Δευτέρα 31 Δεκεμβρίου 2012

Ο ΜΕΓΑΣ ΒΑΣΙΛΕΙΟΣ ΤΗΣ ΟΡΘΟΔΟΞΙΑΣ

Το φιλανθρωπικό – κοινωνικό έργο του και η στάση του απέναντι στους άπληστους πλουσίους.

Ιωάννη Ελ. Σιδηρά
Θεολόγου - Εκκλησιαστικού Ιστορικού – Νομικού


 
Ο Άγιος και Μέγας Ιεράρχης της Εκκλησίας μας, ο ουρανοφάντωρ Βασίλειος, υπήρξε όντως μέγας και ως προς την αρετή, την γνώση, την σοφία, την θεολογία, την ασκητικότητά του, την ανυποχώρητη υπεράσπιση των δογμάτων της Εκκλησίας και το ανδρείο φρόνημά του. Μέγας όμως υπήρξε ως επίσκοπος και ποιμήν ο Βασίλειος και ως προς την φιλανθρωπία και την εν γένει κοινωνική δράση και ευποιΐα που προσέφερε στο πλήρωμα της Εκκλησίας.
Ο τόσο όμως ισχυρός, σκληραγωγημένος και ασκητικός Μ. Βασίλειος έφερε μέσα στο στήθος του μία καρδιά γεμάτη από αγάπη, ευσπλαχνία και ευαισθησία για τους ανθρώπους του πόνου και της ανάγκης. Διέθετε δε μία ανεξάντλητη διάθεση να υπηρετεί, να ανακουφίζει και να συμπαρίσταται με όλες του τις δυνάμεις στου θλιβομένους και υποφέροντας αδελφούς του.

 
Στην εποχή του δεν υπήρχε ούτε κοινωνική πρόνοια, ούτε κοινωνικές ασφαλίσεις, ούτε παροχή κοινωνικών – φιλανθρωπικών υπηρεσιών σε ειδικά κρατικά ιδρύματα για τους ανθρώπους που είχαν ανάγκες. Από την άλλη οι πτωχοί και πάσχοντες ήταν πολλοί, ενώ και η απόσταση που χώριζε το βιοτικό επίπεδο των πτωχών τάξεων από τους πλουσίους ήταν τεράστια.

 
Ο Μ. Βασίλειος ανήκε σε πλούσια οικογένεια και η περιουσία του (η νόμιμη μοίρα του) ήταν μεγάλης οικονομικής αξίας. Όταν λοιπόν χειροτονήθηκε, το έτος 360, διέθεσε υπέρ των πτωχών το μεγαλύτερο μέρος της περιουσίας του, που είχε από την κληρονομιά του πατρός του. Όταν αργότερα, το έτος 368, ενέσκηψε μέγας λιμός στην Καππαδοκία, λόγω παρατεταμένης ανομβρίας και έλειψαν τα αναγκαία τρόφιμα και αγαθά, ο Ιερός Πατήρ διάθεσε και την υπόλοιπη περιουσία του δια την ανακούφιση των πτωχών και πεινόντων. Οργάνωσε στην πόλη και στα χωριά συσσίτια και τράπεζες αγάπης για να σώσει τον λαό του Θεού από τον εκ πείνης θάνατο. Όπως χαρακτηριστικά αναφέρει ο αδελφός του Μ. Βασιλείου ο Άγιος Γρηγόριος Νύσσης, στον «Επιτάφιον Λόγον» αυτού προς τον αδελφό του, «όταν κάποτε χαλεπός και δυσβάσταχτος λιμός ενέσκηψε στην πόλη της Καισάρειας και σε ολόκληρη την Καππαδοκία, εκείνος (εννοεί τον αδελφό του Βασίλειο) προσέφερε όλη την περιουσία του για την αγορά τροφίμων και φαρμάκων. Καθ όλη δε την διάρκεια του λιμού εκείνος έτρεφε τους πάντες και κυρίως την νεολαία που προήρχετο από κάθε δήμο και πόλη, ακόμη και του εφήβους και τα νήπια και τους γέροντες των Ιουδαίων. Ω μεγαλείο αγάπης και μακροθυμίας».

 
Τότε ήταν που ο Μ. Βασίλειος με παρρησία εκφώνησε δημόσια τους δύο περίφημους λόγους του, « Προς τους πλουτούντας» και τον «Εν λιμών και αυχμώ», με τους οποίους κατεδίκασε δια σκληράς και οξυτάτης γλώσσης τους άφρονες πλουσίους της επισκοπής του, επειδή αλύπητα, άπληστα, απάνθρωπα και σκληρόκαρδα έκρυβαν τα τρόφιμα και τα χρήματα τους για να μην βοηθήσουν τον λαό που πέθαινε έξω από τις θύρες των σπιτιών τους.

 
Την μεγάλη συμβολή του αγίου Πατρός στην αντιμετώπιση του λιμού του 368 υπογραμμίζει και ο εθνικός μας ιστορικός Κων/νος Παπαρηγόπουλος: «Επειδή ο Μ. Βασίλειος ήταν ισχυρός κατά την σύνεση, την επιστήμη και την διαλεκτική τέχνη, απέβη παντοδύναμος ιδιαίτερα δια των αγαθοεργιών και της ευποιίας αυτού……. Κατά τον μέγαν λιμόν της Καππαδοκίας εθυσίασε πάσαν την υπολειπόμενην περιουσίαν αυτού και προσέφερε αυτήν, χωρίς καμία διάκριση δόγματος, εξ΄ ίσου ενισχύοντας αρειανούς, Ιουδαίους και ειδωλολάτρες» (Ιστορία Ελληνικού Έθνους, τομ. Β. σελ. 543).

 
Η αγάπη λοιπόν του Μ. Βασιλείου, δεν έκανε διακρίσεις. Ήταν πλήρης και ολοκληρωμένη, όπως είναι και η αγάπη του Ουρανίου Πατρός, ο οποίος «ανατέλλει τον ήλιον αυτού επί πονηρούς και αγαθούς και βρέχει επί δικαίους και αδίκους» (ΜΘ, 5,45) Και θέτουμε το εύλογο ερώτημα: Πού να βρεις σήμερα τέτοια αγάπη σε ορισμένους δήθεν γνησίους Χριστιανούς ζηλωτές και φανατισμένους πνευματικούς πατέρες, οι οποίοι είναι ικανοί να αφήσουν κάποιον να ξεψυχήσει στα πόδια τους, μόνον και μόνον επειδή δεν είναι Ορθόδοξος Χριστιανός, κατά την πίστη του. Σ΄ όλους αυτούς δίδει αποστομωτική απάντηση ο Μ. Βασίλειος, ο οποίος προσέφερε τότε τροφή σε όλους τους χριστιανούς, Ιουδαίους, ειδωλολάτρες και αρειανούς, χωρίς διακρίσεις και αποκλεισμούς.

 
Ως επίσκοπος Καισαρείας ο Μέγας Βασίλειος έκτισε με δικά του χρήματα σύμπλεγμα φιλανθρωπικών και ευαγών ιδρυμάτων, το οποίο ονομάστηκε προς τιμήν του « Βασιλειάς». Το κτιριακό αυτό σύμπλεγμα περιελάμβανε πρωχοτροφεία (πτωχοκομεία), κινητά «λαϊκά συσσίτια», ορφανοτροφεία, γηροκομεία, ξενοδοχεία, νοσοκομεία και φαρμακεία τόσο στην Καισάρεια, όσο και στην υπόλοιπη επαρχία της Καππαδοκίας. Με την φροντίδα της λειτουργίας των ιδρυμάτων αυτών είχαν επιφορτιστεί οι μοναχοί του υπό την εμπνευσμένη καθοδήγηση του.

 
Ο Άγιος Γρηγόριος ο Θεολόγος, ο οποίος υπήρξε ο πλέον αγαπητός φίλος του Μ. Βασιλείου, γράφει ότι « τόση ήταν η αγάπη του αγίου πατρός (του Μ. Βασιλείου), τόση η στοργή και η τρυφερότης αυτού προς τους ασθενείς, ώστε να καταδέχεται και να ασπάζεται τους άσημους (=ασήμαντους) πτωχούς. Και ποιος μπορεί να ερμηνεύσει τα συναισθήματα των αρρώστων εκείνων, όταν έσκυβε επάνω στο κρεβάτι τους ο Άγιος Ιεράρχης και έδιδε τον ασπασμόν της αγάπης ακόμη και σ΄ εκείνους τους λεπρούς και φυματικούς».

 
Το πόσο γνωστό ήταν το κοινωνικό και φιλανθρωπικό έργο του Μ. Βασιλείου, αποδεικνύεται και από το εξής περιστατικό:

 
Τότε, στην περίοδο που άρχισε να λειτουργεί η «Βασιλειάδα», διάφοροι παράγοντες κατέβαλλαν προσπάθειες να ερεθίσουν τον θυμό του αυτοκράτορος Οναλέντος κατά του Μ. Βασιλείου. Έτσι, ετοίμασαν διάταγμα εξορίας για τον άγιο Ιεράρχη και το υπέβαλαν στον αυτοκράτορα να το υπογράψει. Ενώ όμως ετοιμάζετο να το υπογράψει, είδε το χέρι του να τρέμει και να τον συγκρατεί από το αδίκημα. Τότε αντί της εξορίας απεφάσισε και του εχορήγησε γενναία οικονομική ενίσχυση για την αδιάκοπτη και απρόσκοπτη λειτουργία των φιλανθρωπικών και ευαγών ιδρυμάτων του, τα οποία εθαύμαζε και θεωρούσε ως πρότυπο για την κοινωνική και φιλανθρωπική πολιτική του κράτους, που την εποχή εκείνη ήταν παντελώς ανύπαρκτη.

 
Το υπό ευρείαν έννοιαν φιλανθρωπικό και κοινωνικό έργο του Μ. Βασιλείου φαίνεται επίσης και από τις πολυάριθμες επιστολές που έγραφε προς διάφορα πρόσωπα για να τα στηρίξει και να τα παρηγορήσει σε διάφορες θλιβερές περιστάσεις της ζωής τους. Είναι οι γνωστές παραμυθητικές – παρηγορητικές επιστολές του». Εύρισκε ακόμη χρόνο, ο άγιος ιεράρχης, να γράφει επιστολές και προς τους ισχυρούς κρατικούς υπαλλήλους για να ζητήσει την συμπαράσταση τους υπέρ ατόμων και οικογενειών που κινδύνευαν από κάποιο άδικο κρατικό μέτρο, από υπερβολική και δυσβάσταχτη φορολογία, από συκοφαντίες κ.λ.π.

 
Για όλα τα παραπάνω ο πατήρ τη ς νεωτέρας ελληνικής ιστορίας Κων/νος Παπαρηγόπουλος γράφει χαρακτηριστικά: «Ο Μ. Βασίλειος υπήρξεν ο αληθής, του Ευαγγελίου Επίσκοπος, ο πατήρ του λαού, ο φίλος των δυστυχών, αδιάσειστος στην πίστη του, ανεξάντλητος στην ελεημοσύνη ….. Δεν είχε παρά ένα μόνο χιτώνα και δεν ζούσε παρά μόνο τρεφόμενος με άρτο και ευτελή λάχανα». Από όλα αυτά αποδεικνύεται περίτρανα ότι ο Μ. Βασίλειος είναι προ πάντων ο Ιεροκήρυξ της ελεημοσύνης, ο οποίος κατενόησε περισσότερο από τον καθένα χαρακτήρα εκείνο της χριστιανικής ευαγγελικής διδασκαλίας, που συνεπάγεται την κοινωνική ισότητα δια της εμπράκτου προς τον πλησίον αγάπης, είναι χριστιανός, είτε οποιασδήποτε άλλης θρησκείας πιστός.

