Κυριακή 15 Ιουνίου 2014

12/θ ΔΗΜΟΤΙΚΟ ΣΧΟΛΕΙΟ ΠΟΛΙΧΝΙΤΟΥ: ΕΝΑ ΜΕΓΑΛΟ ΚΑΙ ΑΠΟ ΚΑΡΔΙΑΣ ΕΥΧΑΡΙΣΤΩ

12/θ ΔΗΜΟΤΙΚΟ ΣΧΟΛΕΙΟ ΠΟΛΙΧΝΙΤΟΥ: ΕΝΑ ΜΕΓΑΛΟ ΚΑΙ ΑΠΟ ΚΑΡΔΙΑΣ ΕΥΧΑΡΙΣΤΩ:





ΕΝΑ ΜΕΓΑΛΟ ΚΑΙ ΑΠΟ ΚΑΡΔΙΑΣ ΕΥΧΑΡΙΣΤΩ

Είναι ανάγκη, είναι απαραίτητο τούτη τη στιγμή, που στη γιορτή λήξης της φετινής Σχολικής Χρονιάς, του Δημοτικού Σχολείου Πολιχνίτου, όπου και μου έγινε η έμπρακτη προσφορά αγάπης  από το Σύλλογο διδασκόντων του 12/θ Δημοτικού Σχολείου Πολιχνίτου, να ξαναχρησιμοποιήσω, ύστερα από ένα χρόνο, τον ιστοχώρο τούτο για να καταθέσω  λίγες σκέψεις αγάπης και συγκίνησης.


  Ο λόγος… η απονομή της τιμητικής πλακέτας, για τη προσφορά μου,  όπως αναφέρει, στην εκπαίδευση, και στο Δημ. Σχολείο του Πολιχνίτου όπου και υπηρέτησα τα δυο τελευταία χρόνια της εκπαιδευτικής μου υπηρεσίας και από όπου συνταξιοδοτήθηκα. Θέλω λοιπόν να εκφράσω από τα βάθη της καρδιάς μου ένα μεγάλο, ένα αληθινό ευχαριστώ. Ένα ευχαριστώ από τα βάθη της καρδιάς μου, στα πρόσωπα αυτά με τα οποία συνεργαστήκαμε πάντοτε άριστα και χωρίς κανένα απολύτως πρόβλημα.

Το τριθέσιο Δημ. Σχολείο του Λισβορίου το  έκλεισαν…
Μεταφερθήκαμε όλοι, δάσκαλοι και παιδιά, σε ένα αχανή χώρο, στο τεράστιο Σχολείο του Πολιχνίτου.

Ενδόμυχα υποπτευόμασταν προβλήματα προσαρμογής.
Δεν υπήρξε όμως, εκπαιδευτικά,  κανένα πρόβλημα, εκτός βέβαια αυτό των μεταφορών. Η προσαρμογή ομαλότατη.
Προσωπικά σαν εκπαιδευτικός και συνάμα ιερέας, συνάντησα μια μεγάλη, τεράστια, ανοιχτή αγκαλιά, από όλους ανεξαίρετα και ιδιαίτερα από τον κ. Διευθυντή, που δεν θα τη ξεχάσω ποτέ.
Όλα άψογα
Μαρτύρησε ο κ. Διευθυντής πως τους φαινόταν παράξενο να βρίσκεται ένας ρασοφόρος μέσα στο Σχολείο και μέσα στο Σύλλογο διδασκόντων. Αλλά ο χρόνος έδειξε πως κανένα παράξενο δεν συμβαίνει.
ΑΨΟΓΗ ΣΥΝΕΡΓΑΣΙΑ ΚΑΙ ΕΝ ΑΛΛΗΛΟΙΣ ΑΓΑΠΗ.
Θέλω κι εγώ με την ευκαιρία τούτη να του πω, χρησιμοποιώντας τη παράφραση της γνωστής μας παροιμίας, πως «τα ράσα δεν κάνουν τον παπά, μα ο παπάς τα ράσα», τούτο.
Δεν κάνουν το δάσκαλο, ούτε τα κουστούμια, ούτε τα ράσα, ούτε οποιαδήποτε άλλη φορεσιά. Τον δάσκαλο τον κάνει η καρδιά, τον κάνει το περίσσευμα συνείδησης.
Έτσι με τη καρδιά, έτσι με τη ψυχή εργάστηκα κι εγώ..
Νομίζω πως κάτι προσέφερα.
Και βέβαια εισέπραξα πολύ περισσότερα.
Εισέπραξα αγάπη.
Απ’   τους συναδέλφους, απ’ τους γονείς και κυρίως από τα παιδιά. Τα παιδιά που τα αγάπησα, τα αγαπώ και με αγαπούν κι αυτά και πάντα έχουν μια ανοιχτή αγκαλιά για μένα.
Να είναι βέβαια πως και η δική μου αγκαλιά είναι γι’ αυτά πάντα ανοιχτή.

