνσταντινούπολη. Τον κάλεσαν εκεί για να βοηθήσει στον αγώνα εναντίων των αιρέσεων που είχαν κατακλύσει την Πόλη. Στρατιώτης στην πρώτη γραμμή του μετώπου, πολέμησε τους αιρετικούς. Με την βοήθεια του Θεού, νίκησε στον πόλεμο αυτό και αντί για παράσημο, αν και ο ίδιος δεν το επιθυμούσε, του δόθηκε ο Αρχιεπισκοπικός Θρόνος της Βασιλεύουσας. Στον θρόνο αυτό έκατσε ελάχιστα. Αρνούμενος να λάβει μέρος σε διαμάχες, καταγγελίες και συγκρούσεις, αφήνει το αξίωμα του Αρχιεπισκόπου και μαζί με αυτό και την Κωνσταντινούπολη. Αποσύρεται στην Αριανζό, σε ένα κτήμα της οικογένειας του, και αφιερώνεται στην προσευχή. Μετά την Αριανζό θα επιστρέψει στην Ναζιανζό όπου και θα συνεχίσει το Ιερατικό του έργο. Προς το τέλος της ζωής του, θα αποσυρθεί στο κτήμα της Αριανζού. Εκεί θα αφιερώσει όλο του τον χρόνο στην προσευχή, στην μελέτη και στην συγγραφή έως τις 25 Ιανουαρίου του 391μ.Χ. όπου θα αφήσει την τελευταία του πνοή σε ηλικία 62 ετών.
Την μνήμη του Αγίου Γρηγορίου του Θεολόγου εορτάζουμε στις 25 Ιανουαρίου.

ΔΗΜΟΤΙΚΟ ΣΧΟΛΕΙΟ ΣΑΠΩΝ
Οι τρεις Ιεράρχες, Άγιοι Προστάτες της Παιδείας και των Γραμμάτων, γιορτάζουν στις 30 Ιανουαρίου.
Την εορτή των Τριών Ιεραρχών καθιέρωσε ο Αλέξιος Κομνηνός το 1100 μΧ, αφενός για να τιμηθούν οι τρεις μεγάλοι Άγιοι της Εκκλησίας μας κι αφετέρου για να σταματήσουν οι διαμάχες και φιλονικίες μεταξύ των πιστών σχετικά με το ποιος από τους τρεις Αγίους (Άγιος Βασίλειος ο Μέγας, Άγιος Ιωάννης ο Χρυστόστομος, Άγιος Γρηγόριος ο Θεολόγος) είναι ο πιο σπουδαίος και ο πιο μεγάλος.
Οι πιστοί χωρίστηκαν σε ομάδες, ανάλογα με ποιον Άγιο θεωρούσαν πιο σημαντικό. Αυτοί που υποστήριζαν ότι πιο σημαντικός είναι ο Μέγας Βασίλειος αυτοαποκαλούνταν Βασιλείται, αυτοί που υποστήριζαν ότι ήταν ο Άγιος Γρηγόριος ο Θεολόγος αυτοαποκαλούνταν Γρηγορίται και τέλος αυτοί που υποστήριζαν ότι ήταν πιο σημαντικός ο Άγιος Ιωάννης ο Χρυσόστομος αυτοαποκαλούνταν Ιωαννίται.
Έξι αιώνες αργότερα, το 1826 μΧ ο Δημήτριος Φρειδερίκος Γκίλφορντ, ιδρυτής της Ιονίου Ακαδημίας, και ο Κωνσταντίνος Τυπάλδος καθιέρωσαν την ημέρα της εορτής των Τριών Ιεραρχών ως ημέρα αφιερωμένη στην Ελληνική και Επτανησιακή Παιδεία. Δεκαέξι χρόνια αργότερα, το 1842 μΧ το πανεπιστήμιο Αθηνών καθιέρωσε για όλη την ελεύθερη Ελλάδα την εορτή των Τριών Ιεραρχών ως ημέρα αφιερωμένη στην Παιδεία και στα Γράμματα.
Από τότε ως σήμερα, οι Τρεις Ιεράρχες θεωρούνται προστάτες των μαθητών, των φοιτητών και των σπουδαζόντων εν γένει, και η μέρα εορτή τους είναι σχολική αργία. Τέλος να σημειώσουμε ότι την ακολουθία που τελείται την ημέρα των Τριών Ιεραρχών έγραψε ο επίσκοπος Ιωάννης ο Ευχαΐτων (γνωστός και ως Ιωάννης Μελανόπους ή Μαυρόπους), σύγχρονος του Αλεξίου Κομνηνού.



ΑΠΟΛΥΤΙΚΙO

Τους τρεις μεγίστους φωστήρας της Τρισηλίου Θεότητος,
τους την οικουμένην ακτίσι δογμάτων θείων πυρσεύσαντας,
τους μελιρρύτους ποταμούς της σοφίας,
τους την κτίσιν πάσαν θεογνωσίας νάμασι καταρδεύσαντας,
Βασίλειον τον Μέγαν, και τον Θεολόγον Γρηγόριον,
συν τω κλεινώ Ιωάννη, τω την γλώτταν χρυσορρήμονι,
πάντες οι των λόγων αυτών ερασταί, συνελθόντες ύμνοις τιμήσωμεν·
 αυτοί γαρ τη Τριάδι, υπέρ ημών αεί πρεσβεύουσιν.


ΚΟΝΤΑΚΙΟ

Τους ιερούς και θεοφθόγγους κήρυκας, την κορυφήν των Διδασκάλων Κύριε,
προσελάβου εις απόλαυσιν, των αγαθών σου και ανάπαυσιν·
τους πόνους γαρ εκείνων και τον κάματον,
 εδέξω πάσαν ολοκάρπωσιν,
ο μόνος δοξάζων τους Αγίους σου.




ΔΗΜΟΤΙΚΟ ΣΧΟΛΕΙΟ ΣΑΠΩΝ