 
Ας δούμε ποια είναι η στάση και οι απόψεις του Μ. Βασιλείου για τον πλούτο και την χρήση του από του άπληστους και άφρονες πλουσίους. Ο Μ. Βασίλειος είναι ιδιαίτερα σκληρός και αυστηρός απέναντι των πλουσίων και γι’ αυτό στον λόγο του «Προς τους πλουτώντας» γράφει χαρακτηριστικά: «Όσον λοιπόν, ώ πλούσιε, υπερέχεις κατά τον πλούτο, τόσον υστερείς κατά την αγαπόν. Διότι προ πολλού θα είχες σκεφθεί να απομακρύνεις τα χρήματα, εάν είχες αγαπήσει τον πλησίον. Τώρα όμως τα χρήματα είναι συνδεδεμένα μαζί σου περισσότερο από τα μέλη του σώματός σου και ο χωρισμός από αυτά σε λυπεί, σαν τον ακρωτηριασμό των χρησιμότερων μελών του σώματος σου ….. Γνωρίζω ότι πολλοί νηστεύουν, προσεύχονται, στενάζουν και φανερώνουν όλη την ανέξοδη ευλάβειά τους, αλλά δεν αφήνουν ούτε έναν οβολό, ούτε μία δραχμή υπέρ εκείνων που πονούν, πεινούν και θλίβονται. Ποιο άραγε είναι το όφελός τους από τις προσευχές και τις άλλες αρετές τους; Αυτοί οι ίδιοι είναι σκλάβοι και αλυσοδεμένοι με τις χρυσές αλυσίδες του χρυσού και του πλούτου τους. Διότι δεν τους δέχεται η Βασιλεία των Ουρανών, αφού είναι ευκολώτερο να περάσει μία καμήλα από την τρύπα μίας βελόνας, παρά να εισέλθει ένας πλούσιος στην βασιλεία των ουρανών. Τι θα αποκριθείς στον δίκαιο κριτή σου, εσύ που ενδύεις τους τοίχους και δεν ενδύεις άνθρωπο; Που στολίζεις τα άλογά σου αλλά περιφρονείς τον αδελφό σου που είναι γυμνός; Που καταμουχλιάζεις το σιτάρι και δεν τρέφεις αυτούς που πεινούν μέχρι θανάτου; Που παραχώνεις τον χρυσό και τον άργυρο και καταφρονείς τους καταπιεσμένους και τους κατατρεγμένους; …….Αγαπάς το χρυσάφι και χαίρεσαι να είσαι δεμένος και σκλάβος με χειροπέδες, μόνον και μόνον επειδή είναι χρυσές. Να είσαι μεγαλόψυχος, όχι ψυχικά κούφιος και άκαρδος. Διότι όταν εισέλθω στο σπίτι ανδρός ξιπασμένου και νεόπλουτου και το δω να είναι στολισμένο με ποικίλα άνθη, ξέρω πολύ καλά ότι αυτός τίποτε από τα βλεπόμενα δεν έχει, ούτε κατέχει πολυτιμότερο, αλλά καλλωπίζει τα άψυχα και έχει παντελώς γυμνή και αστόλιστη την ψυχή του. Για πες μου, ποια είναι η χρησιμότητα που σου παρέχουν τα αργυρένια κρεβάτια και τα αργυρένια τραπέζια, τα ελεφάντινα καθίσματα και τα ελεφάντινα αμάξια, ώστε ο πλούτος εξ΄ αιτίας αυτών των άσκοπων στολισμών να μην πηγαίνει στους πτωχούς, παρόλο που αναρίθμητοι πτωχοί στέκονται έξω από την πόρτα σου και βγάζουν κάθε είδους λυπητερές και απελπισμένες φωνές…….

 
Ο πλεονέκτης είναι κακός γείτονας στην πόλη, κακός και στην εξοχή. Η θάλασσα γνωρίζει τα σύνορά της και η νύχτα δεν παραβιάζει την παλαιά οροθεσία. Ο πλεονέκτης όμως δεν σέβεται τον χρόνο, δεν γνωρίζει σύνορα, δεν ανέχεται την σειρά της διαδοχής, αλλά μιμείται την ορμητικότητα της φωτιάς. Όλα τα αρπάζει και σε όλα εξαπλώνεται. …..Τίποτα δεν αντιστέκεται στην δύναμη του πλουσίου. Όλα υποκύπτουν στην τυραννία, όλα από φόβο προσκυνούν στην καταδυνάστευση……

 
Τι λοιπόν θα συμβεί ύστερα από όλα αυτά; Δεν σε περιμένουν τρείς πήχεις όλοι – όλοι; Δεν θα είναι αρκετό το βάρος ολίγων πετρών για να φυλαχθεί η δυστυχής σάρκα σου; Για ποιόν κοπιάζεις; Για ποιόν αδικείς; Γιατί με τα χέρια σου μαζεύεις ακαρπία; Δεν θα απαλλαγείς ποτέ από τη μέθη αυτή; Δεν θα συνέλθεις; Δεν θα φέρεις ενώπιον των οφθαλμών σου το μέγα δικαστήριον του Χριστού; Τι θα απολογηθείς όταν θα σε κατηγορούν στον μόνο δίκαιο κριτή σου; Ποιους συνηγόρους θα πληρώσεις; Ποιους ψευδομάρτυρες θα φέρεις; Πώς θα ξεγελάσεις τον δικαστή που δεν εξαπατάται ; Δεν παρίσταται δικηγόρος εκεί, δεν υπάρχει επιχειρηματολογία που να μπορεί να υποκλέψει την αλήθεια από τον δικαστή. Δεν συνοδεύουν οι κόλακες, ούτε τα χρήματα, ούτε το μέγεθος του αξιώματος.

Σάββατο 15 Δεκεμβρίου 2012

ΑΓΙΑΣΜΕΝΕΣ ΜΕΡΕΣ

 
ΦΩΤΗΣ ΚΟΝΤΟΓΛΟΥ
 
Την πνευματική χαρά και την ουράνια αγαλλίαση που νοιώθει ο χριστιανός από τα Χριστούγεννα, δεν μπορεί να τη νοιώσει, με κανέναν τρόπο, όποιος τα γιορτάζει μοναχά σαν μια συγκινητική συνήθεια, που είναι δεμένη περισσότερο με τις συνηθισμένες χαρές του κόσμου, με τον χειμώνα, με τα χιόνια, με το ζεστό τζάκι.
Μοναχά ο ορθόδοξος χριστιανός γιορτάζει τα Χριστούγεννα πνευματικά, κι από την ψυχή του περνάνε αγιασμένα αισθήματα, και τη ζεσταίνουνε με κάποια θέρμη παράδοξη, που έρχεται από έναν άλλο κόσμο, τη θέρμη του Αγίου Πνεύματος, κατά τον αναβαθμό που λέγει:
«Ἁγίῳ Πνεύματι πᾶσα ψυχή ζωοῦται, καί καθάρσει ὑψοῦται, λαμπρύνεται τῇ τριαδικῇ μονάδι, ἱεροκρυφίως.»
Ψυχή και σώμα γιορτάζουν μαζί, ευφραίνουνται με τη θεία ευφροσύνη, που δεν την απογεύεται όποιος βρίσκεται μακριά από τον Χριστό. Ενώ η καρδιά του χριστιανού, αυτές τις αγιασμένες μέρες, είναι γεμάτη από την ευωδία της υμνωδίας, γεμάτη από μια γλυκύτατη πνευματική φωτοχυσία, που σκεπάζει όλη την κτίση, τα βουνά, τη θάλασσα, τον κάθε βράχο, το κάθε δέντρο, την κάθε πέτρα, το κάθε πλάσμα. Όλα είναι αγιασμένα, όλα γιορτάζουνε, όλα ψέλνουνε, όλα ευφραίνονται, όλη η φύση είναι «ὡς ἐλαία κατάκαρπος ἐν τῷ οἴκῳ τοῦ Θεοῦ». Κανείς δεν νοιώθει στην καρδιά του τέτοια χαρά, παρά μονάχα εκείνος που αγαπά τον Θεό και που ζει τις μέρες της ζωής του μαζί με τον Θεό, γιατί κανένας άλλος από τον Θεό δεν μπορεί να δώσει τέτοια χαρά, τέτοια ειρήνη, κατά τον λόγο που είπε ο Κύριος στον Μυστικό Δείπνο: «Τη δική μου την ειρήνη σας δίνω, δεν σας δίνω εγώ την ειρήνη που δίνει ο κόσμος.»
Η χαρά του Χριστού κ’ η ειρήνη είναι αλλιώτικη από τη χαρά κι από την ειρήνη τούτου του κόσμου. Για τούτο ο άνθρωπος που χαίρεται να πηγαίνει στην εκκλησία, για να πιει απ’ αυτή την αθάνατη βρύση της αληθινής χαράς και της ειρήνης, λέγει μαζί με τον Δαβίδ:
«Ἐξαπόστειλον, Κύριε, τό φῶς σου καί τήν ἀλήθειάν σου· αὐτά με ὡδήγησαν καί ἤγαγόν με εἰς ὄρος ἅγιόν σου καί εἰς τά σκηνώματά σου· καί εἰσελεύσομαι πρός τό θυσιαστήριον τοῦ Θεοῦ, πρός τόν Θεόν τόν εὐφραίνοντα τήν νεότητά μου.»
Ας γιορτάσουμε λοιπόν κ’ εμείς, αδελφοί μου, τη Γέννηση του Χριστού «ἐν πνεύματι καί ἀληθείᾳ, ἐν ψαλμοῖς καί ὕμνοις καί ὠδαῖς πνευματικαῖς», και τότε και τ’ άλλα «προστεθήσεται ἡμῖν», θα μας δοθούνε, ήγουν η χαρά του σπιτιού, της οικογένειας, της φύσης, της συναναστροφής, της αγνής διασκέδασης, γιατί όλα θα τα γλυκαίνει η αγάπη του Χριστού, και θα τα ζεσταίνει η θέρμη Εκείνου που είναι ο ζωοδότης.
Μέγα μάθημα της ταπείνωσης είναι για μας, αδελφοί μου, η Γέννηση του Χριστού. Πού γεννήθηκε; Μέσα σε μια φάτνη, σ’ ένα παχνί να πούμε καλύτερα, για να νοιώσουμε βαθύτερα την ανείπωτη συγκατάβαση του Θεού, γιατί τ’ αρχαία λόγια κάνουνε να φαίνουνται στα μάτια μας πλούσια και τα φτωχά πράγματα. Η μητέρα του, η υπεραγία Θεοτόκος, μακριά από το σπίτι της, ξένη σε ξένον τόπο, πήγε και τον γέννησε μέσα σ’ ένα μαντρί. Το βόδι και το γαϊδούρι τον ζεστάνανε με την ανασαμιά τους. Τσομπάνηδες τον συντροφέψανε. Μαζί με τα νιογέννητα αρνιά λογαριάστηκε ο αμνός του Θεού, που ήρθε στον κόσμο για να σώσει τον άνθρωπο από την κατάρα του Αδάμ. Ποιος άνθρωπος γεννήθηκε με μεγαλύτερη ταπείνωση;
Ο Άγιος Ισαάκ ο Σύρος γράφει, στον Λόγο του για την Ταπεινοφροσύνη, τα παρακάτω εξαίσια λόγια: «Θέλω ν’ ανοίξω το στόμα μου, αδελφοί μου, και να λαλήσω για την υψηλή υπόθεση της ταπεινοφροσύνης, κ’ είμαι γεμάτος φόβο, σαν εκείνον τον άνθρωπο που ξέρει πως θα μιλήσει για τον Θεό. Γιατί η ταπεινοφροσύνη είναι στολή της θεότητας. Γιατί ο Λόγος του Θεού που έγινε άνθρωπος, αυτή ντύθηκε, κ’ ήρθε σε συνάφεια μαζί μας μ’ αυτή, παίρνοντας σώμα σαν το δικό μας. Κι όποιος τη ντύθηκε, αληθινά έγινε όμοιος μ’ Εκείνον, που κατέβηκε από το ύψος Του, και που σκέπασε την αρετή της μεγαλωσύνης Του και τη δόξα Του με την ταπεινοφροσύνη. Κι αυτό έγινε για να μην κατακαεί η κτίση από τη θωριά Του. Γιατί η κτίση δεν μπορούσε να τον κοιτάξει , αν δεν έπαιρνε ένα μέρος απ’ αυτή (το σώμα), κ’ έτσι μίλησε μ’ αυτή. Σκέπασε τη μεγαλωσύνη Του με τη σάρκα, και μ’ αυτή ήρθε σε συνάφεια μαζί μας, με το σώμα που επήρε από την Παρθένο και Θεοτόκο Μαρία. Ώστε, βλέποντάς τον εμείς πως είναι από το γένος μας και πως μας μιλά σαν άνθρωπος, να μην τρομάξουμε από τη θωριά Του. Γι’ αυτό, όποιος φορέσει τη στολή που φόρεσε ο Κτίστης (δηλαδή την ταπεινοφροσύνη), τον ίδιον τον Χριστό ντύθηκε.»
Η φάτνη είναι η ταπεινή καρδιά, που μοναχά σ’ αυτή πηγαίνει και γεννιέται ο Χριστός.
Η Εκκλησία μας φωτοβολά μέσα στο χειμωνιάτικο σκοτάδι, γιορτάζοντας τη Γέννηση του Κυρίου. Από μέσα της ακούγεται μια υπερκόσμια υμνωδία, σαν εκείνη που ψέλνανε οι άγγελοι τη νύχτα που γεννήθηκε ο Κύριος, «ἦχος καθαρός ἑορταζόντων». Ποιος λαός άλλος, παρεκτός από μας, έχει αυτή την ευλογία; Ποιο άλλο έθνος τέρπεται κ’ ευφραίνεται κι αγιάζεται με τέτοια ουράνια απηχήματα;
Και ποια είναι η αρχαγγελική σάλπιγγα που ακούγεται σήμερα που γεννιέται ο Χριστός; Είναι του Αγίου Κοσμά του Ποιητού. Κι από την άλλη μεριά, ακούγεται μια άλλη γλυκύτατη φωνή, η φωνή του Αγίου Ιωάννου του Δαμασκηνού. Δυο κόρδες της ίδιας ουράνιας κιθάρας! Ο Κοσμάς έχει γράψει τον Κανόνα των Χριστουγέννων σε πιο απλή αρχαία γλώσσα, στο πεζό. Ο Δαμασκηνός έχει γράψει τον δεύτερο Κανόνα της ίδιας γιορτής σε πιο αρχαία γλώσσα και σε στίχο ιαμβικόν. Ο ενθουσιασμός του ενός συνταιριάζεται με τη μεγαλοπρέπεια του άλλου.
[…]
Λοιπόν, ας ευχαριστήσουμε τον Κύριο με χαροποιά δάκρυα, κι ας ψάλουμε με γλυκόφονα στόματα τον επινίκειον ύμνο:
«Ἔθνη τά πρόσθεν τῇ φθορᾷ βεβυσμένα,
ὄλεθρον ἄρδην δυσμενοῦς πεφευγότα,
ὑψοῦτε χεῖρας σύν κρότοις ἐφυμνίοις,
μόνον σέβοντα Χριστόν ὡς εὐεργέτην
ἐν τοῖς καθ’ ἡμᾶς συμπαθῶς ἀφιγμένον.»
 