ΕΥΧΑΡΙΣΤΩ ΘΕΡΜΑ

π.ΓΕΩΡΓΙΟΣ ΑΛΕΝΤΑΣ

Συν/χος εκπαιδευτικός

Παρασκευή 11 Απριλίου 2014

ΚΥΡΙΑΚΗ ΤΩΝ ΒΑΪΩΝ






Την Κυριακή των Βαΐων, σε ανάμνηση της θριαμβευτικής εισόδου του Χριστού στα Ιεροσόλυμα, όλοι οι ναοί στολίζονται με κλαδιά από βάγια, ή φοίνικες δηλαδή 
από άλλα νικητήρια φυτά, όπως δάφνη, ιτιά, μυρτιά και ελιά.
Μετά τη λειτουργία μοιράζονται στους πιστούς.

Η εκκλησία μας καθιέρωσε ήδη από τον 9ο αιώνα το έθιμο αυτό
μια και όπως αναφέρει ο Ευαγγελιστής Ιωάννης
«όχλος πολύς...έλαβον τα βαΐα των φοινίκων και εξήλθον εις υπάντησιν αυτώ».
Στα πρώτα χριστιανικά χρόνια, στα Ιεροσόλυμα, ο επίσκοπος έμπαινε στην πόλη
«επί πώλου όνου», αναπαριστάνοντας το γεγονός, ενώ στα βυζαντικά γινόνταν
«ο περίπατος του αυτοκράτορα», από το Παλάτι προς τη Μεγάλη Εκκλησία.
Στη διαδρομή αυτή ο αυτοκράτορας μοίραζε στον κόσμο βάγια και σταυρούς και ο Πατριάρχης σταυρούς και κεριά.

Με τα βάγια οι πιστοί στόλιζαν τους τοίχους των σπιτιών και το εικονοστάσι τους.
Και σήμερα όλες οι εκκλησίες στολίζονται με δαφνόφυλλα ή βάγια.

Τα "βαγιοχτυπήματα"

Τα παλιότερα χρόνια τους τα προμήθευαν τα νιόπαντρα ζευγάρια της χρονιάς ή και μόνο οι νιόπαντρες γυναίκες, για το καλό του γάμου τους.
Πίστευαν πως η γονιμοποιός δύναμη που κρύβουν τα φυτά αυτά
θα μεταφερόταν και στις ίδιες και η μια χτυπούσε την άλλη με τα βάγια.
Τα "βαγιοχτυπήματα" σιγά-σιγά άρχισαν να γίνονται και από τις άλλες γυναίκες
και τα παιδιά τις μιμούνταν και όπως χτυπιούνταν μεταξύ τους εύχονταν:
"Και του χρόνου, να μη σε πιάν' η μυίγα".

Δυνάμεις ιαματικές και αποτρεπτικές, μαζί με τις γονιμοποιές, αποδίδονταν στα βάγια και γι αυτό έπρεπε μετά την εκκλησία όλα να τα "βατσάσουν" για το καλό.
Τα δέντρα, τα περβόλια, τα κλήματα, τις στάνες, τα ζώα, τους μύλους, τις βάρκες.
Από ένα κλαδάκι κρεμούσαν στα οπωροφόρα, για να καρπίζουν και στα κηπευτικά, για να μην τα πιάνει το σκουλήκι.

"Μέσα βάγια και χαρές,
όξω ψύλλοι, κόριζες !"
‘Ολα εξαφανίζονταν από τα σπίτια μόλις μπαίναν τα βάγια.
Κρατούσαν την πρώτη θέση στο εικονοστάσι και μ' αυτά "κάπνιζαν"
οι γυναίκες τα παιδιά για το "κακό το μάτι".

Στη Λέσβο τα παιδιά, μετά την εκκλησία, στόλιζαν ένα δεμάτι από κλαδιά δάφνης με κόκκινα ή πράσινα πανάκια από καινούργιο φουστάνι, κρεμούσαν κι ένα κουδούνι και καθώς πήγαιναν από σπίτι σε σπίτι ψάλλοντας και λέγοντας εξορκισμούς για τους ψύλλους και τα ποντίκια, έδιναν και ένα κλαράκι δάφνης στη νοικοκυρά.
Στο τέλος ζητούσαν και το χάρισμά τους:
"Χρόνια πολλά, εν ονόματι Κυρίου, δό μ' τ' αυγό να φύγω"

Στην Ανατολική Ρωμυλία, τα κορίτσια έφτιαχναν με τα βάγια στεφάνια, τους έδεναν
μια κόκκινη κλωστή και τραγουδώντας όλες μαζί πήγαιναν και τα πέταγαν
στο ρέμα κι όπως έπαιρνε τα στεφάνια το νερό, όποιας πήγαινε μπροστά
εκείνη θα γινόταν "συντέκνησσα". Πρώτη στο γυρισμό, πρώτη στο χορό και
στο δικό της σπίτι η μάνα της θα έφτιαχνε τα φασόλια και θα τις φίλευε όλες,
μαζί με ελιές.

