Αυτές τις μέρες πληροφορήθηκα από τα μέσα μαζικής ενημέρωσης το οριστικό κλείσιμο-ταφόπλακα- του δημοτικού σχολείου Λισβορίου. Αν και εργάστηκα για μικρό χρονικό διάστημα στο συγκεκριμένο σχολείο η είδηση αυτή με γέμισε θλίψη.
Έχω να θυμάμαι τις χαρούμενες φωνές των παιδιών όταν νωρίς το πρωί με τη σχολική τσάντα στον ώμο ξεκινούσαν από τα σπίτια τους, τη ζεστασιά των συναδέλφων εκπαιδευτικών, τα χαμόγελα των κατοίκων όποτε άκουγαν το κουδούνι να χτυπά.
Μου φαίνεται περίεργο όταν θα ξαναεπισκεπτώ το χωριό και αντικρίσω το λουκέτο στη πόρτα του σχολείου που θα μαραζώνει. Αναρωτιέμαι: είναι λύση στα προβλήματα της ταλαιπωρημένης μας χώρας το κλείσιμο και οι συγχωνεύσεις των σχολείων; Ειδικά όταν αυτό συνεπάγεται ερήμωση της υπαίθρου.
Δεν θα ήθελα να αναφέρω περισσότερα. Είναι βέβαιο ότι οι ομορφότερες αναμνήσεις θα με συντροφεύουν από το πέρασμα μου στο δημοτικό σχολείο Λισβορίου, μαζί με μια κρυφή ελπίδα ότι το κουδούνι δε θα σταματήσει να χτυπά…
Νίκος Σφαγμένος
Εκπαιδευτικός Αγγλικών.