«Ω έθνη, που είσαστε πριν βουτηγμένα στη φθορά και στον θάνατο, και που ξεφύγατε ολότελα από την καταστροφή του πονηρού διαβόλου, υψώσετε τα χέρια σας με χαρά και με αγαλλίαση, λατρεύοντας μοναχά τον Χριστό, τον ευεργέτη σας, που ήρθε στον κόσμο μας από συμπόνεση, για να μας σώσει.»
Φώτης Κόντογλου, Το Αϊβαλί η πατρίδα μου

Τετάρτη 24 Οκτωβρίου 2012

Κυριακή 9 Σεπτεμβρίου 2012

To χαμομηλάκι: Σχολικός εκφοβισμός

To χαμομηλάκι: Σχολικός εκφοβισμός: της Αλεξάνδρας Καππάτου, Ψυχολόγου -Παιδοψυχολόγου
Τι νοείται ως σχολικός εκφοβισμός Ο σχολικός εκφοβισμός   είναι μια πραγματικό...

ΠΕΡΙΣΣΟΤΕΡΑ ΜΕ ΕΝΑ ΚΛΙΚ ΠΑΡΑΠΑΝΩ

Τετάρτη 1 Αυγούστου 2012

Η ΧΑΡΑ ΤΩΝ ΧΡΙΣΤΙΑΝΩΝ

Μήτηρ Θεού

Η Παναγία Μητέρα του κόσμου

ΕΥΛΑΒΙΚΟ ΑΦΙΕΡΩΜΑ ΣΤΟ «ΠΑΣΧΑ ΤΟΥ ΚΑΛΟΚΑΙΡΙΟΥ»,

ΤΗΝ ΕΟΡΤΗ ΤΗΣ ΚΟΙΜΗΣΕΩΣ ΤΗΣ ΘΕΟΤΟΚΟΥ




ΜΙΚΡΟΣ ΠΑΡΑΚΛΗΤΙΚΟΣ ΚΑΝΩΝ



Η χαρά των χριστιανών



Η Παναγία είναι το πνευματικό στόλισμα της Ορθοδοξίας. Για μας τους Έλληνες είναι η πονεμένη μητέρα, η παρηγορήτρια κι η προστάτρια, που μας παραστέκεται σε κάθε περίσταση. Σε κάθε μέρος της Ελλάδας είναι χτισμένες αμέτρητες εκκλησιές και μοναστήρια, παλάτια αυτηνής της ταπεινής βασίλισσας, κι’ ένα σωρό ρημοκλήσια, μέσα στα βουνά, στους κάμπους και στα νησιά, μοσκοβολημένα από την παρθενική και πνευματική ευωδία της. Μέσα στο καθένα απ’ αυτά βρίσκεται το παληό και σεβάσμιο εικόνισμά της με το μελαχροινό και χρυσοκέρινο πρόσωπό της, που το βρέχουνε ολοένα τα δάκρυα του βασανισμένου λαού μας, γιατί δεν έχουμε άλλη να μας βοηθήσει, παρεκτός από την Παναγία, «άλλην γαρ ουκ έχομεν αμαρτωλοί προς Θεόν εν κινδύνοις και θλίψεσιν αεί μεσιτείαν, οι κατακαμπτόμενοι υπό πταισμάτων πολλών».

Το κάλλος της Παναγίας δεν είναι κάλλος σαρκικό, αλλά πνευματικό, γιατί εκεί που υπάρχει ο πόνος κι η αγιότητα, υπάρχει μονάχα κάλλος πνευματικό. Το σαρκικό κάλλος φέρνει τη σαρκική έξαψη, ενώ το πνευματικό κάλλος φέρνει κατάνυξη, σεβασμό κι’ αγνή αγάπη. Αυτό το κάλλος έχει η Παναγία. Κι αυτό το κάλλος είναι αποτυπωμένο στα ελληνικά εικονίσματά της, που τα κάνανε άνθρωποι ευσεβείς οπού νηστεύανε και ψέλνανε και βρισκόντανε σε συντριβή καρδίας και σε πνευματική καθαρότητα. Στην όψη της Παναγίας έχει τυπωθεί αυτό το μυστικό κάλλος, που τραβά σαν μαγνήτης τις ευσεβείς ψυχές και τις ησυχάζει και τις παρηγορά. Κι’ αυτή η πνευματική ευωδία είναι το λεγόμενο Χαροποιόν Πένθος που μας χαρίζει η θρησκεία του Χριστού, ένα βότανο άγνωστο στους ανθρώπους που δεν πήγανε κοντά σ’ αυτόν τον καλόν ποιμένα.

Από τα ονόματα και μόνο που έδωσε η ορθοδοξία στην Παναγία, και που μ’ αυτά την καταστόλισε, φαίνεται πόσο πνευματική αληθινά είναι η λατρεία της Παναγίας στην ελληνική ορθοδοξία. Πρώτα-πρώτα το ένα αγιώτατο όνομά της: Παναγία. Ύστερα τα άλλα: Υπερευλογημένη, Θεοτόκος, Παναμώμητος, Τιμιωτέρα των Χερουβείμ και ενδοξοτέρα ασυγκρίτως των Σεραφείμ, Ζώσα και Άφθονος, Πηγή ..., Έμψυχος Κιβωτός, Άχραντος, Αμόλυντος, Κεχαριτωμένη, Αειμακάριστος και Παναμώμητος, Προστασία, Επακούουσα, Γρηγορούσα, Γοργοεπήκοος, Ηγιασμένος Ναός, Παράδεισος λογικός, Ρόδον το Αμάραντον, Χρυσούν Θυμιατήριον, Χρυσή Λυχνία, Μαναδόχος Στάμνος, Κλίμαξ Επουράνιος, Πρεσβεία θερμή, Τείχος απροσμάχητον, Ελέους Πηγή, του Κόσμου Καταφύγιον, Βασιλέως Καθέδρα, Χρυσοπλοκώτατος Πύργος και Δωδεκάτειχος Πόλις, Ηλιοστάλακτος Θρόνος, Σκέπη του Κόσμου, Δένδρον αγλαόκαρπον, Ξύλον ευσκιόφυλλον, Ακτίς νοητού ηλίου, Σιών αγία, Θεού κατοικητήριον, Επουράνιος Πύλη, Αδικουμένων προστάτις, Βακτηρία τυφλών, Θλιβομένων η χαρά, και χίλια δυο άλλα, που βρίσκονται μέσα στα βιβλία της εκκλησίας. Κοντά σ’ αυτά είναι και τα ονόματα που γράφουνε απάνω στα άγια εικονίσματά της οι αγιογράφοι: Οδηγήτρια, Γλυκοφιλούσα, Πλατυτέρα των Ουρανών, η Ελπίς των απελπισμένων, η Ταχεία Επίσκεψις, η Αμόλυντος, η Ελπίς των Χριστιανών, η Παραμυθία, η Ελεούσα κι άλλα πολλά, που γράφουνται από κάτω από τη συντομογραφία: ΜΗΡ ΘΥ, που θα πεί Μήτηρ Θεού. Πόση αγάπη, πόσο σέβας και πόσα κατανυκτικά δάκρυα φανερώνουνε μοναχά αυτά τα ονάματα, που δεν ειπωθήκανε σαν τα λόγια οπού βγαίνουνε εύκολα από το στόμα, αλλά που χαραχτήκανε στις ψυχές με πόνο και με ταπείνωση και με πίστη.

Αμή οι ύμνοι της που ΄ναι αμέτρητοι σαν τ΄άστρα τ’ ουρανού κι εξαίσιοι στο κάλλος, και που τους συνθέσανε οι άγιοι υμνολόγοι, «θίασον συγκροτήσαντες πνευματικόν»! Σ’ αυτό το ευωδιασμένο περιβόλι βρίσκουνται όλα τα αμάραντα άνθη και τα ευωδιασμένα βότανα του λόγου. Αληθινά προφήτεψε η ίδια η Παναγία για τον εαυτό της, τότε που πήγε στο σπίτι του Ζαχαρία και την ασπάσθηκε η Ελισάβετ, πως θα τη μακαρίζουνε όλες οι γενεές:

«Εκείνες τις μέρες, σηκώθηκε η Μαριάμ και πήγε στην Ορεινή με σπουδή στην πολιτεία του Ιούδα και μπήκε στο σπίτι του Ζαχαρία και χαιρέτησε την Ελισάβετ. Και σαν άκουσε η Ελισάβετ τον χαιρετισμό της Μαρίας πήδηξε το παιδί μέσα στην κοιλιά της. Και γέμισε Πνεύμα Άγιο η Ελισάβετ και φώναξε με φωνή μεγάλη και είπε: Βλογημένη είσαι εσύ ανάμεσα στις γυναίκες και βλογημένος ο καρπός της κοιλίας σου. Κι από πού μου ήρθε αυτό το καλό, να ΄ρθει η μητέρα του Κυρίου μου προς εμένα; Γιατί μόλις ήρθε η φωνή του χαιρετισμού σου στ’ αυτιά μου, ξεπέταξε το παιδί στην κοιλιά μου, κι’ είναι μακάρια εκείνη που πίστεψε σε όσα της είπεν ο Κύριος. Και είπε η Μαριάμ: Δοξολογά η ψυχή μου τον Κύριο κι αναγάλλιασε το πνεύμα μου για το Θεό τον σωτήρα μου, γιατί καταδέχθηκε να κοιτάξει την ταπεινή δούλη του. Γιατί, να, από τώρα κι ύστερα θα με μακαρίζουνε όλες οι γενεές, επειδή έκανε σε μένα μεγαλεία ο Δυνατός, κι είναι αγιασμένο τ’ όνομά του, και το έλεός του πηγαίνει από γενεά σε γενεά σε κείνους που έχουνε τον φόβο του».

Στην Ελλάδα, οι περισσότερες εκκλησιές της Παναγίας γιορτάζουνε κατά την Κοίμηση της Θεοτόκου, δηλαδή στις 15 Αυγούστου. Τα τροπάρια που ψέλνουνε σ’ αυτή τη γιορτή είναι από τα πιο εξαίσια. Το δοξαστικό του Εσπερινού είναι το μονάχο τροπάρι που ψέλνεται με τους οχτώ ήχους, κάθε φράση κι’ άλλος ήχος• αρχίζει από τον πρώτον ήχο και τελειώνει πάλι στον πρώτον.

Μα ολάκερη η Ελλάδα δεν υμνολογά την Παναγία μονάχα με τους ψαλτάδες και με τους παπάδες στις εκκλησιές, αλλά και με το κάθε τι της, με τα χωριά, με τα βουνά, με τα νησιά, που ΄χουνε τ’ αγιασμένο τ’ όνομά της. Τα καράβια βολτατζάρουνε στη δροσερή θάλασσα, ανοιχτά από τους κάβους που ΄ναι χτισμένα τα μοναστήρια της, έχοντας στη πρύμνη σκαλισμένο τ’ αγαπημένο και προσκυνητό όνομά της. Όποιος ταξιδεύει στα ελληνικά νερά, σ’ όποιο μέρος κι’ αν βρεθεί τη μέρα της Παναγίας, θε ν΄ ακούσει απ’ ανοιχτά τις καμπάνες απάνω από το πέλαγο. Άλλες έρχουνται από τ’ Άγιον Όρος που το λένε Περιβόλι της Παναγίας, άλλες από την Τήνο πού ΄χει το ξακουστό παλάτι της, άλλες από την Σαλαμίνα που γιορτάζει η Φανερωμένη, άλλες από τη Μυτιλήνη, από την Παναγιά της Αγιάσσος και της Πέτρας, άλλες από το Μοναστήρι της Σίφνου, άλλες από τη Σκιάθο, άλλες από τη Νάξο, από κάθε νησί, από κάθε κάβο, από κάθε στεριά.