Στη Τήνο, την Κυριακή των Βαΐων, τα παιδιά τριγύριζαν στους δρόμους
κρατώντας μαζί με το στεφάνι τους την "αργινάρα", μια ξύλινη ή και σιδερένια ροκάνα που τη στριφογύριζαν με δύναμη. Μέσα σε εκκωφαντικό θόρυβο κατέληγαν στη θάλασσα, όπου πετούσαν στο στεφάνι στο νερό.

Το έθιμο της περιφοράς των κλαδιών θυμίζει την "ειρεσιώνη", το στολισμένο με καρπούς κλαδί, που στις γιορτές της άνοιξης περιέφεραν στους δρόμους τα παιδιά, στην αρχαιότητα. Τα βάγια τα έπλεκαν σε πάρα πολλά σχέδια:
φεγγάρια, πλοία, γαϊδουράκια, το πιο συνηθισμένο όμως ήταν ο σταυρός.
Σε μερικά μέρη τους έδιναν το σχήμα του ψαριού. Ψάρι είχαν σαν σημάδι αναγνώρισης οι πρώτοι χριστιανοί, η λέξη ΙΧΘΥΣ, εξάλλου,
προέρχεται από τα αρχικά Ιησούς Χριστός Θεού Υιός Σωτήρ.
Αν και είναι εκόμα σαρακοστή, η εκκλησία την Κυριακή των Βαϊων
επιτρέπει το ψάρι. Έτσι και το τραγούδι των παιδιών λέει:

"Βάγια, Βάγια των βαγιών,
τρώνε ψάρι και κολιό,
κι ως την άλλη Κυριακή
με το κόκκινο αυγό ! "

Πηγή: http://www.paidika.gr  ΚΑΙ  Έθιμα του Πάσχα - ΜΟΥΣΕΙΟ ΜΠΕΝΑΚΗ - ΕΚΠΑΙΔΕΥΤΙΚΑ ΠΡΟΓΡΑΜΜΑΤΑ











Κυριακή 23 Μαρτίου 2014

 

Εὐαγγελισμός - Ἑλληνισμός

 Αριστοτέλης Βαλαωρίτης

 

Μὲ μιᾶς ἀνοίγει ὁ οὐρανός, τὰ σύγνεφα μεριάζουν,
οἱ κόσμοι ἐμείνανε βουβοί, παράλυτοι κοιτάζουν.
Μία φλόγα ἀστράφτει... ἀκούονται ψαλμοὶ καὶ μελῳδία...
Πετάει ἕν᾿ ἄστρο... σταματᾶ ἐμπρὸς εἰς τὴ Μαρία...
«Χαῖρε τῆς λέει ἀειπάρθενε, εὐλογημένη χαῖρε!
Ὁ Κύριός μου εἶναι μὲ σέ. Χαῖρε Μαρία, Χαῖρε!»
Ἐπέρασαν χρόνοι πολλοί... Μία μέρα σὰν ἐκείνη
ἀστράφτει πάλι ὁ οὐρανός... Στὴν ἔρμη της τὴν κλίνη
λησμονημένη, ὁλόρφανη, χλωμὴ κι ἀπελπισμένη,
μία κόρη πάντα τήκεται, στενάζει ἁλυσωμένη.
Τὰ σιδερὰ εἶναι ἀτάραγα, σκοτάδι ὁλόγυρά της.
Ἡ καταφρόνια, ἡ δυστυχιὰ σέπουν τὰ κόκαλά της.
Τρέμει μὲ μιᾶς ἡ φυλακὴ καὶ διάπλατη ἡ θυρίδα
φέγγει κι ἀφήνει καὶ περνᾶ ἕν᾿ ἄστρο, μίαν ἀχτίδα.
Ὁ Ἄγγελος ἐστάθηκε, διπλώνει τὰ φτερά του...
«Ξύπνα, ταράζου, μὴ φοβοῦ, χαῖρε, Παρθένε, χαῖρε.
Ὁ Κύριός μου εἶναι μὲ σέ, Ἑλλὰς ἀνάστα, χαῖρε».
Οἱ τοῖχοι εὐθὺς σωριάζονται. Ἡ μαύρ᾿ ἡ πεθαμένη
νοιώθει τὰ πόδια φτερωτά. Στὴ μέση της δεμένη
χτυπάει ἡ σπάθα φοβερή. Τὸ κάθε πάτημά της
ἀνοίγει μνῆμ᾿ ἀχόρταγο. Ρωτᾶ γιὰ τὰ παιδιά της...
Κανεὶς δὲν ἀποκρένεται... Βγαίνει, πετᾶ στὰ ὄρη...
Λιώνουν τὰ χιόνια ὅθε διαβεῖ, ὅθε περάσει ἡ Κόρη.
«Ξυπνᾶτε ἐσεῖς ποὺ κοίτεστε, ξυπνᾶτε ὅσοι κοιμᾶστε,
τὸ θάνατο ὅσοι ἐγεύτητε, τώρα ζωὴ χορτάστε».
Οἱ χρόνοι φεύγουνε, πετοῦν καὶ πάντα ἐκείνη ἡ μέρα
εἶναι γραμμένο ἐκεῖ ψηλὰ νὰ λάμπει στὸν αἰθέρα
μ᾿ ὅλα τὰ κάλλη τ᾿ οὐρανοῦ. Στολίζεται ὅλη ἡ φύση
μὲ χίλια μύρια λούλουδα γιὰ νὰ τὴ χαιρετήσει.
Γιορτάστε την, γιορτάστε την. Καθεὶς ἂς μεταλάβει
ἀπὸ τὴ χάρη τοῦ Θεοῦ. Καὶ σεῖς καὶ σεῖς οἱ σκλάβοι,
ὅσοι τὴ δάφνη στὴ καρδιὰ νὰ φέρετε φοβᾶστε,
ἀφορεσμένοι νἆστε.





Ο βράχος και το κύμα

 

 Αριστοτέλης Βαλαωρίτης


Μέριασε βράχε νὰ διαβῶ!» τὸ κύμα ἀνδρειωμένο
λέγει στὴν πέτρα τοῦ γυαλοῦ θολό, μελανιασμένο.
Μέριασε, μὲς στὰ στήθη μου, ποὖσαν νεκρὰ καὶ κρύα,
μαῦρος βοριὰς ἐφώλιασε καὶ μαύρη τρικυμία.
Ἀφροὺς δὲν ἔχω γι᾿ ἄρματα, κούφια βοὴ γι᾿ ἀντάρα,
ἔχω ποτάμι αἵματα, μὲ θέριεψε ἡ κατάρα
τοῦ κόσμου, ποὺ βαρέθηκε, τοῦ κόσμου, πού ῾πε τώρα,
βράχε, θὰ πέσης, ἔφτασεν ἡ φοβερή σου ἡ ὥρα!
Ὅταν ἐρχόμουνα σιγά, δειλό, παραδαρμένο
καὶ σὄγλυφα καὶ σὄπλενα τὰ πόδια δουλωμένο,
περήφανα μ᾿ ἐκύτταζες καὶ φώναζες τοῦ κόσμου
νὰ δεῖ τὴν καταφρόνεση, ποὺ πάθαινε ὁ ἀφρός μου.
Κι ἀντὶς ἐγὼ κρυφὰ κρυφά, ἐκεῖ ποὺ σ᾿ ἐφιλοῦσα
μέρα καὶ νύχτα σ᾿ ἔσκαφτα, τὴ σάρκα σου ἐδαγκοῦσα
καὶ τὴν πληγὴ ποὺ σ᾿ ἄνοιγα, τὸ λάκκο πού ῾θε κάμω
μὲ φύκη τὸν ἐπλάκωνα, τὸν ἔκρυβα στὴν ἄμμο.
Σκύψε νὰ ἰδῆς τὴ ρίζα σου στῆς θάλασσας τὰ βύθη,
τὰ θέμελά σου τά ῾φαγα, σ᾿ ἔκαμα κουφολίθι.
Μέριασε, βράχε, νὰ διαβῶ! Τοῦ δούλου τὸ ποδάρι
θὰ σὲ πατήση στὸ λαιμό… Ἐξύπνησα λιοντάρι!»
Ὁ βράχος ἐκοιμότουνε. Στην καταχνιὰ κρυμμένος,
ἀναίσθητος σοῦ φαίνεται, νεκρός, σαβανωμένος.
Τοῦ φώτιζαν τὸ μέτωπο, σχισμένο ἀπὸ ρυτίδες,
τοῦ φεγγαριοῦ, ποὖταν χλωμό, μισόσβηστες ἀχτίδες.
Ὁλόγυρά του ὀνείρατα, κατάρες ἀνεμίζουν
καὶ στὸν ἀνεμοστρόβιλο φαντάσματα ἀρμενίζουν,
καθὼς ἀνεμοδέρνουνε καὶ φτεροθορυβοῦνε
τὴ δυσωδία τοῦ νεκροῦ τὰ ὄρνια ἂν μυριστοῦνε.
Τὸ μούγκρισμα τοῦ κύματος, τὴν ἄσπλαγχνη φοβέρα,
χίλιες φορὲς τὴν ἄκουσεν ὁ βράχος στὸν ἀθέρα
ν᾿ ἀντιβοᾶ τρομαχτικὰ χωρὶς κὰν νὰ ξυπνήσει,
καὶ σήμερα ἀνατρίχιασε, λὲς θὰ λιγοψυχήσει.
«Κῦμα, τὶ θέλεις ἀπὸ μὲ καὶ τὶ μὲ φοβερίζεις;
Ποιὸς εἶσαι σὺ κι ἐτόλμησες, ἀντὶ νὰ μὲ δροσίζεις,
ἀντὶ μὲ τὸ τραγούδι σου τὸν ὕπνο μου νὰ εὐφραίνεις,
καὶ μὲ τὰ κρύα σου νερὰ τὴ φτέρνα μου νὰ πλένεις,
ἐμπρός μου στέκεις φοβερό, μ᾿ ἀφροὺς στεφανωμένο;
Ὅποιος κι ἂν εἶσαι μάθε το, εὔκολα δὲν πεθαίνω!»
«Βράχε, μὲ λένε Ἐκδίκηση. Μ᾿ ἐπότισεν ὁ χρόνος
χολὴ καὶ καταφρόνεση. Μ᾿ ἀνάθρεψεν ὁ πόνος.
Ἤμουνα δάκρυ μιὰ φορὰ καὶ τώρα κοίταξέ με,
ἔγινα θάλασσα πλατιά, πέσε, προσκύνησέ με.
Ἐδῶ μέσα στὰ σπλάγχνα μου, βλέπεις, δὲν ἔχω φύκη,
σέρνω ἕνα σύγνεφο ψυχές, ἐρμιὰ καὶ καταδίκη,
ξύπνησε τώρα, σὲ ζητοῦν τοῦ ἄδη μου τ᾿ ἀχνάρια…
Μ᾿ ἔκαμες ξυλοκρέβατο… Μὲ φόρτωσες κουφάρια…
Σὲ ξένους μ᾿ ἔριξες γιαλούς… Τὸ ψυχομάχημά μου
τὸ περιγέλασαν πολλοὶ καὶ τὰ πατήματά μου
τὰ φαρμακέψανε κρυφὰ μὲ τὴν ἐλεημοσύνη.
Μέριασε βράχε, νὰ διαβῶ, ἐπέρασε ἡ γαλήνη,
καταποτήρας εἶμαι ἐγώ, ὁ ἄσπονδος ἐχθρός σου,
γίγαντας στέκω ἐμπρός σου!»
Ὁ βράχος ἐβουβάθηκε. Τὸ κῦμα στὴν ὁρμή του
ἐκαταπόντησε μεμιᾶς τὸ κούφιο τὸ κορμί του.
Χάνεται μὲς τὴν ἄβυσσο, τρίβεται, σβήεται, λιώνει
σὰ νἆταν ἀπὸ χιόνι.
Ἐπάνωθέ του ἐβόγγιζε γιὰ λίγο ἀγριεμένη
ἡ θάλασσα κι ἐκλείστηκε. Τώρα δὲν ἀπομένει
στὸν τόπο ποὖταν τὸ στοιχειό, κανεὶς παρὰ τὸ κῦμα,
ποὺ παίζει γαλανόλευκο ἐπάνω ἀπὸ τὸ μνῆμα.