Φώτης Κόντογλου, Ελληνική Δημιουργία, τ.61, 1959

ΑΝΑΔΗΜΟΣΙΕΥΣΗ ΑΠΟ


http://www.faneromenihol.gr

Τετάρτη 18 Ιουλίου 2012

ΒΕΛΤΙΩΝΟΝΤΑΣ ΤΗ ΣΥΜΠΕΡΙΦΟΡΑ ΤΟΥ ΠΑΙΔΙΟΥ ΧΩΡΙΣ ΦΩΝΕΣ

Παρατηρούμε, περιγράφουμε με ακρίβεια
και δεν χρησιμοποιούμε υπερθετικούς βαθμούς.


Μπορεί να βελτιωθεί η συμπεριφορά ενός παιδιού δίχως φωνές και γκρίνιες; Η ειδική σε θέματα γονιών Νοέλ Τζάνις-Νόρτον υποστηρίζει πως ναι – και έχει σύμμαχό της μία διασημότητα, την ηθοποιό Έλενα Μπόναμ Κάρτερ που ορκίζεται ότι οι συμβουλές της, της άλλαξαν τη ζωή. 
 .
.

How to have a happier family

Οι συμβουλές της κ. Τζάνις Νόρτον αποτελούν τμήμα ενός ολόκληρου προγράμματος που έχει επινοήσει και το οποίο στις αρχές Μαΐου εξέδωσε ως οδηγό για γονείς. Τιτλοφορείται «Calmer, Easier, Happier Parenting: The Revolutionary Programme That Transforms Family Life» (εκδ. John Murray) και υπόσχεται να φέρει την πολυπόθητη γαλήνη και ηρεμία στο σπίτι.

Να μερικές από τις συστάσεις του:
* Αποφύγετε τους γενικευμένους και υπερβολικούς επαίνους. 
 Όλοι ξέρουμε ότι πρέπει να επαινούμε τα παιδιά μας, αλλά οι γενικές και οι υπερβολικές εκφράσεις τους κάνουν περισσότερο κακό παρά καλό.
Αντί λοιπόν να λέτε «υπέροχα», «άψογα», «θαυμάσια», επιλέξτε τον συγκεκριμένο και συγκρατημένο έπαινο, όπως «βλέπω ότι διάβασες προσεκτικά τα μαθήματά σου, προσέχοντας την ορθογραφία σου και κάνοντας την αντιγραφή σου. Βλέπω επίσης ότι δεν άφησες κενά. Αυτό είναι πολύ καλό».
Το κλειδί, κατά την κυρία Τζάνις-Νόρτον είναι να παρατηρείτε, να περιγράφετε με ακρίβεια και να μην χρησιμοποιείτε υπερθετικούς βαθμούς.
* Να επαινείτε την απουσία της ενοχλητικής συμπεριφοράς. 
Για να αντιμετωπίσετε μια ενοχλητική συμπεριφορά του παιδιού (π.χ. ότι μιλάει απότομα, τρώει τα νύχια του, σας διακόπτει όταν μιλάτε στο τηλέφωνο, ζητάει διαρκώς κάτι, δεν διαβάζει) αρχίστε να δίνετε έμφαση στις στιγμές που το παιδί δεν συμπεριφέρεται κατ’ αυτόν τον τρόπο.
Αυτές τις στιγμές, να χρησιμοποιείτε τον συγκεκριμένο/συγκρατημένο έπαινο για να του τις επισημαίνετε. Να λέτε λ.χ. «βλέπω ότι δεν με διέκοψες στο τηλέφωνο… αυτό είναι πολύ καλό».
Η έκφραση «βλέπω ότι…» κάνει τα παιδιά να τεντώνουν τ’ αυτιά τους, διότι δεν είναι μία έκφραση που χρησιμοποιούμε συχνά όταν θέλουμε να τα επιπλήξουμε ή να τα διορθώσουμε για κάτι. Σταδιακά, θα μάθουν τα παιδιά να συσχετίζουν το «βλέπω ότι…» με το ότι θα ακούσουν ότι έκαναν κάτι καλό, και θα επιδιώκουν ολοένα περισσότερο να το ακούσουν. 
* Αφιερώστε τους «ειδικό» χρόνο.  
Κάθε ένας από τους γονείς πρέπει να αφιερώνει σε κάθε ένα από τα παιδιά λίγο ειδικό, αποκλειστικό χρόνο, που θα περνάνε κάνοντας οι δυο τους κάποιες δραστηριότητες.
Ο χρόνος αυτός πρέπει να είναι καθημερινός, ει δυνατόν, να διαρκεί τουλάχιστον 10 λεπτά και να μην αφιερώνεται για να βλέπουν μαζί τηλεόραση ή να παίζουν στο κομπιούτερ, αλλά σε κάτι άλλο που αρέσει και στους δύο.
Τα παιδιά χρειάζονται πρωτίστως χρόνο από τον γονέα του ιδίου φύλου – κι αν ο ένας δεν υπάρχει, από άλλο κοντινό ενήλικα του ιδίου φύλου. 
* Μάθετε να ακούτε πρώτα το παιδί.  
Για να λύσετε κάποιο πρόβλημα, πρέπει πρώτα να ακούσετε τι έχει να πει το παιδί, και αναλόγως να προσαρμόζετε την απάντησή σας. Με τον τρόπο αυτό τα παιδιά ξεπερνούν πιο εύκολα και πιο γρήγορα τον θυμό ή τα αρνητικά συναισθήματά τους, ενώ έχουν και την ευκαιρία να επεξεργαστούν τα συναισθήματά τους, να τα νιώσουν πλήρως και μετά να τα ξεπεράσουν και να ηρεμήσουν.
Για να ακούσετε το παιδί, βάλτε στην άκρη τα δικά σας συναισθήματα, σταματήστε ό,τι κι αν κάνετε, συγκεντρωθείτε σε ό,τι σας λέει κοιτάζοντάς το στα μάτια και αναλογισθείτε πως μπορεί να νιώθει το παιδί. Το συναίσθημα που θα φαντασθείτε, εκφράστε το στο παιδί, δίχως όμως να το καθησυχάσετε, να προσπαθήσετε να εκλογικεύσετε, να του κάνετε κήρυγμα ή να το δικαιολογήσετε. Πείτε λ.χ. «ακούγεσαι πολύ απογοητευμένος/θυμωμένος που χάλασε το παιχνίδι σου». 
* Ετοιμασθείτε εκ των προτέρων. 
Αυτή είναι μια πανίσχυρη τεχνική για να εξασφαλίσετε ότι το παιδί θα ακολουθεί τους κανόνες του σπιτιού. Πρέπει να την εφαρμόσετε πριν συμβεί η αρνητική συμπεριφορά και οπωσδήποτε όχι εν ώρα αψιμαχίας ή όταν βιάζεστε. Επιπλέον, το παιδί είναι αυτό που θα μιλάει, όχι εσείς.
Τι πρέπει να κάνετε; Διαλέξτε μια ουδέτερη στιγμή (να μην έχει προηγηθεί καυγάς) που θα έχετε άφθονο χρόνο στη διάθεσή σας. Καθίστε κάτω με το παιδί και θέστε του μερικά βασικά ερωτήματα (για κάθε ερώτημα και απάντηση, να αφιερώνετε έως 60 δευτερόλεπτα).
Κάθε ερώτηση πρέπει να είναι λεπτομερής και να μην απαντιέται με «ναι» ή «όχι», αλλά να έχει συγκεκριμένη απάντηση. Επιπλέον, επειδή το παιδί ξέρει τις απαντήσεις, εσείς δεν πρέπει να του τις πείτε, αλλά να περιμένετε να τις πει μόνο του.
Παράδειγμα; «Όταν γυρνάμε από το ποδόσφαιρο, τι είναι το πρώτο που πρέπει να κάνουμε; Που θα βάλουμε την τσάντα; Που θα βάλουμε τα παπούτσια; Τι θα κάνουμε τα λερωμένα ρούχα;».
Όσο πιο λεπτομερής είναι κάθε απάντηση του παιδιού, τόσο περισσότερο εντυπώνεται στη μνήμη του. 
* Απομακρύνετε ό,τι αποσπά την προσοχή. 
Αν λ.χ. τα παιδιά σας παίζουν το πρωί αντί να ετοιμάζονται για το σχολείο, βάλτε τα ρούχα τους σε ξεχωριστά δωμάτια ώστε να μην συναντηθούν πριν ντυθούν. Ή πάλι αν αρνούνται να ντυθούν ζεστά το χειμώνα, εξαφανίστε τα καλοκαιρινά ρούχα από τα ντουλάπια ώστε να μην τα έχουν πρόχειρα και βάζουν κοντομάνικα. 
* Μην ζητάτε ποτέ δεύτερη φορά το ίδιο πράγμα.  
Για να κάνει το παιδί ό,τι ζητάτε με το πρώτο (στο 90% των περιπτώσεων τουλάχιστον) εφαρμόστε την απλή μέθοδο που ακολουθεί. Είναι κατάλληλη για παιδιά ηλικίας άνω των 3 ετών και δεν συνιστάται σε δύο περιπτώσεις: όταν το παιδί κάθεται μπροστά σε μία οθόνη και όταν βιάζεστε.
 .
Η μέθοδος έχει ως εξής:
1.
Πηγαίνετε στο δωμάτιο όπου βρίσκεται το παιδί, σταθείτε δίπλα του και κοιτάξτε το.
2. Περιμένετε να γυρίσει να σας κοιτάξει και αυτό – αλλά να κοιτάει μόνο εσάς και πουθενά αλλού.
3. Πείτε στο παιδί τι θέλετε να κάνει – αργά, με απλά λόγια, με σαφήνεια και μόνο μία φορά.
4. Ζητήστε από το παιδί να επαναλάβει ό,τι του είπατε, λέγοντας «Πες μου σε παρακαλώ τι πρέπει να κάνεις τώρα» (μόλις το παιδί αρχίσει να το λέει, έχει αρχίσει να γίνεται δική του απόφαση και ευθύνη).
5. Περιμένετε στη θέση σας να κάνει το παιδί ό,τι του ζητήσατε – και κάθε τι σωστό που κάνει, να το επαινείτε συγκεκριμένα και συγκρατημένα.
Καθώς θα περνάει ο καιρός, το τελευταίο βήμα θα πάψει να είναι απαραίτητο και τελικά θα απαιτούνται μόνο τα τρία πρώτα.
.
Πηγή : ΤΑ ΝΕΑ Weekend
www.hamomilaki.gr

Κυριακή 15 Ιουλίου 2012

ΠΑΙΔΙ ΚΑΙ ΘΥΜΟΣ

το παιδί μαθαίνει να διαχειρίζεται τα αρνητικά του
συναισθήματα, το φόβο, το θυμό και την οργή του.

 

Διαχείριση Θυμού και Αποφυγή Συγκρούσεων στα παιδιά:


Η τεχνική της «μικρής χελώνας».

Σκοπός μιας διδασκαλίας για τη διαχείριση του θυμού στα παιδιά είναι να μάθουν να ελέγχουν το θυμό και τα αρνητικά τους συναισθήματα και μακροπρόθεσμος στόχος αποτελεί η κατάκτηση της ανεξαρτησίας και αυτονομίας τους. 
Στόχος του εκπαιδευτικού προγράμματος είναι δηλαδή το παιδί να μάθει να ρυθμίζει την συμπεριφορά του αλλά και το θυμικό του, χωρίς τη βοήθεια κάποιου μεγάλου: εκπαιδευτικού ή γονέα.
Η τεχνική της Εναλλακτικής Αντίδρασης ή αλλιώς τεχνική της Μικρής Χελώνας ανήκει στην ψυχολογική κατεύθυνση του Γνωστικού-Συμπεριφορισμού και θεωρείται αρκετά αποτελεσματική για τη διδασκαλία ελέγχου του θυμού και της επιθετικότητας στα μικρά παιδιά.
Σε πρώτη φάση, το παιδί διδάσκεται από τον δάσκαλο ή τον ειδικό την εναλλακτική αντίδραση της μικρής χελώνας όταν η ίδια βρίσκεται σε κατάσταση που προκαλεί ένταση.
Το παιδί ακούει από τον ενήλικα την ιστορία της μικρής χελώνας:
«Το μικρό χελωνάκι, κάθε φορά που πήγαινε στο σχολείο έμπλεκε σε καβγάδες με τα άλλα μικρά χελωνάκια, που το πείραζαν και το χτυπούσαν. Ο δάσκαλος το τιμωρούσε. Μια μέρα συνάντησε τη μεγάλη χελώνα, η οποία του είπε πως η απάντηση στο πρόβλημά του ήταν το καβούκι του. Το συμβούλευσε να κρύβεται στο καβούκι του κάθε φορά που θύμωνε, μέχρι να αισθανθεί καλύτερα. Το χελωνάκι εφάρμοσε τη συμβουλή της χελώνας, και όλα βελτιώθηκαν: σταμάτησε τους καβγάδες, ο δάσκαλος δεν το μάλωνε πια και άρχισε να του αρέσει το σχολείο».
Αφού το παιδί διαβάσει ή ακούσει την ιστορία, στη συνέχεια διδάσκεται από τον ενήλικα εναλλακτικές αντιδράσεις που το ίδιο θα κλιθεί να εφαρμόσει σε περιπτώσεις που νιώσει όπως το χελωνάκι.  
Το παιδί εξασκείται στις παρακάτω ασκήσεις:
  • να μαζεύει κοντά στο σώμα του τα χέρια και τα πόδια,
  • να ακουμπά το κεφάλι του στο θρανίο,
  • να φανταστεί πως είναι το χελωνάκι που κρύβεται μέσα στο καβούκι του και να σκεπάζει το κεφάλι με τους βραγχίονες ή τις παλάμες του,
  • να χαλαρώνει τους μύες του σώματός του και να παραμείνει στην ίδια θέση για λίγο.
Αφού το παιδί εξασκηθεί αρκετές φορές στην άσκηση αυτή, στη συνέχεια ο ειδικός του μαθαίνει μυοχαλαρωτικές ασκήσεις.
Έτσι το παιδί σιγά σιγά κατακτά την ικανότητα να αντιμετωπίζει στρεσογόνες καταστάσεις, καταστάσεις συγκρούσεων και έντασης, καθώς και να διαχειρίζεται τα αρνητικά του συναισθήματα, το φόβο, το θυμό και την οργή του.
 