Δευτέρα 17 Μαρτίου 2014

"ΑΝΟΙΧΤΑ ΣΧΟΛΕΙΑ"




ΤΟ ΣΧΟΛΕΌ ΜΑΣ ΕΚΛΕΙΣΕ ΕΔΩ ΚΑΙ ΤΡΊΑ ΧΡΌΝΙΑ.
ΜΑΣ ΤΟ ΕΚΛΕΙΣΑΝ ΓΙΑ ΤΗΝ ΑΚΡΊΒΕΙΑ.
ΤΟ ΕΚΛΕΙΣΑΝ ΚΑΚΟΗΘΩΣ, ΥΠΟΥΛΑ ΚΑΙ ΣΤΟΧΕΥΜΕΝΑ.

ΑΠΟ ΦΕΤΟΣ ΟΜΩΣ ΑΡΧΙΣΕ ΝΑ ΑΧΝΟΦΑΙΝΕΤΑΙ ΚΑΠΟΙΟ ΦΩΣ.
ΚΑΠΟΙΟ ΦΩΣ ΓΙΑ ΝΑ ΜΗΝ ΡΗΜΑΞΕΙ ΚΑΙ ΚΑΤΑΝΤΗΣΕΙ ΕΝΑ ΑΘΛΙΟ ΚΟΥΦΑΡΙ.
ΑΝΟΙΞΕ ΚΑΙ ΠΑΛΙ ΣΑΝ ΠΟΛΙΤΙΣΤΙΚΟ ΚΕΝΤΡΟ.
ΑΝΟΙΞΕ ΓΙΑ ΤΟΝ ΠΟΛΙΤΙΣΤΙΚΟ ΣΥΛΛΟΓΟ ΘΕΟΦΙΛΟΣ.
ΑΝΟΙΞΕ ΚΑΙ ΓΙΑ ΤΟ ΠΡΟΓΡΑΜΜΑ