ΠΗΓΗ: Τατιάνα Πολυζώτη
Ψυχολόγος (MSc Ειδικής Αγωγής
www.hamomilaki.gr

Παρασκευή 23 Μαρτίου 2012

Μήνυμα Υπουργού Παιδείας κ. Μπαμπινιώτη στους μαθητές για την 25η Μαρτίου


tovima.gr
Να νιώσουν και να σεβαστούν «πρώτοι και πάνω απ' όλα οι νέοι» τις εκδηλώσεις απόδοσης τιμής στους Έλληνες αγωνιστές, στο σχολείο με τις πανηγυρικές εκδηλώσεις και στο δημόσιο χώρο με τις παρελάσεις, ως ελάχιστη συμβολή στη μνήμη των ηρώων και την ιστορική μνήμη του νέου ελληνισμού, ζήτησε σήμερα Παρασκευή από τους μαθητές ο υπουργός Παιδείας κ. Γ. Μπαμπινιώτης.

Σε μήνυμά του για τον εορτασμό της 25ης Μαρτίου ο υπουργός Παιδείας, σχολιάζοντας εμμέσως τα παρατράγουδα που σημειώθηκαν σε ανάλογες εκδηλώσεις κατά τη διάρκεια προηγούμενων τοπικών και εθνικών επετείων, απευθύνεται στους νέους - οι οποίοι άλλωστε είναι αυτοί που θα συμμετέχουν και στις μαθητικές παρελάσεις της 25ης Μαρτίου - ως πανεπιστημιακός δάσκαλος και με συναίσθηση της ευθύνης του λειτουργήματος του υπουργού Παιδείας, όπως σημειώνει.

«Θέλω να μοιραστώ μαζί σας μερικές σκέψεις για το μεγάλο αυτό γεγονός που γιορτάζουν μαθητές, εκπαιδευτικοί, γονείς, όλος ο ελληνικός λαός, όλος ο ελληνισμός όπου γης» αρχίζει το μήνυμά του, στο οποίο τους υπενθυμίζει ότι η τιμή δεν αποδίδεται στα θεσμικά πρόσωπα που βρίσκονται στις θέσεις των επισήμων, αλλά στους ήρωες που θυσιάστηκαν!

Στο μήνυμά του ο κ. Μπαμπινιώτης αναφέρει:

«Φυσικός χώρος του εορτασμού του εθνικού αυτού γεγονότος, που είναι συμβολικά δεμένο και με μια μεγάλη θρησκευτική γιορτή, τη γιορτή της Παναγίας, είναι και παραμένει το σχολείο. Επικαλούμαι την ευαισθησία όλων των εκπαιδευτικών για το μοναδικής σημασίας ιστορικό γεγονός της εθνικής μας παλιγγενεσίας. Το ιστορικό αυτό γεγονός πρέπει να εορτάζεται στα σχολεία με καθολική συμμετοχή μαθητών και εκπαιδευτικών όχι μόνο με πανηγυρικό τρόπο (επίσημη ομιλία, θεατρικές απεικονίσεις, τραγούδια, απαγγελίες ποιημάτων, παραδοσιακούς χορούς κ.τ.λ.), αλλά και με πιο ουσιαστικό τρόπο, με συζητήσεις μέσα στις τάξεις πριν από τον εορτασμό για τη σημασία του γεγονότος και τη θέση του στην ιστορία της πατρίδας μας».

«Προέκταση των ενδοσχολικών εκδηλώσεων είναι ο εορτασμός του ιστορικού γεγονότος στον δημόσιο χώρο, στους δημόσιους χώρους όλων των περιοχών της Ελλάδος με τον συμβολισμό των σχολικών παρελάσεων. Η συμμετοχή μαθητών σε τέτοιες δημόσιες εκδηλώσεις απόδοσης τιμής στους Έλληνες αγωνιστές, οι οποίοι δοκιμάστηκαν σκληρά, έχυσαν το αίμα τους και θυσίασαν τη ζωή τους για να απελευθερωθεί η πατρίδα μας από τη μακραίωνη τουρκική σκλαβιά, αποτελεί ελάχιστη δική μας συμβολή στη μνήμη αυτών των ηρώων, στην ιστορική μνήμη του νέου ελληνισμού, πράγμα που είναι χρέος μας να νιώσουν και να σεβαστούν πρώτοι και πάνω απ' όλα οι νέοι μας».

«Οτιδήποτε αμαυρώνει "χωρίς περίσκεψιν" αυτή την ιστορική μνήμη και την οφειλόμενη από όλους μας τιμή δεν προσβάλλει μόνο τη μνήμη των ηρώων, αλλά απαξιώνει πρωτίστως εμάς που αποδεικνυόμαστε ανάξιοι της θυσίας τους. Η αίσθηση ορίων είναι το λιγότερο που μπορεί να ζητήσει κανείς στη στάση όλων μας απέναντι σε τέτοιες ιστορικές επετείους και απέναντι στις μεγάλες ηρωικές μορφές του ελληνικού λαού. Δεν είμαστε εμείς - τα θεσμικά πρόσωπα, οι πολιτικοί ή οι διάφοροι εκπρόσωποι - οι αποδέκτες της τιμής που ανήκει στους ήρωες που θυσιάστηκαν».

«Είμαστε όλοι μαζί ένα μικρό αντιπροσωπευτικό κομμάτι του ελληνικού λαού που καλούμαστε σε τέτοιες εκδηλώσεις να εκφράσουμε δημόσια τον σεβασμό μας και να αναγνωρίσουμε δημόσια την οφειλή μας στους τιμώμενους αγωνιστές του ’21.
Δάσκαλοι, γονείς, συγγενείς, φίλοι, απλοί πολίτες προσερχόμαστε σε τέτοιες δημόσιες εκδηλώσεις να καμαρώσουμε τα νέα παιδιά, συμμετέχοντας και οι ίδιοι ψυχικά στον εορτασμό και –παρ’ όλη τη συσσωρευμένη πικρία που έχει πλημμυρίσει τις ψυχές μας σε αυτή την πρωτόγνωρη κρίση που περνά η χώρα μας– δεν έχει κανείς μας το δικαίωμα ούτε τη νομιμοποίηση να πληγώσει το δημόσιο αίσθημα και να τραυματίσει μια εθνική επέτειο μνήμης».

«Καλούμεθα, λοιπόν, όλοι, ιδίως οι νέοι, να εορτάσουμε αυτή την επέτειο όπως αξίζει στους αγωνιστές του ’21 και όπως απαιτούν η παράδοση, το ήθος και το πνεύμα αυτής της επετείου και πάνω απ’ όλα ως ένα εθνικό χρέος που ενώνει όλους τους Έλληνες, ανεβάζει το ηθικό μας και αποτελεί πηγή υπερηφάνειας για όλους μας. Τα λόγια του Κολοκοτρώνη προς τους νέους είναι και σήμερα επίκαιρα "Εις εσάς μένει να ισάσετε και να στολίσετε τον τόπο, οπού ημείς ελευθερώσαμε· και, διά να γίνη τούτο, πρέπει να έχετε ως θεμέλια της πολιτείας την ομόνοια, την θρησκεία, την φρόνιμον ελευθερία"».

Δευτέρα 19 Μαρτίου 2012

Η μαγιά της Εθνεγερσίας του 1821

Με την άλωση της Κωνσταντινούπολης και την Τουρκοκρατία που ακολούθησε και που βάσταξε αιώνες, ο λαός κατόρθωσε να δημιουργήσει μια πλούσια παράδοση δημοτικής ποίησης, κάτω από τον πιο άξεστο και βάρβαρο κατακτητή. Μέσα από αυτήν την ποίηση περνάει όλο το ηθικό και πνευματικό υπόβαθρο του γένους, και αναδείχνονται οι μεγάλες μορφοπλαστικές του ικανότητες, η πείρα του, τα πάθη του και τα ενδιαφέροντά του για τη ζωή.





περισσότερα παρακάτω...


Η μαγιά της Εθνεγερσίας του 1821



http://ellas2.wordpress.com/

25η ΜΑΡΤΙΟΥ 1821: Αφιέρωμα στην Εθνεγερσία του 1821



Τ I M A M E T I Σ Ε Θ Ν Ε Γ Ε Ρ Σ Ι Ε Σ

Έβγα μανούλα μ’ να με ιδής, έβγα να μ’ αγναντέψης,

το πώς τρομάζω την Τουρκιά και τους Δερβεναγάδες,

το πώς γυαλίζει η πάλα μου και λάμπουν τ’ άρματά μου.

(Κλέφτικο)

Ξημερώνει η 25η Μαρτίου 2010!!! ( 2012). Το μοναδικό έθνος, στην παγκόσμια ιστορία, που μετά από 400 χρόνια σκλαβιάς, κατάφερε να ελευθερωθεί μόνο του, είναι ξανά σκλαβωμένο. Ότι δεν κατάφεραν οι Τούρκος κατακτητές, μ’ όλες τις σφαγές, τις καταπιέσεις, τους εξανδραποδισμούς, τα παιδομαζώματα, το κατάφεραν οι “Έλληνες” πολιτικοί.
Η Ελλάδα δεμένη ρακένδυτη, στο άρμα της δύσης, σέρνεται στα τέσσερα σημεία του ορίζοντα ζητιανεύοντας και παρακαλώντας, να της χαρίσουν λίγη Ελλάδα….. Οι άκαπνοι πολιτικοί, που τότε σκότωσαν και φυλάκισαν τους μπαρουτοκαπνισμένους οπλαρχηγούς, για ν’ αποκτήσουν την εξουσία, την ξεπουλάνε σήμερα.
Τότε η Ελλάδα δε λύγισε! Ξεφτίλισε τους Τούρκους κατακτητές! Λίγοι, μα αποφασισμένοι άντρες κράτησαν ανέγγιχτη την τιμή της φυλής μας. Πολέμησαν και νίκησαν την παντοδύναμη Οθωμανική αυτοκρατορία.
Τι θα γίνει όμως σήμερα; Τι θα συμβεί τώρα που τα διεθνή οικονομικά και πολιτικά συμφέροντα, οι υπόγειες συνδιαλλαγές κι οι προδότες ηγέτες, μας έχουν φέρει σ΄αυτή την τόσο δύσκολη εθνικά και κοινωνικά θέση;

 
Αρκούν τα εντυπωσιακά συλλαλητήρια, τα δανεικά, οι περικοπές, οι “θυσίες”, τα μνημόσυνα, οι αναφορές στο ένδοξο παρελθόν κι οι “ιστορίες” για εσωτερική κατανάλωση;

 
Πού είναι η περήφανη Ελληνική αντίδραση, η εφάμιλλη μ’ αυτήν των ενδόξων προγόνων μας, τόσα χρόνια που η ανθελληνική προπαγάνδα Τούρκων, Βουλγάρων, Σκοπιανών αλλά και Ευρωπαίων και Αμερικανών κυριολεκτικά οργιάζει;
Που βρίσκεται θαμένη η ακοίμητη σπίθα που καίει στα σωθικά της Ελλάδας;
Που είναι η ΤΙΜΗ των Ελλήνων;


Ο λόγος του Κολοκοτρώνη στην Πνύκα



Παιδιά μου!
Εις τον τόπο τούτο, οπού εγώ πατώ σήμερα, επατούσαν και εδημηγορούσαν τον παλαιό καιρό άνδρες σοφοί, και άνδρες με τους οποίους δεν είμαι άξιος να συγκριθώ και ούτε να φθάσω τα ίχνη των. Εγώ επιθυμούσα να σας ιδώ, παιδιά μου, εις την μεγάλη δόξα των προπατόρων μας, και έρχομαι να σας ειπώ, όσα εις τον καιρό του αγώνος και προ αυτού και ύστερα απ’ αυτόν ο ίδιος επαρατήρησα, και απ’ αυτά να κάμωμε συμπερασμούς και δια την μέλλουσαν ευτυχίαν σας, μολονότι ο Θεός μόνος ηξεύρει τα μέλλοντα. Και δια τους παλαιούς Έλληνας, οποίας γνώσεις είχαν και ποία δόξα και τιμήν έχαιραν κοντά εις τα άλλα έθνη του καιρού των, οποίους ήρωας, στρατηγούς, πολιτικούς είχαν, δια ταύτα σας λέγουν καθ’ ημέραν οι διδάσκαλοί σας και οι πεπαιδευμένοι μας. Εγώ δεν είμαι αρκετός. Σας λέγω μόνον πως ήταν σοφοί, και από εδώ επήραν και εδανείσθησαν τα άλλα έθνη την σοφίαν των.

 
Εις τον τόπον, τον οποίον κατοικούμε, εκατοικούσαν οι παλαιοί Έλληνες, από τους οποίους και ημείς καταγόμεθα και ελάβαμε το όνομα τούτο. Αυτοί διέφεραν από ημάς εις την θρησκείαν, διότι επροσκυνούσαν τες πέτρες και τα ξύλα. Αφού ύστερα ήλθε στον κόσμο ο Χριστός, οι λαοί όλοι επίστευσαν εις το Ευαγγέλιό του, και έπαυσαν να λατρεύουν τα είδωλα. Δεν επήρε μαζί του ούτε σοφούς ούτε προκομμένους, αλλ’ απλούς ανθρώπους, χωρικούς καί ψαράδες, και με τη βοήθεια του Αγίου Πνεύματος έμαθαν όλες τες γλώσσες του κόσμου, οι οποίοι, μολονότι όπου και αν έβρισκαν εναντιότητες και οι βασιλείς και οι τύραννοι τους κατέτρεχαν, δεν ημπόρεσε κανένας να τους κάμη τίποτα. Αυτοί εστερέωσαν την πίστιν.
Οι παλαιοί Έλληνες, οι πρόγονοί μας, έπεσαν εις την διχόνοια και ετρώγονταν μεταξύ τους, και έτσι έλαβαν καιρό πρώτα οι Ρωμαίοι, έπειτα άλλοι βάρβαροι καί τους υπόταξαν. Ύστερα ήλθαν οι Μουσουλμάνοι και έκαμαν ό,τι ημπορούσαν, δια να αλλάξη ο λαός την πίστιν του. Έκοψαν γλώσσες εις πολλούς ανθρώπους, αλλ’ εστάθη αδύνατο να το κατορθώσουν. Τον ένα έκοπταν, ο άλλος το σταυρό του έκαμε. Σαν είδε τούτο ο σουλτάνος, διόρισε ένα βιτσερέ [αντιβασιλέα], έναν πατριάρχη, καί του έδωσε την εξουσία της εκκλησίας. Αυτός και ο λοιπός κλήρος έκαμαν ό,τι τους έλεγε ο σουλτάνος. Ύστερον έγιναν οι κοτζαμπάσηδες [προεστοί] εις όλα τα μέρη. Η τρίτη τάξη, οι έμποροι και οι προκομμένοι, το καλύτερο μέρος των πολιτών, μην υποφέρνοντες τον ζυγό έφευγαν, και οι γραμματισμένοι επήραν και έφευγαν από την Ελλάδα, την πατρίδα των, και έτσι ο λαός, όστις στερημένος από τα μέσα της προκοπής, εκατήντησεν εις αθλίαν κατάσταση, και αυτή αύξαινε κάθε ήμερα χειρότερα• διότι, αν ευρίσκετο μεταξύ του λαού κανείς με ολίγην μάθηση, τον ελάμβανε ο κλήρος, όστις έχαιρε προνόμια, ή εσύρετο από τον έμπορο της Ευρώπης ως βοηθός του ή εγίνετο γραμματικός του προεστού. Και μερικοί μην υποφέροντες την τυραννίαν του Τούρκου και βλέποντας τες δόξες και τες ηδονές οπού ανελάμβαναν αυτοί, άφηναν την πίστη τους και εγίνοντο Μουσουλμάνοι. Καί τοιουτοτρόπως κάθε ήμερα ο λαός ελίγνευε καί επτώχαινε.

 
Εις αυτήν την δυστυχισμένη κατάσταση μερικοί από τους φυγάδες γραμματισμένους εμετάφραζαν και έστελναν εις την Ελλάδα βιβλία, και εις αυτούς πρέπει να χρωστούμε ευγνωμοσύνη, διότι ευθύς οπού κανένας άνθρωπος από το λαό εμάνθανε τα κοινά γράμματα, εδιάβαζεν αυτά τα βιβλία και έβλεπε ποίους είχαμε προγόνους, τι έκαμεν ο Θεμιστοκλής, ο Αριστείδης και άλλοι πολλοί παλαιοί μας, και εβλέπαμε και εις ποίαν κατάσταση ευρισκόμεθα τότε. Όθεν μας ήλθεν εις το νου να τους μιμηθούμε και να γίνουμε ευτυχέστεροι. Και έτσι έγινε και επροόδευσεν η Εταιρεία.

 
Όταν αποφασίσαμε να κάμωμε την Επανάσταση, δεν εσυλλογισθήκαμε ούτε πόσοι είμεθα ούτε πως δεν έχομε άρματα ούτε ότι οι Τούρκοι εβαστούσαν τα κάστρα και τας πόλεις ούτε κανένας φρόνιμος μας είπε «πού πάτε εδώ να πολεμήσετε με σιταροκάραβα βατσέλα», αλλά ως μία βροχή έπεσε εις όλους μας η επιθυμία της ελευθερίας μας, και όλοι, και ο κλήρος μας και οι προεστοί και οι καπεταναίοι και οι πεπαιδευμένοι και οι έμποροι, μικροί και μεγάλοι, όλοι εσυμφωνήσαμε εις αυτό το σκοπό και εκάμαμε την Επανάσταση.


Εις τον πρώτο χρόνο της Επαναστάσεως είχαμε μεγάλη ομόνοια και όλοι ετρέχαμε σύμφωνοι. Ο ένας επήγεν εις τον πόλεμο, ο αδελφός του έφερνε ξύλα, η γυναίκα του εζύμωνε, το παιδί του εκουβαλούσε ψωμί και μπαρουτόβολα εις το στρατόπεδον και εάν αυτή η ομόνοια εβαστούσε ακόμη δύο χρόνους, ηθέλαμε κυριεύσει και την Θεσσαλία και την Μακεδονία, και ίσως εφθάναμε και έως την Κωνσταντινούπολη. Τόσον τρομάξαμε τους Τούρκους, οπού άκουγαν Έλληνα και έφευγαν χίλια μίλια μακρά. Εκατόν Έλληνες έβαζαν πέντε χιλιάδες εμπρός, και ένα καράβι μιαν άρμάδα…


Εγώ, παιδιά μου, κατά κακή μου τύχη, εξ αιτίας των περιστάσεων, έμεινα αγράμματος και δια τούτο σας ζητώ συγχώρηση, διότι δεν ομιλώ καθώς οι δάσκαλοι σας. Σας είπα όσα ο ίδιος είδα, ήκουσα και εγνώρισα, δια να ωφεληθήτε από τα απερασμένα και από τα κακά αποτελέσματα της διχονοίας, την οποίαν να αποστρέφεσθε, και να έχετε ομόνοια. Εμάς μη μας τηράτε πλέον. Το έργο μας και ο καιρός μας επέρασε. Και αι ημέραι της γενεάς, η οποία σας άνοιξε το δρόμο, θέλουν μετ’ ολίγον περάσει. Την ημέρα της ζωής μας θέλει διαδεχθή η νύκτα του θανάτου μας, καθώς την ημέραν των Αγίων Ασωμάτων θέλει διαδεχθή η νύκτα και η αυριανή ήμερα. Εις εσάς μένει να ισάσετε και να στολίσετε τον τόπο, οπού ημείς ελευθερώσαμε• και, δια να γίνη τούτο, πρέπει να έχετε ως θεμέλια της πολιτείας την ομόνοια, την θρησκεία, την καλλιέργεια του Θρόνου και την φρόνιμον ελευθερία.


Τελειώνω το λόγο μου. Ζήτω ο Βασιλεύς μας Όθων! Ζήτω οι σοφοί διδάσκαλοι! Ζήτω η Ελληνική Νεολαία

ΠΗΓΗ  http://ellas2.wordpress.com/

Παρασκευή 17 Φεβρουαρίου 2012

Φοβία στην παιδική ηλικία

από τον Σάββα Καλοκαιρινό, Κοινωνικός Λειτουργός



Με τον όρο φοβία μπορούμε να εννοήσουμε μια διαδικασία φόβου ή πρόκλησης φοβικής αντίδρασης απέναντι σε μια κατάσταση η οποία περιλαμβάνει ή όχι ένα αντικείμενο.

Κοινά παραδείγματα μπορούν να αναφερθούν τα ζώα το σκοτάδι, οι εφιάλτες, ο θάνατος και πολλοί άλλοι παράγοντες. Ο παιδικός ψυχισμός αποτελεί γόνιμη περιοχή δημιουργίας και ανάπτυξης φοβιών γιατί δεν έχει τις ενισχυμένες σταθερές που αποκτά το παιδί μεγαλώνοντας και είναι εύκολο να προσβληθεί από φοβικές καταστάσεις οι οποίες μέχρι ενός σημείου μπορούν να χαρακτηριστούν φυσιολογικές.

Η άκρατη εκδήλωση άγχους μη συγκρατημένης μορφής αποτελεί ανησυχητικό σημάδι πως η φοβία που έχει αναπτύξει το παιδί ίσως έχει ξεφύγει από τα στενά όρια του φυσιολογικού και έχει αρχίσει να απειλεί τις υπόλοιπες ψυχικές δομές του ατόμου. Κυρίως και συνηθέστερα, τα παιδιά κλαίνε, ταράζονται και νιώθουν εσωτερικό άγχος, όταν έρχονται αντιμέτωπα με τη φοβική αιτία. Η αποφυγή του αντικειμένου ή της φοβικής κατάστασης αποτελεί την πιο γνωστή αντίδραση συνοδευόμενη με άμεσο τρέξιμο κοντά στους γονείς για αύξηση του αισθήματος ασφάλειας και για παροχή συναισθηματικής ασφάλειας.

Οι φοβίες είναι καθαρά προκαλούμενες από τη διαδικασία που το παιδί ελέγχει ή όχι τον φανταστικό κόσμο του. Εκεί είναι η οπή που συμβάλει θετικά ή αρνητικά ο γονιός και βοηθά το παιδί να επεξεργάζεται εμπειρίες και να αξιολογεί τα σημάδια. Συνήθως αυτό γίνεται ασυνείδητα αλλά κάποιες φορές πρέπει να έρχεται συνειδητά για να εκπαιδεύει με όμορφο τρόπο αντιδράσεις και συμπεριφορές τού παιδιού χωρίς βέβαια να καταργεί την ατομικότητα. Επίσης , η χαμηλή αυτοεκτίμηση του παιδιού είναι ενδιαφέρον παράγοντας που ενισχύει τη δημιουργία φοβιών.

Πως μπορούν να συμβάλλουν οι γονείς στη διαχείριση των φοβιών;

● Σεβασμός στο παιδί και στη φοβία και ποτέ να μην υποβαθμίζεται η σημασία της για το παιδί

● Να μην προσφέρουν διττά μηνύματα αλλά να είναι σταθεροί και ξεκάθαροι

● Να εκθέτουν το παιδί σταδιακά στην κατάσταση που το φοβίζει και όχι να προσφέρουν απλό καθησυχασμό και διαβεβαίωση.

Τέλος, αν η φοβία διαρκεί περισσότερο από έξι μήνες και αποδιοργανώνει τη ζωή του παιδιού, τότε προτείνουμε την επίσκεψη σε έναν ειδικό προκειμένου οι γονείς και το παιδί να μπορέσουν να διαχειριστούν το πρόβλημα πιο αποτελεσματικά.