ΑΝΟΙΧΤΑ ΣΧΟΛΕΙΑ"
ΚΑΙ ΤΗΝ ΚΥΡΙΑΚΗ 16/3/2014 ΠΡΑΓΜΑΤΟΠΟΙΗΘΗΚΕ Η ΠΡΩΤΗ ΕΠΙΣΗΜΗ ΟΜΙΛΙΑ - ΕΝΗΜΕΡΩΣΗ ΣΤΟ ΠΛΑΙΣΙΟ ΤΟΥ ΠΡΟΓΡΑΜΜΑΤΟΣ
ΑΝΟΙΧΤΑ ΣΧΟΛΕΙΑ"
ΑΠΟ ΓΙΑΤΡΟ ΜΕ ΘΕΜΑ ΤΙΣ ΛΟΙΜΩΞΕΙΣ.
ΤΗΝ ΙΔΙΑ ΜΕΡΑ ΠΑΡΑΤΕΘΗΚΕ ΑΠΟ ΤΟ ΘΕΟΦΙΛΟ
ΚΑΦΕΣ ΜΝΗΜΟΣΥΝΟΥ ΤΟΥ ΑΕΙΜΝΗΣΤΟΥ ΔΑΣΚΑΛΟΥ ΤΟΥ ΧΩΡΙΟΥ ΠΑΡΘΕΝΗ ΑΛΒΑΝΟΥ.

ΚΑΛΗ ΑΡΧΗ!!!

Παρασκευή 24 Ιανουαρίου 2014

ΤΑ ΠΙΟ ΣΥΧΝΑ ΛΑΘΗ ΑΝΑΤΡΟΦΗΣ ΤΩΝ ΠΑΙΔΙΩΝ



Tα 10 πιο συνηθισμένα λάθη που κάνουν οι γονείς σχετικά με τη συμπεριφορά των παιδιών τους
Στόχος των γονιών είναι να διδάξουν στα παιδιά τους σωστές συμπεριφορές, όρια, σεβασμό: να μάθουν να υπακούν στους οικογενειακούς κανόνες, να είναι ευγενικά, να μη τσακώνονται με τα αδέρφια τους, να είναι υπεύθυνα, κοκ. Δυστυχώς, μερικές φορές στην προσπάθειά τους να πετύχουν σωστούς στόχους, οι γονείς καταφεύγουν σε λανθασμένες μεθόδους. Τα λάθη των γονιών στην ανατροφή των παιδιών έχουν ως συνέπεια όχι μόνο να μην εμφανίζεται η επιθυμητή συμπεριφορά, αλλά και να παίρνει το παιδί το λάθος μήνυμα. Τι σημαίνει ότι ένα παιδί πήρε το λάθος μήνυμα; Ότι έχει μάθει κάτι λάθος και έτσι, άθελά μας, του δημιουργούμε εμπόδια στο μέλλον του. Διαβάζοντας τα παρακάτω θα διαπιστώσετε αν κάνετε κάποιο λάθος και θα έχετε τη δυνατότητα να το διορθώσετε.

Χάνετε την ψυχραιμία σας. Μερικές φορές η συμπεριφορά των παιδιών κάνει και τον πιο υπομονετικό γονιό να χάσει την ψυχραιμία του. Όμως, ποτέ δεν θα πρέπει να μαλώνετε και να τιμωρείτε το παιδί σας όταν είστε θυμωμένοι. Το να βάλετε τις φωνές, να αρχίσετε να βρίζετε ή να βγείτε εκτός ελέγχου το μόνο που κάνει είναι να διδάξει στο παιδί συμπεριφορές σαν και αυτές και ακόμα και ο θυμός, η βία είναι αποδεκτές σε μία σχέση με γονείς, συγγενείς ή φίλους. Αν νιώθετε να ?βράζετε?, και πριν εκραγείτε, δώστε στον εαυτό σας ένα σύντομο τάιμ-άουτ, ανασυντάξτε τις δυνάμεις σας κι επανέλθετε με ψυχραιμία. Τα παιδιά αντιδρούν και ακούν πολύ καλύτερα όταν υπάρχει ηρεμία και η προσέγγιση του γονιού είναι ψύχραιμη, λογική, και στοχευμένη.

Δίνετε μια ξυλιά. Αν νομίζετε ότι το να τραβήξετε το αυτί του παιδιού σας, το να του δώσετε μια ξυλιά ή να το πιάσετε από το χέρι και να το ταρακουνήσετε θα έχει κάποιο μακροπρόθεσμο αποτέλεσμα, γελιέστε! Το μόνο που καταφέρνετε είναι να περάσετε στο παιδί σας το μήνυμα ότι οι διαφωνίες και οι συγκρούσεις λύνονται δια της βίας. Και σε αυτή την περίπτωση, η χρήση του τάιμ-άουτ θα σας βοηθήσει να ανακτήσετε την ψυχραιμία σας. Χρησιμοποιήστε διαφορετικές και αποτελεσματικές τεχνικές αλλαγής συμπεριφοράς του παιδιού σας. Και μην ξεχνάτε: ο ρόλος σας είναι να διδάξετε το παιδί να φέρεται σωστά, όχι να του επιβληθείτε δια της βίας.