Κυριακή 22 Ιανουαρίου 2012

Η ΕΟΡΤΗ ΤΩΝ ΤΡΙΩΝ ΙΕΡΑΡΧΩΝ

Το σημερινό αναστάσιμο φως της του Κυρίου ημέρας της 30ης του μηνός Ιανουαρίου , εκλαμπρύνεται και ομολογείται, συνδοξολογείται και συνεορτάζεται με τους «Τρεις Μεγίστους Φωστήρας, της Τρισηλίου Θεότητος, ου μην αλλά, και της ορθόδοξης θεολογίας, της χριστιανικής φιλοσοφίας, της οικουμενικής παιδαγωγίας, της θυσιαστικής διακονίας, της οιακόστροφης ποιμαντορίας, τους εραστές του λόγου και της μελιρρύτου ποιητικής μεγαλουργίας, «Βασίλειον τον Μέγαν και τον Θεολόγον Γρηγόριον συν τω κλεινώ Ιωάννη τω την γλώτταν χρυσορρήμονι»,  συνελθόντες εδώ και τώρα, με ύμνους  και με λόγους ας  τιμήσουμε, γιατί και Αυτοί, για μας πάντοτε ενδιαφέρονται.
Ὁ Μέγας Βασίλειος γεννήθηκε στὴν Καισαρεία τῆς Καππαδοκίας τὸ 330. Οἱ γονεῖς του Βασίλειος καὶ Ἐμμέλεια, μαζὶ μὲ τὴ γιαγιά του Μακρίνα, φρόντισαν νὰ γεμίσουν τὴν ψυχή του μὲ εὐσέβεια καὶ ἀγάπη γιὰ τὴν Ἐκκλησία. Σπούδασε στὶς πιὸ ὀνομαστὲς σχολὲς τῆς ἐποχῆς του, μὲ ἀποκορύφωμα τὶς φιλοσοφικὲς σχολὲς τῶν Ἀθηνῶν. Ἐκεῖ, μαζὶ μὲ τὸ φίλο του Γρηγόριο τὸ Ναζιανζηνό, σπούδασε τέσσερα χρόνια (351- 355) φιλοσοφία, νομικά, ρητορική, γεωμετρία, ἀστρονομία, μουσικὴ καὶ ἰατρική. Τὸ 370 ἐκλέχτηκε ἀρχιεπίσκοπος Καισάρειας τῆς Καππαδοκίας. Τότε ἀρχίζει ἕνα καταπληκτικὸ κοινωνικὸ ἔργο. Ἵδρυσε τὴν περίφημη «Βασιλειάδα», ἕνα τεράστιο συγκρότημα εὐποιΐας, τὸ ὁποῖο περιελάμβανε νοσοκομεῖο, ὀρφανοτροφεῖο, πτωχοκομεῖο, ἐπαγγελματικὲς σχολές, κ.λ.π. Ταυτόχρονα ἀνέπτυξε τεράστια ποιμαντικὴ καὶ συγγραφικὴ δράση. Ὑπῆρξε δεινὸς θεολόγος, μέγας συγγραφέας, τοῦ ὁποίου τὸ ἔργο εἶναι μέχρι σήμερα πρωτοπόρο. Ἐξαιτίας τοῦ φιλάσθενου ὀργανισμοῦ του καὶ τοῦ ἀφάνταστου κόπου τοῦ ἔργου του πέθανε νέος 49 ἐτῶν στὶς 31 Δεκεμβρίου τοῦ 378.
Ὁ Γρηγόριος ὁ Θεολόγος γεννήθηκε τὸ 329 στὴν Ναζιανζὸ τῆς Καππαδοκίας. Ὁ πατέρας του Γρηγόριος καὶ ἡ μητέρα του Νόννα, εὔποροι ὄντες, ἔδωσαν μεγάλη μόρφωση μὰ καὶ εὐσέβεια στὸ παιδί τους. Φοίτησε στὶς ὀνομαστὲς σχολὲς τῆς Καισάρειας τῆς Καππαδοκίας, τῆς Καισάρειας τῆς Παλαιστίνης, τῆς Ἀλεξάνδρειας καὶ τῶν Ἀθηνῶν. Ὅπως ἀναφέραμε, ἐκεῖ γνωρίστηκε μὲ τὸν Βασίλειο. Ὅταν ὁλοκλήρωσε τὶς σπουδές του γύρισε στὴν Ναζιανζὸ καὶ προτίμησε νὰ ἀφιερωθεῖ στὴν ὑπηρεσία τῆς Ἐκκλησίας. Μόνασε γιὰ ἕνα χρόνο μαζὶ μὲ τὸ Βασίλειο στὸνἼρη ποταμὸ τοῦ Πόντου καὶ στὴ συνέχεια χειροτονήθηκε ἐπίσκοπος Σασίμων. Τὸ 379 σύνοδος ἐπισκόπων τῆς Ἀντιόχειας ἀποφάσισε νὰ μεταβεῖ ὁ Γρηγόριος στὴν Κωνσταντινούπολη προκειμένου νὰ ἀντιμετωπισθεῖ ἡ ἀρειανικὴ λαίλαπα στὴν Βασιλεύουσα. Τὸ 380 ἀναδείχτηκε ἀρχιεπίσκοπος τῆς Κωνσταντινούπολης χωρὶς οὐσιαστικὰ νὰ τὸ ἐπιθυμεῖ. Ὅταν κάποιοι ἀμφισβήτησαν τὴν ἐκλογή του γιὰ τυπικοὺς λόγους παραιτήθηκε καὶ ἐπέστρεψε στὴν Καππαδοκία, ζώντας τὸ ὑπόλοιπο τοῦ βίου του μὲ προσευχή, ἄσκηση, φιλανθρωπία καὶ ἡσυχία. Συνέγραψε τεράστιο θεολογικὸ καὶ ποιητικὸ ἔργο. Πέθανε στὶς 25 Ἰανουαρίου τοῦ 390.
Ὁ Ἰωάννης ὁ Χρυσόστομος γεννήθηκε στὴν Ἀντιόχεια τὸ 354. Ὁ πατέρας του ἦταν εἰδωλολάτρης, τὸν ὁποῖο μετέστρεψε στὸν Χριστιανισμὸ ἡ σύζυγός του καὶ μητέρα τοῦ Ἰωάννη, Ἀνθοῦσα. Ἀφοῦ ὁλοκλήρωσε τὴν ἐγκύκλιο μόρφωσή του, προσκολλήθηκε στὸν ὀνομαστὸ εἰδωλολάτρη Λιβάνιο ὥστε νὰ συμπληρώσει τὶς σπουδές του στὴ ρητορικὴ καὶ στὴ φιλοσοφία. Ἀμέσως μετὰ σπούδασε Θεολογία στὴν ὀνομαστὴ Θεολογικὴ Σχολὴ τῆς Ἀντιόχειας. Ἄσκησε γιὰ λίγο χρόνο τὸ ἐπάγγελμα τοῦ ρήτορα, στὸ ὁποῖο σημείωσε μεγάλη ἐπιτυχία. Τὸ 380 χειροτονήθηκε διάκονος καὶ τὸ 385 πρεσβύτερος στὴν Ἀντιόχεια Τὸ 398 ὁδηγήθηκε παρὰ τὴ θέλησή του νὰ ἀναλάβει τὸ θρόνο τῆς Κωνσταντινουπόλεως. Ξεκίνησε τὸ ξεκαθάρισμα ἀπὸ τὴν Ἐκκλησία καὶ ἔφτασε μέχρι τὰ ἀνάκτορα καὶ ἰδιαίτερα στηλίτευσε τὴν διεφθαρμένη αὐτοκράτειρα Εὐδοξία. Ἦρθε σὲ ρήξη μὲ τοὺς ἰσχυροὺς τοῦ χρήματος καὶ τῆς κρατικῆς ἐξουσίας. Ὅλοι αὐτοὶ κατόρθωσαν ἀκόμα καὶ μὲ ἀπόφαση ψευδοσυνόδου ( Ἱέρειας τοῦ 407) νὰ ἐξοριστεῖ δυὸ φορὲς στὸν Πόντο. Στὶς 14 Σεπτεμβρίου τοῦ 407 δὲν ἄντεξε τὶς κακουχίες καὶ πέθανε καθ’ ὁδὸν στὰ βάθη τῆς Ἀρμενίας. Τὸ ἔργο τοῦ Ἰωάννη ὑπῆρξε τεράστιο. Τὸ συγγραφικό του ἔργο κολοσσιαῖο. Ἡ κοινωνική του προσφορὰ ἀνεκτίμητη.
Οἱ τρεῖς ἱεράρχες ἔχουν καθιερωθεῖ ὡς οἱ προστάτες τῶν γραμμάτων καὶ τοῦ πολιτισμοῦ ἀπὸ τὸν 10ο κιόλας αἰώνα ἀπὸ τὸν φωτισμένο ἐπίσκοπο Εὐχαΐτων Ἰωάννη Μαυρόποδα. Ἐκεῖνος εἶχε βάλει τέλος στὴν ἱερὴ διαμάχη στοὺς κόλπους τῆς Ἐκκλησίας γιὰ τὸ ποιός ἀπὸ τοὺς τρεῖς Ἱεράρχες ὑπῆρξε ὁ πιὸ σπουδαῖος. Τέτοια ἦταν ἡ ἐπίδραση τῶν μεγάλων αὐτῶν προσωπικοτήτων στὴ συνείδηση τῶν πιστῶν! Ἔτσι ἀπὸ τότε στὴν ἱερὴ κοινὴ μνήμη τους (30 Ἰανουαρίου) μαζὶ μὲ αὐτοὺς τιμῶνται τὰ γράμματα καὶ ἑορτάζουν οἱ παράγοντες τῆς παιδείας, διδάσκοντες καὶ διδασκόμενοι.  Δίκαια οι τρεις αυτοί μεγάλοι Πατέρες της Εκκλησίας, οι Τρεις Ιεράρχες, συγκαταλέγονται ανάμεσα στους θεμελιωτές της χριστιανικής πίστης και της ορθόδοξης  θεολογίας, με οικουμενική διάσταση και προοπτική, ως προς την ιστορική της  παρουσία, διότι  κατά κύριο λόγο,  οι Τρεις Ιεράρχες είναι αυτοί που συνέδεσαν την πίστη και τη θεολογία, με τον πολιτισμό και την παιδεία στην καθημερινή ζωή των ανθρώπων.
Η σημαντικότητα της σημερινής εορτής, είναι η σύνδεση των Τριών Ιεραρχών, με την Παιδεία και ιδιαίτερα με την Ελληνική Παιδεία, δηλαδή, με την καλλιέργεια του πνεύματος και της γνώσης, μέσα από τις αισθήσεις και τις εμπειρίες του ανθρώπινου νου, στην ιστορία του και στον πολιτισμό του. Αυτή η σύνδεση των Τριών Ιεραρχών με την εορτή των Γραμμάτων και της  Ελληνικής Παιδείας, δεν πρέπει να θεωρείται, ως ένα νεωτεριστικό ιδεολόγημα ή ως ένας εθνοκεντρικός συμβολισμός,  αλλά ως κάτι το βαθύτερο και ουσιαστικότερο. Ως απόρροια, δηλαδή, μιας βαθύτερης πνευματικής και πολιτισμικής σχέσης και όχι σε αυτή την πορεία της μεταμοντέρνας κοινωνίας μας, του  «παγκόσμιου οικουμενικού χωριού», που δεν αναγνωρίζεται πλέον ως λόγος η ύπαρξη της αντικειμενικής και απόλυτης Αλήθειας, αλλά θεοποιείται η υποκειμενικότητα και σχετικοποιείται ακόμα και αυτή η οντολογική πραγματικότητα.
Και το ερώτημα που τίθεται είναι: Πώς θα πάμε μπροστά, πώς θα προοδεύσουμε, όταν  σκεπτόμαστε μόνο ωφελιμιστικά και χρησιμοθηρικά; Όταν έχουμε αποκτήσει μια νοοτροπία που διαποτίζει όλο το είναι  της ζωής μας, αναπόφευκτα   επηρεάζει και  την Παιδεία, αφού πλέον επενδύουμε, σε μια τεχνοκρατική και χρησιμοθηρική εκπαίδευση, η οποία αποθεώνει την ποσοτική πληροφόρηση και την εργαλειακή γνώση, ως  μοχλούς προσωπικής και κοινωνικής ανάπτυξης, μιας ανάπτυξης που παραγνωρίζει  επικίνδυνα την κριτική σκέψη και την πνευματική καλλιέργεια, με αποτέλεσμα, να αλλοιώνεται και να αλλοτριώνεται η ταυτότητα και η ιστορική συνείδηση αυτής της  Χώρας και του λαού της με έναν πολιτισμό οικουμενικής εμβέλειας.
Είναι γεγονός, ότι οι μεγάλες μορφές της ιστορίας δεν ανήκουν μόνο στους λαούς από τους οποίους προέρχονται,  αλλά σε όλο τον κόσμο και η παρουσία του πνεύματός τους είναι διαχρονική και οικουμενική.  Συνεπώς και οι μεγάλες πατερικές μορφές της Εκκλησίας και η θετική τους  συμβολή στην ιστορία και τον πολιτισμό ανήκουν σε όλο τον κόσμο, γιατί το έργο τους έχει καθολική σημασία και οικουμενική σπουδαιότητα.
Η ελληνικότητα και η ορθόδοξη χριστιανική πίστη απετέλεσαν για όλους τους Πατέρες της Ορθοδοξίας και ιδιαίτερα για τους Τρεις Ιεράρχες τους βασικούς άξονες της οικουμενικότητάς τους.
Οι Τρεις Ιεράρχες δεν εξέφρασαν μόνο μια βαθιά πίστη, ούτε απλώς διέθεταν μια γόνιμη θεολογική σκέψη, αλλά ήσαν άριστοι γνώστες της ουσιαστικής ελληνικής σοφίας και παιδείας. Μιας Παιδείας που δεν σημαίνει κατάκτηση γνώσεων, αλλά καλλιέργεια της ανθρώπινης ψυχής, κυρίως με  την αγωγή των νέων και των παιδιών, ώστε «ομοιωθήναι Θεώ κατά το δυνατόν ανθρώπου φύσει. Ομοίωσις δε ουκ άνευ γνώσεως, η δε γνώσις ουκ εκτός των διδαγμάτων», διδάσκει ο Μέγας Βασίλειος (Ε.Π.Μ. 32,69Β).