Ασυνέπεια ανάμεσα στα λόγια και τις πράξεις σας. Κοιτάζοντας γύρω μου παρατηρώ ότι οι περισσότεροι γονείς είναι ασυνεπείς ως προς το πώς αντιδρούν στα παιδιά τους. Για την ίδια κακή συμπεριφορά του παιδιού, οι γονείς συνήθως έχουν διαφορετική αντίδραση κάθε φορά, ανάλογα με τις συνθήκες: το που βρίσκονται, ποιος είναι μπροστά, κλπ. Με αυτό τον τρόπο, όμως, δεν επέρχεται συμπεριφορική αλλαγή. Είναι σημαντικό να υπάρχουν συγκεκριμένοι, ξεκάθαροι και κατανοητοί κανόνες τους οποίους το παιδί καταλαβαίνει και βλέπει να ισχύουν κάθε φορά. Για παράδειγμα, αν το παιδί σας χρησιμοποιήσει μια άσχημη λέξη κι εσείς γελάσετε μαζί του τη μια φορά, ενώ την άλλη φορά που χρησιμοποιεί την ίδια λέξη παρουσία άλλων ανθρώπων το μαλώνετε, απλούστατα εσείς οι ίδιοι μπερδεύετε το παιδί σας, που δεν γνωρίζει τι είναι τελικά το σωστό και τι να περιμένει. Συνέπεια και υπομονή στη διδασκαλία του τι είναι σωστό και αποδεκτό και συγκεκριμένες συνέπειες αν το παιδί δε δείξει την κατάλληλη συμπεριφορά θα το βοηθήσουν να μάθει το σωστό.

Δωροδοκία. Πόσες φορές έχετε προσπαθήσει να δωροδοκήσετε το παιδί σας να κάνει κάτι που πρέπει, τάζοντάς του ότι θα του πάρετε ό,τι επιθυμεί; Το να ανάγετε τη δωροδοκία σε βασική μέθοδο διαχείρισης της συμπεριφοράς του παιδιού σας, δυστυχώς, θα σας γυρίσει μπούμερανγκ πολύ σύντομα: ο λόγος; Επειδή έτσι μαθαίνετε στο παιδί ότι για να πράξει το σωστό θα πρέπει πρώτα να φερθεί άσχημα, να του δοθεί η υπόσχεση για κάποιο δώρο, και μετά να επιδείξει καλή συμπεριφορά. Όμως, κάτι τέτοιο δεν ισχύει στην ενήλικη ζωή, και, βέβαια, αυτό που θέλουμε είναι να μάθει ένα παιδί να φέρεται σωστά, άσχετα από το αν υπάρχει ανταμοιβή. Τι μπορείτε να κάνετε αντί της δωροδοκίας; Να υπενθυμίσετε στο παιδί πόσο όμορφα νιώθουμε όλοι όταν κάνουμε σωστές επιλογές, ή, να έχετε προκαθορίσει θετικές συνέπειες της θετικής συμπεριφοράς (όχι κάποιο δώρο).

Άσχετες συνέπειες. Πολλές φορές παρατηρώ ότι οι γονείς χρησιμοποιούν την ιδέα «φυσικές συνέπειες της κακής συμπεριφοράς» με λανθασμένο τρόπο. Η ιδέα είναι να ξεκαθαρίσουμε εξαρχής στο παιδί ότι η αρνητική συμπεριφορά έχει κάποιες αρνητικές φυσικές συνέπειες που σχετίζονται με την κακή συμπεριφορά, ενώ, αντίστροφα, η θετική συμπεριφορά έχει και θετικές συνέπειες. Μερικές φορές όμως οι γονείς μπερδεύονται, με αποτέλεσμα να μη λειτουργεί αυτή η τακτική. Για παράδειγμα, το παιδί σας έχει πάει στη φίλη του και του λέτε ότι πρέπει να επιστρέψει μια συγκεκριμένη ώρα. Την προκαθορισμένη ώρα που είναι να φύγετε, το παιδί σας, αν είναι πιο μικρό πέφτει στο πάτωμα και χτυπιέται, αν είναι μεγαλύτερο απλώς αρνείται να συμμορφωθεί. Αν εσείς του στερήσετε πχ μια αγαπημένη του δραστηριότητα το σαββατοκύριακο, αυτό δεν είναι η φυσική συνέπεια της κακής του συμπεριφοράς. Αν όμως επιλέξετε να του πείτε ότι σε 2-3 μέρες που η φίλη το έχει ξανακαλέσει δεν θα του επιτρέψετε να πάει για να μην έχετε τα ίδια, τότε αυτό είναι μια φυσική συνέπεια της αρχικής κακής συμπεριφοράς. Ή, αν, επιστρέφοντας στο σπίτι πείτε στο παιδί σας ότι δε θα δει τηλεόραση επειδή σπατάλησε το χρόνο του με το να μην υπακούει στο να επιστρέψετε στο σπίτι εγκαίρως, άρα τώρα είναι ώρα κατευθείαν για ύπνο.
Ακυρώνοντας τον άλλον γονιό. Μαμά και μπαμπάς θα πρέπει να είναι ενωμένοι στο πώς χειρίζονται το παιδί τους. Είναι απολύτως απαράδεκτο όταν το παιδί πάει από τον πιο αυστηρό στον πιο χαλαρό γονιό για να του ζητήσει να ακυρώσει το τι έθεσε ο άλλος, ή όταν ο ένας γονιός που έχει πρόβλημα με τον άλλο πράττει το αντίθετο προκειμένου να πάρει τον ρόλο του ?καλού?. Ακόμα και όταν οι γονείς διαφωνούν η συζήτηση θα πρέπει να γίνει κατ? ιδίαν, όχι μπροστά στο παιδί.

Σύγχυση ρόλων. Μην ξεχνάτε ποιος είναι ποιος! Είστε ο γονιός, και το παιδί είναι το παιδί σας! Όταν επιβάλλετε κανόνες, συνέπειες και τιμωρίες, δεν είστε υποχρεωμένοι να έχετε τη συναίνεση του παιδιού σας. Το βάρος της απόφασης πέφτει στον γονιό, ο οποίος έχει ευθύνη να διδάξει στο παιδί το σωστό. Μεγαλώνοντας το παιδί μπορείτε να του εξηγήσετε για ποιο λόγο επιλέγετε τη συγκεκριμένη αντιμετώπιση, αλλά η απόφασή σας θα πρέπει να είναι τελική.

Κάνετε το παιδί να αισθάνεται υπερβολικά ένοχο. Αν προσπαθείτε να κάνετε το παιδί σας να αισθανθεί τύψεις για να φερθεί σωστά, δυστυχώς έχετε επιλέξει λανθασμένη στρατηγική. Το «εγώ που θυσιάστηκα για εσένα» δεν λειτουργεί. Αν κάνετε το παιδί σας να νιώσει ένοχο για το τι δεν πάει καλά στη δική σας ζωή, τότε δε φέρεστε ως γονιός, αλλά σαν προσωπικότητα που εξαρτάται από τους άλλους. Αντί να χρησιμοποιήσετε τις ενοχές, απλώς θέστε τις φυσικές συνέπειες των πράξεων του παιδιού σας.

Κάνετε διάλεξη. Αυτή η παγίδα είναι πραγματικά μοναδική! Ο γονιός παίρνει το παιδί κατά μέρος και του κάνει διάλεξη για το τι είναι λάθος και τι σωστό. Λες και πρόκειται το δίχρονο ή ο έφηβος να κάτσει και να ακούσει και να αποδεχτεί τη διάλεξη! Σίγουρα κάτι τέτοιο δεν οδηγεί σε μάθηση και αλλαγή συμπεριφοράς. Αν, για παράδειγμα, το παιδί σας δεν έκανε στο σπίτι τις ασκήσεις που είχε για το σχολείο, το να του κάνετε διάλεξη για τη σημασία της εκπαίδευσης δε θα αλλάξει τη συμπεριφορά του. Το να εντοπίσετε τους λόγους για τους οποίους δεν έκανε τις ασκήσεις και να βρείτε μαζί τρόπους να το αντιμετωπίσετε είναι πολύ πιο αποτελεσματική προσέγγιση.

Συγκρίνετε με άλλα παιδιά. Αυτό είναι ένα άλλο συνηθισμένο λάθος, που γίνεται με καλή πρόθεση: «δες τον μεγάλο σου αδερφό, τι καλός που ήταν στα μαθηματικά στην ηλικία σου, εσύ γιατί βαριέσαι να διαβάσεις;», «δες την ξαδέρφη σου που είναι στην ίδια ηλικία με σένα και μελετάει αγγλικά και έχει πάρει ήδη δυο πτυχία και εσύ δεν κάνεις τίποτα», κλπ, κλπ. Μπορεί ως ενήλικες να θεωρούμε ότι έτσι δίνουμε το καλό παράδειγμα και ελπίδα για βελτίωση στο παιδί, αλλά οι συγκρίσεις κάνουν ένα παιδί να νιώθει ανεπαρκές και απογοητευμένο. Προσπαθήστε να δείτε το κάθε παιδί σαν ένα ιδιαίτερο άτομο, με τις δικές του ανάγκες και δυνατά σημεία και προσπαθήστε να το κινητοποιήστε με βάση αυτά.

Μην κάνετε άλλα λάθη! Αποφύγετε τις παραπάνω παγίδες, επενδύστε σε σωστούς χειρισμούς και θα έχετε ένα χαρούμενο παιδί και μια ισορροπημένη οικογένεια!