Για τους Τρείς Μεγάλους Πατέρες της Εκκλησίας, ουσία της παιδείας είναι η αγωγή και δεν νοείται αγωγή χωρίς «πνευματικά μαθήματα» και «επιμέλεια ψυχής»: «Ότι των οικείων αμελούμεν παίδων, και των μεν κτημάτων αυτών επιμελούμεθα, της δε ψυχής αυτών καταφρονούμεν, εσχάτης ανοίας πράγμα» (Ε.Π.Μ. 51,327), προειδοποιεί ο Χρυσόστομος, ο οποίος, ως γνωστό, υπήρξε από τους άριστους μαθητές του μεγάλου Δασκάλου της Αντιοχείας Λιβάνιου.
Το ενδιαφέρον των Τριών Ιεραρχών, για την κατά Χριστόν αγωγή της ψυχής, δεν υποτιμά τη σημασία των γνώσεων ή την σπουδαιότητα των γραμμάτων. Απλά ιεραρχούν τις ανάγκες του ανθρώπου, δίνοντας έμφαση πρώτα στο πνεύμα και μετά στο σώμα, πρώτα η αγωγή και μετά η γνώση.
Ο Ιερός Χρυσόστομος θέλοντας να προλάβει ενδεχόμενες παρεξηγήσεις, λέγει: «…μη τις νομιζέτω νομοθετείν αμαθείς τους παίδας γίνεσθαι…Ου κωλύων παιδεύειν λέγω, αλλά κωλύων εκείνοις μόνοις προσέχειν». (Ε.Π.Ε. 28, 518-20), ενώ αλλού λέγει: «Η παιδεία μετάληψις αγιότητος εστι» (Ε.Π.Ε. 25, 282). Να τι ύψος αλλά και τι νόημα δίνουν στην Παιδεία οι «μυσταγωγοί της Παιδείας, οι Μέγιστοι Τρεις Ιεράρχες.
Ο Μέγας Βασίλειος και ο Γρηγόριος ο Θεολόγος είναι γνωστοί στην πατερική θεολογία, ως μεγάλοι συστηματικοί και δογματικοί  θεολόγοι. Κατ’ αυτόν τον τρόπο οι Τρεις Ιεράρχες, αποδείχθηκαν οι πλέον κατάλληλοι θεμελιωτές της σύζευξης της ελληνικής παιδείας με τα διδάγματα της χριστιανικής και  δη της ορθόδοξης θεολογίας.  Στους Τρεις Ιεράρχες συναντούμε το συνδυασμό του ορθού λόγου και της ορθής πίστης. Έχουμε τη ζεύξη και τη σύνθεση των μεγάλων πνευμάτων της αρχαιοελληνικής σοφίας με τον αποκαλυπτικό χριστιανικό λόγο της Αγίας Γραφής και της πατερικής παράδοσης.
Η Ανατολή και η Δύση συναντώνται στη ζωή και στο έργο των Τριών Ιεραρχών, οι οποίοι θήτευσαν και μεγαλούργησαν  σ’ αυτόν τον ελληνοχριστιανικό διπολισμό και προέβαλαν στην ιστορία την ελληνορθόδοξη παιδεία. Προσέγγισαν, δηλαδή, το χώρο της παιδείας και της ζωής του ανθρώπου με ιερότητα και καταπιάστηκαν με υπευθυνότητα στα σπουδαιότερα προβλήματα της εποχής τους, διότι δίδασκαν «Τον δε παιδεύοντα, ου διά ρημάτων μόνον, αλλά διά πραγμάτων παιδεύειν χρή», λέει ο Ιερός Χρυσόστομος (Ε.Π.Ε.14,554).
Ο Χριστιανισμός, ως πρόταση ζωής και ιστορίας, ιδιαίτερα στην ορθόδοξη οικουμενική του διάσταση και προοπτική, είναι σύνθεση των υγιών στοιχείων του ελληνισμού με τον σωτηριολογικό στόχο της διδασκαλίας του αναστημένου Χριστού.  Αυτό σημαίνει, ότι δεν μπορεί να κατανοηθεί και να βιωθεί σωστά η ορθοδοξία, χωρίς και τα δύο αυτά μεγέθη, που είναι ο Ελληνισμός και ο Χριστιανισμός.
Ο μεγάλος ακαδημαϊκός δάσκαλος π. Γεώργιος Φλωρόφσκυ, αν και Ρώσος στην καταγωγή, τονίζει με έμφαση, ότι η Ορθόδοξη θεολογία και το ορθόδοξο πνευματικό ήθος δεν είναι δυνατό, να κατανοηθούν σωστά έξω και πέρα από τη θαυμαστή σύνθεση του ελληνικού και του χριστιανικού στοιχείου και δίδασκε και ερμήνευε το Χριστιανισμό περισσότερο ως εμπειρία ζωής και λιγότερο ως θρησκευτικό φαινόμενο. Αυτήν ακριβώς την αλήθεια δίδαξαν πρώτοι με ένα γόνιμο και οικουμενικό πνεύμα οι Τρεις Ιεράρχες. Γι’ αυτό ακριβώς η δημιουργική τους παρέμβαση και η προσφορά τους στα θέματα Παιδείας είναι καθοριστική και καταλυτική. Μελέτησαν τα Αρχαία Ελληνικά κείμενα και δίδαξαν στους νέους πώς να ωφελούνται από αυτά. Διακήρυξαν ότι σκοπός της παιδείας είναι πρωτίστως η διάπλαση ήθους, η διαμόρφωση ανθρωπίνων χαρακτήρων, εξ ου και ο όρος :μόρφωση.
Στα κείμενά τους ομιλούν για την ουσιαστική αγωγή της ψυχής, για την καλλιέργεια του πνεύματος, για το σωφρονισμό του ανθρώπου και των λαών. Σκοπός της Παιδείας είναι «η της ψυχής αγωγή», η αυτοεξέταση και η αυτογνωσία, στην ουσιαστική της μορφή, το «γνώθι σ’ εαυτού την φύσιν», λέγει ο Μ. Βασίλειος.  Ο δε ιερός Χρυσόστομος λέγει, ότι «η κατ’ ουσίαν παιδεία δεν γίνεται δια ρημάτων μόνον, αλλά και δια πραγμάτων». Δηλαδή, δεν παράγεται παιδεία με ωραία μεθοδολογική διδασκαλία από εμάς τους δασκάλους, χωρίς την έμπρακτη  συμπεριφορά μας και την αγάπη μας στους μαθητές μας. Αλλά, και ο  άγιος Γρηγόριος ο Θεολόγος είναι πιο σκληρός και πιο απαιτητικός, ως προς τη συνέπεια λόγων και έργων από τους φορείς της παιδείας και της αγωγής.  «…μισώ διδάγματα οις ενάντιος ο βίος είναι».
Η ιστορία, αλλά και η καθημερινή πράξη στη ζωή αποδεικνύει, την ορθή σκέψη των Τριών Ιεραρχών, καθώς και την ορθολογική εκτίμηση της γόνιμης και θετικής παρέμβασής τους σε όλα τα επίπεδα της κοινωνικής, της πνευματικής, της πολιτισμικής και της εκκλησιαστικής ζωής.  Η επιλογή των Τριών Ιεραρχών για τον εορτασμό των Ελληνικών και των Χριστιανικών Γραμμάτων κατανοείται από τη σύνθεση της προσφοράς του έργου τους.  Η σημερινή  εορτή των Τριών Ιεραρχών, σημαίνει πάνω απ’ όλα πληρότητα στη σύνθεση και στη συνεννόηση. Οι πνευματικές τους παρακαταθήκες είναι πολυτιμότατα κεφάλαια, διότι υπενθυμίζουν σε όλους μας, ότι η αυτονόμηση του ανθρώπου από το Θεό, η πνευματική λοξοδρόμηση, είναι η γενεσιουργός αιτία, όχι μόνο της προσωπικής, αλλά και της κάθε πολυεπίπεδης κρίσης, που βιώνουμε διαχρονικά ως κοινωνία.
Τιμούμε, λοιπόν,  με ευθύνη και καθήκον τους Τρεις Ιεράρχες, που διακρίθηκαν και αναγνωρίστηκαν παγκοσμίως, ως πρότυπα ανανέωσης και αναμόρφωσης σε όλα τα επίπεδα του κοινωνικού και του πολιτισμικού χώρου και διέδωσαν και διέσωσαν ταυτόχρονα στην οικουμένη το πνεύμα της ελληνικής σοφίας και της ελληνικής σκέψης. Ακράδαντη πίστη τους ήταν ότι δεν σώζει, ούτε λυτρώνει, ο επικριτικός, τυπολατρικός, φαρισαϊκός, πολιτικός, τεχνοκρατικός και φιλοσοφικός  λόγος, αλλά μόνο ο Υιός και Λόγος του Θεού.
Η μνήμη των Τριών Ιεραρχών δεν είναι μόνο γιορτή της Εκκλησίας, είναι γιορτή αφιερωμένη και στην Ελληνική Παιδεία μια Παιδεία, η οποία έχει θεμελιώδεις αξίες   και απύθμενη ιερότητα, και δεν έχει κανείς το δικαίωμα να μη σέβεται και περισσότερο δεν έχει τα δικαίωμα κανείς, να τη βεβηλώνει, με πράξεις και ενέργειες, που αλλοιώνουν και αλλοτριώνουν το ήθος και το περιεχόμενο της, καθώς τονίζει και ο  Άγιος Γρηγόριος ο Θεολόγος, λέγοντας «μισώ διδάγματα, οις ενάντιος ο βίος είναι».
Αποδίδουμε σήμερα τιμή στους προφήτες, στους διδασκάλους και στους θεμελιωτές της οικουμενικής αναγνώρισης της  διαχρονικής Ελληνικής σοφίας, του διαχρονικού Ελληνικού πνεύματος, του διαχρονικού Ελληνικού ιδεώδους, καθώς και της άχρονης και εκ Θείας Αποκαλύψεως Χριστιανικής Διδασκαλίας. Οἱ τρεῖς αὐτοὶ μεγάλοι «φωστῆρες τῆς τρισηλίου Θεότητος» πρέπει νὰ εἶναι καὶ στὶς ἀσέληνες σκοτεινὲς μέρες μας φωτεινὰ ὁρόσημα καὶ πνευματικοὶ δεῖκτες τόσο ὅλων τῶν παραγόντων τῆς παιδείας ὅσο καὶ ὅλων τῶν σκεπτόμενων ἀνθρώπων. Ὁ πνευματικὸς ἀποπροσανατολισμὸς καὶ ἡ πολιτιστικὴ πενία τῆς ἐποχῆς μας ἐπιβάλλει νὰ στραφοῦμε στὶς καθάριες πνευματικὲς πηγὲς τῶν προγόνων μας, νὰ ἐνστερνιστοῦμε τὶς διαχρονικὲς ἰδέες τους ὅπως αὐτὲς καλλιεργήθηκαν μέσα στὴν ἑλληνορθόδοξη παράδοσή μας, ὥστε νὰ μπορέσουμε νὰ βγοῦμε ἀπὸ τὸ πνευματικὸ τέλμα ποὺ μᾶς ἐγκλώβισε ἡ σύγχρονη ἀπολυτοποίηση τῆς τεχνολογίας σὲ βάρος τοῦ πνευματικοῦ πολιτισμοῦ.
Τιμούμε σήμερα εν ύμνοις και λόγοις Τους Τρεις Μεγίστους Φωστήρας της Τρισηλίου Θεότητος».
Τιμούμε σήμερα εν ύμνοις και λόγοις «τους την οικουμένην ακτίσι δογμάτων θείων πυρσεύσαντας».
Τιμούμε σήμερα εν ύμνοις και λόγοις «τους μελιρρύτους ποταμούς της σοφίας».
Τιμούμε σήμερα εν ύμνοις και λόγοις «τους την κτίσιν πάσαν θεογνωίαν νάμασιν καταρδεύσαντας».
Τιμούμε σήμερα εν ύμνοις και λόγοις «Βασίλειον τον Μέγαν και τον Θεολόγον Γρηγόριον συν τω κλινώ Ιωάννην τω τη γλώτταν χρυσορήμονι».
Τιμούμε σήμερα εν ύμνοις και λόγοις και θα είμαστε «Πάντες οι των λόγων αυτών ερασταί»
Τιμούμε, τέλος σήμερα εν ύμνοις και λόγοις διότι,  «Αυτοί, τη Τριάδι υπέρ ημών πρεσβεύουσιν νυν και αεί και εις τους αιώνας των αιώνων».
ΑΜΗΝ